8 Σεπτεμβρίου 2019, ημέρα Κυριακή το χωριό μας γιορτάζει!!!

Η μικρή μας εκκλησία στολισμένη τα γιορτινά της υποδέχεται τον κόσμο που ήρθε να τιμήσει το Γενέθλιο της Παναγίας.

Η καμπάνα ηχεί και η Θεία Λειτουργία τελείται με κάθε επισημότητα.

Μετά το τέλος της λειτουργίας όλο το εκκλησίασμα περνάει για ένα μικρό κέρασμα. Λουκουμάκι, ρακί, αναψυκτικό και γλυκό συνοδεύουν τις κουβέντες που έχουν ανάψει στο προαύλιο της εκκλησίας.

Ο κόσμος σιγά σιγά μαζεύεται για το καθιερωμένο γιορτινό τραπέζι στα σπίτια του χωριού. Συγγενείς και φίλοι, χαρούμενες παρέες απολαμβάνουν τους μεζέδες, το φαγητό, το κρασί.

Και ενώ το μεσημέρι γεμίζει για τα καλά, μουσικές ξεκινούν και ακούγονται στα σοκάκια του χωρίου. Ο Οδυσσέας και ο Παναγιώτης ακολουθούν τα στενά δρομάκια που οδηγούν στα ανοιχτά σπίτια, μπαίνουν μέσα σε κάθε ένα από αυτά και αγκαλιάζουν τις παρέες με τις μουσικές τους. Χαρά, συγκίνηση, τραγούδι και χορός πλαισιώνουν τις παρέες.

συνέχεια...

Η φετινή καλοκαιρινή εκδήλωση του χωρίου πρωτοτύπησε καθώς το party των τελευταίων χρόνων παραχώρησε την θέση του σε μια δοκιμαστική αλλαγή.

Ο ουρανός πήρε τα χρώματα του σούρουπου και ο Θωμάς με το σαξόφωνο του ξεκίνησε να γεμίζει τον χώρο με απαλές μελωδίες.

Καρεκλάκια, ψάθες, μαξιλάρια απλώθηκαν στον χώρο της παιδικής χαράς και οι θαμώνες απολάμβαναν την μπύρα τους με την συνοδεία καρότων και λοιπών εδεσμάτων αφήνοντας το σαξόφωνο του Θωμά να τους ταξιδέψει από την μαγεία του τόπου στην μαγεία του παραμυθιού.

Ήταν την ώρα του διαλλείματος όπου όποιος έκανε μια βόλτα προς το εσωτερικό του χωριού  η εικόνα που αντίκριζε δημιουργούσε μια τρομερή αντίφαση, καθώς η βουή του πλήθους που απολάμβανε το βραδινό του στις δύο ταβέρνες του χωρίου  ερχόταν σε τερατώδη αντίθεση με την μελωδία της μουσικής και την μαγεία του τοπίου στον χώρο της εκδήλωσης.

Η συμμετοχή ίσως δεν ικανοποίησε τους διοργανωτές, ο κόσμος – μαθημένος σε άλλες μορφές διασκέδασης – ίσως να ένοιωθε κάπως άβολα, όπως και να το δει κανείς δεν μπορεί να μην ομολογήσει ότι ήταν κάτι διαφορετικό και τολμηρό το οποίο ταίριαξε απόλυτα στον χώρο.

«Τα καλά ή τα κακά νέα θέλεις πρώτα;» Θα μπορούσε να είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. (= 896.444 ευρώ) Ένα ερώτημα που δεκαετίες τώρα,οι ψυχολόγοι προσπαθούν να μετρήσουν, να βρουν τη δυναμική του αποστολέα του μηνύματος να κατανοήσουν την αμυντική στάση του αποδέκτη. 

Είναι το ερώτημα που μας ακολουθεί από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Συλλογική μνήμη που επανέρχεται κάθε λίγο και λιγάκι: την ημέρα των σχολικών αποτελεσμάτων, από τη διάγνωση του γιατρού, από την επισκευή της τηλεόρασης, στο τέλος μιας σχέσης... 

«Τα καλά ή τα κακά νέα θέλεις πρώτα;» Ένα ερώτημα που έχουν προσπαθήσει να δώσουν απάντηση δεκάδες εγχειρίδια μάνατζμεντ και που ως συνήθως, διαφωνούν. Η δική μου απάντηση ήταν πάντα η ίδια, μέρος της προσωπικής μου μυθολογίας: Τα κακά πες μου πρώτα —τα κακά! 

Αφού αυτά θες, με αυτά θα ξεκινήσω! 

συνέχεια...

Υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η γραμμή της ζωής είναι σύντομη στην παλάμη του χεριού τους, άνθρωποι αγνοί, που δεν (θέλουν να) δίνουν αφορμές σε κανέναν. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και η Μαρίνα του Δημήτρη του Παρασκευά. Ήρεμη, απλή, υποδειγματική μητέρα, που έφυγε έτσι, ξαφνικά, πριν προλάβουμε ούτε ένα γεια να πούμε.

Την θυμάμαι καθισμένη στην καρέκλα της αυλής της, να κοιτάει σιωπηλά όλους αυτούς τους ταξιδιώτες που έρχονται στο χωριό μας τους θερινούς μήνες. Και είπε να κάνει και αυτή ένα ταξίδι. Ένα μεγάλο ταξίδι. Σχεδόν μέσα από τα δόντια της, χαιρέτησε τον πιστό σκύλο της οικογένειας, και κίνησε σιωπηλά και γαλήνια για τον ουρανό.

Αν υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη εκεί έξω, ο Θεός ο ίδιος, να σε προσέχει! Στην οικογένεια και στους δικούς της ανθρώπους προσφέρουμε τα βαθύτατα συλλυπητήριά μας αυτή τη σκοτεινή μέρα.

Καλό Παράδεισο.

Δεν υποστηρίζουμε ότι, από εκεί που είσαι, δεν βλέπεις το φεγγάρι.

Δεν λέμε ότι δεν μπορεί να βλέπεις τον Άρη.

Ίσως και να τα βλέπεις και τα δύο μαζί.

Ίσως να τα βλέπεις καλύτερα, μπορεί και μεγαλύτερα.

Σίγουρα όμως δεν τα βλέπεις έτσι.

Έτσι όπως προσπαθούσες να τα αποτυπώσεις, να τα πάρεις μαζί σου, να τα μοιραστείς με τους αγαπημένους σου, να ανατρέχεις σε αυτά εκείνες τις κρύες νύχτες, εκεί μακρυά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ναι, θέλω να σου αφιερώσω αυτή την φωτογραφία.

Σε εσένα και στους αγαπημένους μας, εκεί μακρυά...