Φωτογραφίζοντας κάποια αγκάθια στο χωριό, θυμήθηκα για λίγο μια φράση του παππού μου...
Δεν είδα στον παππού μου να του αρέσει το πιοτό και να διασκεδάζει με φίλους του τις Κυριακές, ή να γυρνάει μεθυσμένος και να τον μαλώνει η γιαγιά μου –παρά τις αρκετές, σήμερα πια, ιστορίες. Πάντα τον θυμώμουν να τρέχει στις δουλειές του –στα χωράφια, τα ζώα και τα καλάθια– και η μόνη του χαρά ήταν όταν μαζεύονταν όλη του η οικογένεια μαζί, πράγμα πολύ δύσκολο.
Για μένα ήταν ένας απλός άνθρωπος που δούλευε πολύ, γενναιόδωρος με τους άλλους, και αυστηρός. Ήθελε, απαραιτήτως, το ψωμί του στο μεσημεριανό φαγητό («Μαρία, φερ' ψωμί!») και μια από τις ελάχιστες χαρές του ήταν να παίζει «σκαμπίλι» τα βράδια, με την λάμπα πετρελαίου να καίει, μαζί με τ' αγόρια του που επέστρεφαν το καλοκαίρι στο χωριό, μετά από τις σκοτούρες, όλο τον χρόνο, της Αθήνας.
Το αυστηρό του ύφος, οι κοφτές φράσεις χωρίς περιττές κουβέντες, δεν σε άφηναν να τον πλησιάσεις πολύ. Οι μετρημένες φράσεις του χαρακτήριζαν το πνεύμα και την ηθική του. Ακόμη και όταν διηγείτο ιστορίες από το παρελθόν πάντοτε μου αφήνε μια δεύτερη σκέψη, όπως στις παραβολές ο Κύριος.
Ο παππούς, όπως και οι άλλοι άντρες του χωριού εκείνα τα χρόνια, δεν ήξερε κολύμπι. Δεν το χρειαζόταν –όλη μέρα στα χωράφια του και στα ζωντανά του. Όταν, μάλιστα, μας πήγαιναν για μπάνιο στην Κολυμπήθρα οι γονείς μας –την εποχή που υπήρξε η φήμη ότι είχαν χαθεί δυο αδέλφια στην Μεγάλη Κολυμπήθρα– έλεγε δυνατά για να μας προστατέψει: «μπορεί η θάλασσα να'ναι αλμυρή αλλά στη Μεγάλη είναι τόπους-τόπους λύσσα. Να μην πάτε εκεί», και έφευγε για τα καλάθια του.συνέχεια...
«Δεν ξέρω Δημήτρη μου, αλλά όταν βλέπω ξύλινες πόρτες συγκινούμαι... Τα τέλη της δεκαετίας του '60 ήταν δύσκολα χρόνια στο χωριό. Δεν υπήρχε καμιά προοπτική και ο ένας έπαιρνε τον άλλον μαζί του. Πήγαινε ο πρώτος και, σιγά-σιγά, ακολουθούσαμε και μεις.
»Τότε, είμαστε όλοι φτωχοί. Όχι εμείς μόνο. Όλη η Ελλάδα. Να σκεφτείς ότι επειδή δεν είχαμε πολλές φωτογραφίες, τις σκίζαμε για να έχει ο καθένας μας κάτι, εκεί που πάει. Είχαμε μια ωραία με τους γονείς μας να γελάνε σε κάποιο πανηγύρι. Την σκίσαμε στη μέση. Ο αδερφός μου πήρε την μητέρα μας και εγώ τον πατέρα μου. Σήμερα και να ψάξεις δεν θα βρεις φωτογραφία με τους γονείς μας μαζί. Τις μοιράζαμε. Μερικές φορές μουτζούρωνες, αυτούς που δεν ήθελες να φαίνονται, για να σου μένουν οι κοντινοί...
»Ο Νάτσιος ο Ξενόπουλος έμενε στο Μόντρεαλ. Στιούαρτ 8537! Και οι υπόλοιποι... Ο Πέτρος, στον ίδιο δρόμο. Αριθμός 8215. Το θυμάμαι... Ο Μάριος ο Φυρίγος έμενε στην Ρόουζμοντ. Όλοι μας στο Μόντρεαλ. Ο Αντώνης ο Δελλατόλας έμενε στην Άουτερμοντ, πάλι στο Μόντρεαλ. Μετά, τα έφερνε έτσι η ζωή και απλωνόμαστε, όλοι οι Τηνιακοί όχι μόνο οι Βωλακίτες. Ο Γιάννης ο Ξενόπουλος στο Κεμπέκ· ο Αντώνης ο Αρμακόλλας έμενε στο Μπρονξ, στη Νέα Υόρκη. Που να τους θυμηθώ όλους...
»Για να μάθω καλά τη γλώσσα, άρχισα να γράφω ένα ημερολόγιο αλλά μέσα τις πρώτες μέρες, από την κούραση και μόνο, δεν το συνέχισα. Το θυμάμαι αυτό και στο λέω, γιατί χθες βρήκα τυχαία μια σελίδα μέσα σε μια παλιά ατζέντα που έγραφε: «All day I was at home and at night I went to my godmother's house». (σσ. γελάει...)
»Πολύ δουλειά. Τι να λέμε τώρα! Ο Αντώνης ο Ντουντός δεν άντεξε, «είναι ζωή αυτή; αξίζει τον κόπο; θα πεθάνουμε μακριά από τη γη μας...» μου είπε, και επέστρεψε πίσω στο χωριό. Συνέχισε τα καλάθια του –τα έκανε και πολύ όμορφα εκείνος· ήταν καλλιτέχνης– και έζησε μια χαρά εδώ, Θεός σχωρέστον.
»Μήπως δεν ξενιτεύτηκαν και όσοι πήγαν στην Ευρώπη; Και στην Αθήνα ακόμη, όλοι αυτοί που έφυγαν από τον τόπο τους. Που λες Δημήτρη μου, όταν βλέπω ξύλινες πόρτες συγκινούμαι... Αυτό που μου έμεινε τόσα χρόνια, η εικόνα που με τάραξε και μου έμεινε στο μυαλό μου ήταν οι παλιές, κλειστές πόρτες, όταν έφευγα από εδώ για τα ξένα. Αυτό μου ερχόταν στο μυαλό, κάθε μέρα. Και πάντοτε κλειστές. Ποτέ έστω μισόκλειστες... Σα να με έδιωχνε η ίδια μου η πατρίδα... Και είναι ψέματα; Τζάμπα πήγε η δουλειά μας... Σε λίγο τα νέα παιδιά θα ξαναφύγουν στο εξωτερικό για να βρούνε να δουλέψουν... Το ακούμε κάθε μέρα. Θα χαθούμε και μεις, θα χαθούνε τα παιδιά μας, θα χαθούνε –επιτέλους– κι οι καταραμένες οι πόρτες...»
Για την μεταφορά: mix 06/2015
Mπλέ χάντρες για το μάτιασμα, προγονικά δαχτυλίδια κλεισμένα μέσα σε μικρά ασημένια κουτάκια, σταυρουδάκια... Ένα μικρό post για τα φυλαχτά του χωριού. συνέχεια...
Με κάποιο ακατανόητο για μένα τρόπο, τα βαριά σύννεφα έφυγαν και τα χείλη μου αρχίζουν να αισθάνονται την γεύση της αλμύρας. Σηκώνω το χέρι μου ψηλά για να μειώσω το έντονο φως που με τυφλώνει.
Σε λίγες μέρες θα ξαπλώσω στις αμμουδιές του νησιού και θα κοιτάξω πέρα, λίγο πριν το τέλος του ουρανού, την ίδια στιγμή που το μελτέμι θα μπλέκει τα μαλλιά μου. Tα πόδια μου θα ακουμπήσουν στιγμιαία στον βυθό και θα μου φέρουν για παρέα λίγη άμμο, που θα ξαναβρώ τον χειμώνα στο πάτωμα του αυτοκινήτου.συνέχεια...
Για τρίτη συνεχή χρονιά θα λάβει μέρος το 3ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου. Το φεστιβάλ θα διαρκέσει τρεις μέρες και θα εκδηλωθεί στην Χώρα, την Βωλάξ και τον Πύργο. Οι συμμετέχοντες θα απαγγείλουν αποσπάσματα από το έργο τους, ενώ οι βραδιές θα συνοδεύονται από τζαζ και παραδοσιακή μουσική και χορούς.
Η ημέρα που το φεστιβάλ θα λάβει χώρα στο χωριό μας (Παρασκευή 27 Ιουλίου 20:30) είναι αφιερωμένη στην Αραβική Ποιητική Άνοιξη.
Παρουσιάζουν: Πέρσα Κουμούτση & Τιτίκα Δημητρούλια
Μαράμ Αλ Μασρί (Συρία)
Σάουκι Μπζία (Λίβανος)
Αμάλ Αλ-Τζουμπούρι (Ιράκ)
Ριφάτ Σαλάμ (Αίγυπτος)
Νάταλι Χαντάλ (Παλαιστίνη)
Μπενσαλέμ Χιμίς (Μαρόκο)
Περισσότερες πληροφορίες στο: tinoslitfestival.com
Δώδεκα κάρτες, τυπωμένες με προσωποποιημένη ψηφιακή εκτύπωση, έστειλαν πριν από λίγες μέρες οι Φίλοι της Βωλάξ για να ευχηθούν "καλό Καλοκαίρι!". Μία από αυτές έφτασε στα χέρια μας. συνέχεια...
Σ’ ένα κοσμικό χειμερινό θέρετρο, ένας άντρας δηλώνει στον επιθεωρητή της περιοχής την εξαφάνιση της συζύγου του. Ωστόσο, μετά από λίγο εμφανίζεται μία κυρία που συστήνεται ως η σύζυγός του. Ο επιθεωρητής βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα: ποιόν θα πιστέψει ; Τον άντρα που ορκίζεται πως βλέπει για πρώτη φορά αυτή τη γυναίκα ή μήπως τη γυναίκα που επιβεβαιώνει κάθε στοιχείο της ταυτότητάς της ;
Ο θεατής, λάτρης του αστυνομικού έργου ή όχι, μπλέκεται κι αυτός στην παγίδα του Τομά και σε όλη την διάρκεια της παράστασης συμμετέχει σ’ ένα παιχνίδι «γάτας και ποντικιού», προσπαθώντας να εξηγήσει τι συμβαίνει. Ένα έργο με χιούμορ και ανατροπές που κρατάει τον ακροατή με κομμένη την ανάσα.
Πάρτε ένα ποτήρι ουίσκι, βάλτε πάγο, και ελάτε να καθίσουμε στο θεατράκι του χωριού κάτω από τα αστέρια και να απολαύσουμε την ραδιοφωνική θεατρική παράσταση από το πλούσιο αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας: Τετάρτη 14 Αυγούστου, στις 19:45. συνέχεια...
Στο χωριό αγαπάμε τον Καραγκιόζη και θέλαμε να γνωρίσουν όλοι αυτό το είδος θεάτρου, ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά. Ο Σύλλογος ξεκίνησε πριν από 13 χρόνια καλώντας στο θέατρό του να παίξει ο μεγάλος Ευγένιος Σπαθάρης. Μετά τον θάνατό του, τον ακολούθησε ο μαθητής του Γιάννης Νταγιάκος, γνωστός καραγκιοζοπαίχτης με δικό του ξεχωριστό στυλ. Η αλλαγή αυτή βοήθησε στο να παρακολουθήσει κανείς τις τάσεις που διέπουν το θέατρο σκιών, την συνέχειά του, και να έρθει πιο κοντά στην κουλτούρα που υπάρχει πίσω από τον μπερντέ. συνέχεια...
Λιγότερο από δύο μήνες έχουν μείνει μέχρι το μεγάλο καλοκαιρινό camp στο χωριό. Το πρόγραμμα δείχνει ικανό να καλύψει όλα τα ενδιαφέροντα των παιδιών: παιχνίδια, ιστορίες, μαθήματα προσανατολισμού, εκδρομή στο Αγάπη, βραδυνή πυρά, κυνήγι θησαυρού... Eξάλλου το μαγικό συστατικό που κάνει ξεχωριστό το όλο εγχείρημα είναι τα ίδια τα παιδιά! συνέχεια...
Λέγαμε να ερευνήσουμε τον μύθο της Παναγίας της Καλαμάν. Να φτιάξουμε μια περιπατητική ομάδα που θα δοκιμάσει να ακολουθήσει, μέσα από τα παλιά δρομάκια, την πιθανή πορεία που ακολούθησαν οι Τούρκοι από το Ξώμπουργο (Κάστρο) μέχρι την ευρύτερη περιοχή της Καλαμάν. Σκεφτόμαστε να την σημειώσουμε, να πάρουμε φωτογραφίες και να ηχογραφήσουμε τις σκέψεις της ομάδας για το πως ο εχθρός δεν μπόρεσε να βρει τους κατοίκους του χωριού μας.
Mέχρι να γίνει αυτό, θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τι συνέβαινε «εκείνα τα χρόνια», για να έχουμε μια πρώτη εικόνα με τα δεδομένα της εποχής. συνέχεια...