Βωλάξ, Τήνος. Τόπος όμορφος και ζωντανός. Χωριό αγαπημένο. Μέρος που θέλουμε να προστατέψουμε και να αναδείξουμε πιο πολύ από ποτέ! Εκτιμούμε όλα όσα μας προσφέρει μέσα απ' την ιστορία και την κουλτούρα του, μέσα από την αξεπέραστη φύση και τις αξίες των ανθρώπων του...
Ακολουθήστε μας!
Πως μια ιδέα γίνεται γεγονός

[Ο Καρακιόζης σπάει το κεφάλι του να βρει τρόπο να γεμίσει το άδειο του στομάχι. Περνώντας κάτω από το Σεράι βλέπει την ανυποψίαστη νεαρή Βεζυροπούλα].
– Καλημέρα, Μαϊμουζέλ μου… 
– Αααα, καλώς τον Καραγκιόζη. Τι κάνεις;
– Μια χαρά Βεζυροπούλα μου… Αλλά, να, μια που σε βρήκα… μήπως σου βρίσκεται ένα βελόνι; 
– Βελόνι; Πώς, Καραγκιόζη μου, έλα πάνω να σου το δώσω, πολύ ευχαρίστως. 
– Όχι, Βεζυροπούλα μου, να μη σε βάζω σε κόπο για ένα τόσο δα βελόνι... Πέταξέ μου το! Αλλά, για να μη χαθεί, σε παρακαλώ τσίμπησέ το μου πάνω σε ένα καρβέλι ψωμί και πέταξέ το. Θα το πιάσω εγώ, μην ανησυχείς.

Καλοκαίρι απομεσήμερο στο χωριό. Πως θα περάσει η ώρα; συνέχεια...

[Για όσους δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα μεταφέρουμε κάποιες γενικές πληροφορίες για το χωριό μας στα αγγλικά].

Volax is a medieval village built on a small plateau in the middle of Tinos island, at an altitude of 284m (930ft), surrounded by large spherical granite rocks of plutonic origin. These rocks are 20 million years old, scattered on a large area of 23 square km (9 square ml), of a triangular shape defined by locations Exombourgo, Livada and Kakia Skala.

For centuries it has been one of the most isolated villages of the island, due to the inaccessibility of the area, although it seems that during the 15th century the village had a whole different dynamic: The income of the parish those years rose to a significantly large amount compared to the other villages. A surviving marble coat-of-arms of the Valier House –a well known patrician house of Venice–  shows that during the period when Venetians occupied the whole island, Volax had been home to nobles as well.

συνέχεια...

Τρόπος ζωής

Η παρακολούθηση, η φροντίδα και η ικανοποίηση (μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων) των αιτημάτων και των προβλημάτων του χωριού από πλευράς Συλλόγου, παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο αν καταγράψουμε την τοπική ζωή στις βασικές εκδηλώσεις της. Mόνο τότε θα καταλάβουμε την έμφυτη ανθρωπιά, την φιλευσπλαχνία και την συμπαράσταση των κατοίκων σε κάθε δυσκολία ή ανάγκη των συγχωριανών τους.  

Το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα (1875-1900)

Στο τέλος του 19ου αιώνα η Ελλάδα ζούσε δύσκολες στιγμές, γεμάτες κόπο και μόχθο. Έτσι και η Βωλάξ προσπαθούσε να αντέξει στις καθημερινές στερήσεις. Οι φυσικές συνθήκες ήταν από μόνες τους, πολύ δύσκολες. Το χωριό χτισμένο στα βράχια, σε άγονη και σχετικά άνυδρη γη, πάλευε κάθε μέρα όχι για να καλυτερεύσει αλλά για να επιβιώσει...

H καλαθοπλεκτική –μοναδική σε όλο το νησί– ενίσχυε φυσικά τα μικρο-έσοδα των χωρικών αλλά δεν ήταν αρκετή. Oι νέες κοπέλες του χωριού έφευγαν για να δουλέψουν ως παραμάνες στα πλούσια σπίτια της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης. Άφηναν το πατρικό τους σπίτι για να κάνουν την προίκα τους και να στείλουν κάποια χρήματα πίσω στις οικογένειές τους. συνέχεια...

 

Το καλοκαίρι του 2009, η εφημερίδα South East Express της περιοχής Xiamen της Κίνας παρουσίασε ένα περίεργο συμβάν με έναν θεώρατο βράχο που ίπταται επάνω από τα δέντρα ενός δάσους...

Αντιλαμβάνεστε, ότι μια ιστοσελίδα που είναι αφιερωμένη στο χωριό Βωλάξ Τήνου, παρακολουθεί κάθε είδηση που αναφέρεται σε βράχια, θεωρώντας ότι την αφορά. Έτσι, λοιπόν, ήρθε στα χέρια μας και αυτή εδώ η παράξενη ιστορία...

Όλα ξεκίνησαν όταν μια κινεζική οικογένεια κατά τη διάρκεια περιπάτου της, και βγάζοντας τυχαία φωτογραφία του τοπίου, φωτογράφισε αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο με τη μορφή...βράχου στην περιοχή του Gushan (25.02°Β 118.51°Α) και το οποίο αιωρείτο επάνω απ' τα δέντρα! συνέχεια...

Zακ και Σοφία Bίδου

Το παρόν άρθρο καταγράφει όλες τις εκδηλώσεις που έφεραν σε πέρας, μέσω του Συλλόγου, δύο πνευματικοί άνθρωποι και αποτελεί το μικρότερο αφιέρωµα που θα µπορούσε να γίνει σ' αυτούς τους πρωτεργάτες της πολιτιστικής ζωής του χωριού. Στον Ιάκωβο και την Σοφία Βίδου. ∆υο ανθρώπους που οραµατίστηκαν ένα υπαίθριο θέατρο και ένα λαογραφικό μουσείο σε ένα χωριό 23 ατόµων...

Μετά από 20 χρόνια επίμονης και συνεχούς προσπάθειας για την αναμόρφωση του χωριού από τον Σύλλογο, πέρα από τα βασικά έργα υποδομής, οφείλαμε να καταγράψουμε όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις (1985-2005). Από τα πρώτα χρόνια, όπου οι εκδηλώσεις γινόντουσαν στην Αθήνα (στις αίθουσες του Λεοντείου Λυκείου Πατησίων) με την ευγενική φιλοξενία και συν-διοργάνωση του αδ. Γεώργιου, μέχρι τα εγκαίνια του ολοκαίνουργιου υπαίθριου θεάτρου (Σάββατο 25.07.1998) από την αξιοσέβαστη άμια Λουκία, τη γηραιότερη κάτοικο του χωριού. 

συνέχεια...

Σε κάποιους σταύλους του χωριού, θυμόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '80, έβρισκες –σαν γούρι–ένα κρεμασμένο πέταλο στην αριστερή πλευρά της εισόδου...

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από πόρτα αποθήκης στην Ξυνάρα, όμως, στα μέσα της δεκαετίας του '80 υπήρχαν και στο χωριό μας κάποια «σταύλα» τα οποία είχαν είτε στο κέντρο επάνω είτε στην αριστερή πλευρά της εισόδου ένα κρεμασμένο πέταλο –όχι τόσο για να απομακρύνει τα κακά πνεύματα–αλλά για να διώξει τις ασθένειες από τα ζώα, τα οποία και αποτελούσαν το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο των χωρικών. συνέχεια...

Συζητήσαμε με κάποιους για το εγχείρημά μας και σχολιαστήκαμε αναλόγως για την αγάπη και την αφοσίωσή μας (sic) στο χωριό. Ενώ, κάποιοι θεώρησαν ότι δεν χρειάζεται μια ακόμη ιστοσελίδα για τη Βωλάξ, «τα πάντα έχουν γραφτεί για το χωριό, τέλειωσε η εποχή του».

Όταν ο Νικολά Σωβέν (Nicolas Chauvin) έγινε δεκαοχτώ χρονών παρουσιάστηκε ως νεοσύλλεκτος και υπηρέτησε με πάθος και τιμή τον πρώτο στρατό της Γαλλικής Δημοκρατίας και ακολούθως την Μεγάλη Στρατιά (Grande Armée) του ίδιου του Ναπολέοντα. Το επίλεκτο αυτό σώμα πολέμησε στην πρώτη γραμμή και από την αρχική δύναμη των 550.000 της Μεγάλης Στρατιάς επέζησαν μόλις οι 70.000. συνέχεια...

Aπόψεις...

Σε όλη την Τήνο επιτρέπεται νόμιμα το κυνήγι. Eίναι παράδοση, πολλοί Bωλακίτες  από το χωριό ή από την Αθήνα να δίνουν το ραντεβού τους δυο φορές το χρόνο  για να ασχοληθούν με το αγαπημένο τους σπορ!

Υπέρ#1

«Στο θέμα με το κυνήγι θα ήθελα να πάρω θέση γιατί είμαι κυνηγός και χαίρομαι γι' αυτό. Για ποια αφαίρεση ζωής μιλάτε; Μην τρελλαθούμε κιόλας. Όλη μέρα δεν τρώτε κρέας, πρωί μεσημέρι βράδυ; Και για αλλαγή λίγο ψάρι την Παρασκευή; Η αφαίρεση της ζωής έχει να κάνει με τον άνθρωπο και όχι με τα ζώα! Δεν μπορεί να αποκαλείτε τους κυνηγούς δολοφόνους! συνέχεια...

Και ενώ τα κορίτσια έπαιζαν «λάστιχο» (με διάφορες φιγούρες), που ήταν της μόδας τη δεκαετία του '80, τα αγόρια στην ίδια δεκαετία (και λίγο πιο πριν) έπαιζαν με... καλάμια: Φυσοκάλαμα με τα «μπαλάκια» από τις πασχαλιές (Ξεκινήσαμε χωρίς φυσοκάλαμο τη δεκαετία του '70). Παίρναμε τα καλάθια που έφτιαχναν οι παππούδες μας, μαζεύαμε τα πράσινα μπαλάκια από τις πασχαλιές και πολεμούσαμε μεταξύ μας από τις αυλές και τα δώματα των σπιτιών. Το αποτέλεσμα ήταν να μας φωνάζουν ΟΛΟΙ οι χωρικοί ότι θα γλιστρήσουν και θα «σκοτωθεί κανείς».

Γενικά, τα καλάμια ήταν βάση για τα παιχνίδια μας: πιστολάκια από καλάμι μάς έφτιαχνε ο παππούς, σφυρίχτρες από καλάμι μάς έδειχνε πως γίνονται η γιαγιά, τα μεγάλα καθαρισμένα καλάμια γινόντουσαν σπαθιά και τα χοντρά ήταν η «μαγκούρα» μας για να μας προστατεύει από τα φίδια στις γύρω εξερευνήσεις. Εκτώς των άλλων, φτιάχναμε και καράβια από καλάμι και δοκιμάζαμε να τα «ταξιδέψουμε» (συνήθως με αποτυχία) στις ποτίστρες της πηγής...

Για την μεταφορά: mix_09.2015

Οι ημερολογιακές σημειώσεις ενός κοριτσιού (της Σέι Σόναγκον) της γιαπωνέζικης αυλής του 1002 μ.Χ., έφτασαν στις μέρες μας ως το Βιβλίο του Μαξιλαριού. Εντυπώσεις, παρατηρήσεις, στιγμές ευαισθησίας της και ένα σύνολο από λίστες αποτέλεσαν ένα βιβλίο που έμεινε στους αιώνες ως ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα της ιαπωνικής λογοτεχνίας. Το ημερολόγιο της ζωής της, το φύλαγε κάτω από το μαξιλάρι της και μέσα σε αυτό βρέθηκαν λίστες με απλά πράγματα της καθημερινής ζωής..


«Nα μείνει, να μείνει στο τρύπιο καμίνι...»

Σε ένα μικρό τετραδιάκι ο Δημήτρης του Nάσου κατέγραψε τα παιχνίδια που παίζαμε στο χωριό, όταν ήμασταν παιδιά, από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού μέχρι και πρόσφατα, που οι περισσότεροι από μας είναι παντρεμένοι. Στο άρθρο αυτό καταγράφουμε τα περισσότερα για να σωθούν στο χρόνο, και προσθέτουμε κανόνες στα σημαντικότερα από αυτά, επειδή, όπως λέει η Σοφία: «στην Μυστική Παγκόσμια Οργάνωση Παίδων (ΜΠΟΠ) διαχέονται οι κανόνες. Μόλις περάσεις μια ηλικία σβήνονται αυτόματα από τη μνήμη σου».

Το επικίνδυνα φορτισμένο retronio σκάει! συνέχεια...