Βωλάξ, Τήνος. Τόπος όμορφος και ζωντανός. Χωριό αγαπημένο. Μέρος που θέλουμε να προστατέψουμε και να αναδείξουμε πιο πολύ από ποτέ! Εκτιμούμε όλα όσα μας προσφέρει μέσα απ' την ιστορία και την κουλτούρα του, μέσα από την αξεπέραστη φύση και τις αξίες των ανθρώπων του...
Ακολουθήστε μας!
Ομάδα Απαθανάτισης

Ημέρα:  Κυριακή, 14 Αυγούστου 2016

Ομάδα:  ΜΞ (code name: Φωτομοντέλο)

               ΜΞ (code name: Βελούδινο Σφυρί)

               ΜΚ (code name: Μπόζος)

               ΚΒ  (code name: Κατσίκι)

Αποστολή: Προσέγγιση του φοβερού πέτρινου τέρατος, του Αετού. 

Report:  

Φωτομοντέλο, Βελούδινο Σφυρί και Μπόζος ξεκινούν από το αρχηγείο στις  18:25. Συναντούν το Κατσίκι στις 18:27, μπροστά από την ταβέρνα με το αλώνι.

Στις 18:28 κατευθύνονται προς το ψηλό καμπαναριό, μέσα από δαιδαλώδη, λιθόστρωτα σοκάκια. Προσπερνούν την εκκλησία και το Ωραίο Τραπεζάκι με προορισμό πάντα το γιγάντιο πλάσμα που δεσπόζει στο Β’νό. Η ώρα 18:33 και η ομάδα καταφτάνει στο Άπλωμα, όχι για παρατήρηση των αστεριών αυτή τη φορά, αλλά με σκοπό να πάρουν το μονοπάτι το οποίο θα τους οδηγήσει στην εκπλήρωση της αποστολής τους.

18:34. Ο Μπόζος σταματάει ξαφνικά: έχει εντοπίσει το τέρας και το δείχνει στην υπόλοιπη ομάδα.

«Να εκεί είναι! Κοιτάξτε πάνω στο Βουνό!»

Η ομάδα, γνωρίζοντας πλέον που πρέπει να πάει, ξεκινά μέσα από το μονοπάτι. Ο Μπόζος τους ακολουθεί, αφού ρίξει μια τελευταία ματιά γεμάτη λαχτάρα στο  Άπλωμα. Είναι σίγουρος πως η νύχτα θα τον βρει εκεί.

Το Κατσίκι και το Βελούδινο Σφυρί προπορεύονται, ανοίγουν δρόμο μέσα από χόρτα και φρύγανα που έχουν καλύψει το μονοπάτι, πηδούν από βράχο σε βράχο, ατρόμητοι και ανυπόμονοι. Ώρα 18:36. Η ομάδα περνά τη Σαββαγιάννη. Ψάχνουν όλοι το λατρεμένο χωράφι όπου, πριν από μόλις μια μέρα, έπαιζαν ασταμάτητα «σημαίες». Μόλις το εντοπίζουν το κοιτούν με νοσταλγία. Θα περάσει ένας ολόκληρος χρόνος μέχρι να γεμίσει τούτο το χωράφι με γέλια, φωνές, ποδοβολητά και τα γνωστά σε όλους πλέον: «Τι κάνεις ρε Γιώργο;». Τους φαίνεται αβάσταχτο αυτό.

Έχουν όμως μια αποστολή. Συνεχίζουν το δρόμο τους, λοιπόν. 18:40. Η ομάδα είναι τώρα στους πρόποδες του Β’νού και διασχίζει το βραχώδες πέρασμα. Όλοι επιλέγουν τα σκαλοπάτια, κανείς δεν είναι αρκετά θαρραλέος για να επιχειρήσει να περάσει μέσα από τον επικίνδυνο βράχο. 18:41. Η ομάδα έχει πλέον πλήρη ορατότητα της Αρκούδας. Επιλέγουν να μη περάσουν κοντά της αλλά να κάνουν τον κύκλο, φοβούμενοι κάποιο τυχόν ξέσπασμα του τρομακτικού ζώου.

Η πορεία που επέλεξαν τους οδηγεί στο μεγάλο βράχο. 18:45. Σταματούν για να θαυμάσουν τη θέα: βράχια γκρίζα και τεράστια, διασκορπισμένα σε όλη την περιοχή. Μοιάζει στ’ αλήθεια σαν πεδίο μάχης. Ίσως, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο όπου στέκονται τώρα, να είχε σταθεί και ο Δίας πριν χιλιετίες και να πετούσε τους κεραυνούς του στους θεόρατους Τιτάνες που βομβάρδιζαν την περιοχή με αυτές τις πελώριες πέτρες. Ποιος ξέρει;     

Από αυτό το σημείο φαίνεται και το πίσω μέρος του τέρατος. Το Κατσίκι και ο Μπόζος το αναγνωρίζουν (κατόρθωμα δύσκολο που απαιτεί πολύ μεγάλη πείρα αφού η πραγματική, αετίσια μορφή του τέρατος δεν είναι φανερή παρά μόνο από μπροστά) και παρακινούν την ομάδα να κινηθεί αθόρυβα και προσεκτικά μέσα απ’ τα αγκάθια προς αυτό.

18:47. Η ομάδα καταφθάνει επιτέλους στον προορισμό της. Το ατρόμητο Βελούδινο Σφυρί τολμά να αντιμετωπίσει το πλάσμα κατά μέτωπο, δημιουργώντας, έτσι, αντιπερισπασμό. Οι υπόλοιποι τρεις προσπαθούν να σκαρφαλώσουν πάνω του από το πλάι. 18:49. Ο Μπόζος τα καταφέρνει πρώτος και βοηθά το Φωτομοντέλο. Το Κατσίκι αλλάζει πορεία και σπεύδει να βοηθήσει το Βελούδινο Σφυρί στην επίθεση του.

Mην πάει ο νους σας στο κακό, πουλιά δε θα χτυπήσουν. Ομάδα απαθανάτισης είναι. Όπλα δεν έχουν παρά μόνο φωτογραφικές μηχανές και κάμερες κινητών.

Ο Αετός δεν ξαφνιάζεται πλέον με το χαρακτηριστικό «κλικ» των μηχανών. Ομάδες και ομάδες ανήσυχων πεζοπόρων έχουν περάσει για να τον θαυμάσουν. Από μικρά, ανήξερα παιδιά μέχρι ηλικιωμένοι, έμπειροι άνθρωποι, όλοι σταματούν μπροστά του άναυδοι. Παρατηρούν τη μαεστρία της φύσης, η οποία δημιουργεί τα ωραιότερα έργα τέχνης με τρόπο που φαντάζει αβίαστος. Αναγνωρίζουν τον αέρα και το νερό ως τους πιο εξαίσιους γλύπτες, τα έργα τους ως τα πιο όμορφα γλυπτά.

Η ομάδα εκπληρώνει λοιπόν την αποστολή της, έχοντας πλέον απαθανατίσει στο έπακρον το πανέμορφο τέρας.

Μα, όπως θα ανακαλύψει κανείς αν επιχειρήσει μια πεζοπορία στην φύση του Βωλάξ, ποτέ δεν φαίνεται αρκετή η περιήγηση. Το τοπίο σε μαγεύει, δρα σαν ισχυρό ναρκωτικό και σε αφήνει να αναζητάς κάτι περισσότερο. Πάντα κάτι περισσότερο. Έτσι και η ομάδα, υπνωτισμένη από την ομορφιά που την περιτριγυρίζει, προσπαθεί να σκεφτεί επιτόπου άλλες αποστολές. Κανείς δεν είναι έτοιμος να αποχωριστεί αυτή τη γαλήνη.

«Για δείτε εκεί,» λέει το Φωτομοντέλο. «Βλέπετε αυτόν το μεγάλο βράχο; Να, εκεί πέρα. Θέλετε να πάμε; Φαίνεται τεράστιος.»

18:50. Όλοι συμφωνούν και ξεκινούν την αναζήτηση του καλύτερου μονοπατιού που θα τους οδηγήσει σε αυτή τη νέα περιπέτεια. Όσο πλησιάζουν, τόσο πιο πελώριος φαντάζει και ο βράχος.

 18:58. Βρίσκονται ακριβώς μπροστά του τώρα. Το Φωτομοντέλο μετριέται με τον βράχο, συγκρίνει το ύψος του, μα τι να συγκριθεί μ’ αυτό το μεγαλείο; Το Κατσίκι και το Βελούδινο Σφυρί σκαρφαλώνουν σε έναν μικρότερο, διπλανό βράχο. Ο Μπόζος αρχίζει να κάνει τον κύκλο του βράχου, προσπαθώντας να βρει τρόπο να σκαρφαλώσει. Η υπόλοιπη ομάδα ακολουθεί. Η ώρα είναι 19:00 όταν η ομάδα βρίσκει μια σχισμή του βράχου με διάσπαρτες μεγάλες πέτρες που θα χρησιμοποιηθούν στο μέγιστο ως χειρολαβές και σκαλοπάτια. Ένας, ένας αρχίζουν την ανάβαση. Προπορεύονται το Κατσίκι και το Βελούδινο Σφυρί με ενθουσιώδη και βιαστικά βήματα και ακολουθούν ο Μπόζος και το Φωτομοντέλο σκαρφαλώνοντας προσεκτικά και μετρημένα.

19:04. Φτάνουν επιτέλους στην κορυφή. Για λίγο δεν ακούγεται τίποτα παρά ο γνώριμος σε όλους τους Τηνιακούς ήχος του αέρα που φυσά. Είναι όλοι μαγεμένοι απ’ τη θέα. Κάθονται να ξαποστάσουν και να θαυμάσουν το υπέροχο τοπίο γύρω τους. Ο απογευματινός ήλιος ζεσταίνει τις πλάτες τους ενώ τα μάτια τους τρέχουν από δω κι από ‘κει ψάχνοντας, συνέχεια αναζητώντας την επόμενη, πιο μαγευτική περιπέτεια.

«Βλέπω το σπίτι μας!» λέει το Βελούδινο Σφυρί. Όλοι ακολουθούν την πορεία που τους υποδείχνει με το δάχτυλό του. Τα πρόσωπά τους φωτίζονται από ζεστά χαμόγελα μόλις αντικρίζουν το χωριό.

Το Κατσίκι, όμως, έχει υποσχεθεί να γυρίσει νωρίς πίσω και η ομάδα πρέπει να αρχίσει τον δρόμο του γυρισμού.

19:10. Η ομάδα αρχίζει σιγά σιγά την κατάβαση από τον πελώριο βράχο. Δεν του έδωσαν όνομα. Γι’ αυτούς θα είναι πάντα μια μη προγραμματισμένη περιπέτεια που έζησαν το καλοκαίρι του 2016.

Όπως κάθε περίεργος περιηγητής επιλέγει διαφορετικό δρόμο για την επιστροφή του, έτσι και η ομάδα. Μετά από μικρές στάσεις σε αξιοπερίεργους βράχους, τους οποίους δεν μπορούν να αφήσουν ανεξερεύνητους και ένα τελευταίο «αντίο» στο φτερωτό τέρας (19:34), ξεκινούν την κατάβασή τους χωρίς να ακολουθούν πλέον μονοπάτι.

19:37. Η ομάδα βρίσκει την τσουλήθρα, γνωστή στο Κατσίκι και τον Μπόζο από τις περσινές τους εξερευνήσεις. Τσουλάνε, λοιπόν, μέχρι κάτω όπου και σταματούν για να τραβήξει ο Μπόζος την απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία (19:38).

Συνεχίζουν το δρόμο τους ώσπου φτάνουν στη Σαββαγιάννη. Ο δρόμος για το σπίτι είναι πια γνώριμος. Διασχίζουν το «δικό τους» χωράφι. Βλέπουν τις φυλακές, τους κύκλους γύρω απ’ της σημαίες, τις πέτρες που συγκρατούν τη διαχωριστική ταινία, όλα στη θέση τους. Σταματούν για λίγο.

«Εδώ θα ‘μαστε και του χρόνου,» λέει το Κατσίκι. Είναι ωραίο να το σκέφτονται έτσι. Δε θα το (ξε)χάσουν τούτο το χωράφι.

19:53. Η ομάδα φτάνει στο Άπλωμα όπου και κάθεται να δει το ηλιοβασίλεμα.

Γέμισε πάλι απ’ τα πιο όμορφα χρώματα ο Βωλαξιανός ουρανός.  

Έφτασε στο τέλος της κι άλλη μια περιπέτεια, άλλη μια αποστολή.

Η ομάδα απαθανάτισης ήδη ανυπομονεί για την επόμενη. 


 

Μοιραστείτε το

Ενα σχόλιο

#535
μπαρμπα-Mητς
Όλοι ξέρουμε πως μετά τη μυθική Σαββαγιάνη ορθώνεται ένας κόσμος ονειρικός, γεμάτος γίγαντες, μαγεμένες βασιλοπούλες, τέρατα και πλάσματα με παράξενες ιδιότητες, ζώα άγρια και ήμερα που μιλούν και κινούνται σαν άνθρωποι, περήφανα άλογα που καλπάζουν αγέροχα, στοιχειά, νάνοι και μάγοι, θαυμαστές χώρες και βασίλεια με πέτρινα γεφύρια που απλώνουν μέχρι τον ουρανό...

Mα πάνω απ' όλα –πάνω από OΛA– εκεί κοιμάται (πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό) ο μέγας φύλακας του παρελθόντος, ο τρομακτικός αετός που έφτιαξε ο Δίας, όταν έριξε με δύναμη τον κεραυνό του στην κορυφή του μεγάλου βράχου, στο σημείο που οι άνθρωποι μπορούσαν να κατακτήσουν την απεραντοσύνη του ουρανού και να γίνουν επικίνδυνοι στους ίδιους τους θεούς!

Kι όμως, η παρέα των τεσσάρων, οι fabulous four, τόλμησαν και πλησίασαν τον πέτρινο αετό, το φοβερό πλάσμα της περιοχής, που μαγεύει όποιον άνθρωπο το πλησιάσει, το λίθινο τέρας που κανένας νέος δεν μπορεί να του αντισταθεί...

Aπό τη μέρα εκείνη, κάθε βράδυ στο Άπλωμα, ακούγεται η φωνή μιας αγελάδας (με ακατανόητη γλώσσα στους «αμύητους») να συγχαίρει την ομάδα για την τόλμη της. Tην ίδια στιγμή ιπτάμενα χαλιά πετούν λάμπoντας στη νύχτα και το τζίνι είναι έτοιμο να κάνει πράξη τη δεύτερη ευχή...


[Kρίμα που δεν βλέπουμε τον Mπόζο στις φωτογραφίες (του). Πάντως είναι γεμάτες άποψη και με φωτογραφική ματιά!]
8 Οκτωβρίου 2016