λουκία σιγάλα
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα λουκία σιγάλα. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
H Λουκία η Κακάλαινα (1908-2002), το γένος Κολλάρου, σύζυγος Ανδρέα Σιγάλα, μας υποδέχεται στο σπιτικό της, πριν από κάποιες δεκαετίες... συνέχεια...
«Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές· δυο τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι· [...] ένα τραγούδι, βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος· και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς [...].
Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη,
να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ»
–Οδυσσέας Ελύτης
«Ήταν ένα βροχερό πρωινό του Δεκέμβρη όταν, η μητέρα μου, μου ανακοίνωσε ότι ο αγαπητός Ιγνάτιος (Νάσος) δεν βρισκόταν πια στη ζωή. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το αρχικό μου σοκ ακολούθησαν οι αναμνήσεις. συνέχεια...
Αυτό το καλοκαίρι, η ομάδα Λ.Γ.Σ. μας άπλωσε το χέρι της και μας οδήγησε στην αθανασία μέσα από το παλιό μονοπάτι του Πετριάδου. Όταν κατεβήκαμε είχε ήδη έρθει το φθινόπωρο... Φυσάει στην Κουκ και η άμμος μπαίνει στα μάτια.
Δεν βαρέθηκες να περπατάς ανάμεσα στα χωμάτινα αρχέγονα μονοπάτια; Δεν κουράστηκες να κοιτάς τα στρογγυλά βράχια σ' αυτόν τον άνυδρο τόπο; Αυτά τα βράχια, αυτό το τοπίο... Πάλι και πάλι και ξανά, σε κάθε άνοιγμα των ματιών, αυτά τα βράχια... Καλά, δεν λαχτάρησες κάτι διαφορετικό;
Δεν με ακούς... Συνεχίζεις να ανεβαίνεις και να κατεβαίνεις. Να περπατάς και να χάνεσαι συνέχεια...
Η Λουκία Σιγάλα μπορεί να προχωρά επιτυχώς, εδώ και χρόνια, το εκπαιδευτικό της έργο ως δασκάλα στο σχολείο της Τήνου αλλά κάποτε ήταν και εκείνη μαθήτρια...