Ήθελα να ανεβάσω ένα κείμενο για το κλείσιμο της ιστοσελίδας και ξεκίνησα να απαριθμώ στον υπολογιστή τις όμορφες στιγμές-σταθμούς από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του και να αναφέρω (ξανά και ξανά) το πως κάποιοι αγαπημένοι φίλοι, συνοδοιπόροι στην πορεία, αγκάλιασαν εμάς και το έργο μας, και πως το έργο αυτό μεγάλωσε —αντί του αλαζονικού «γιγάντωσε»— όταν έγινε και δικό τους κτήμα, και πως, κάποια στιγμή, αισθάνθηκα πως κάναμε όλοι μαζί κάτι πολύ σημαντικότερο από μία απλή ιστοσελίδα.
Έγραφα, έγραφα, πάντα με νοσταλγική διάθεση, και στο τέλος με έπιασα να βάζω χρυσές κορδέλες και πολύχρωμα περιτυλίγματα σε εικόνες που εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν θολώσει.
(Για να μην πω πως αφέθηκα στο παρελθόν και έσκασαν φιγούρες από το πουθενά. Ο γιαγιά μου που έφυγε πριν από 35 χρόνια, ήρθε εκεί που δεν το περίμενα και κάπως αισθάνομαι ότι είναι ακόμα εδώ. Και της φίλης μου της Μερόπης —που να είναι αυτό το κορίτσι;— το σκυλάκι που έτρεχε στα άσπαρτα χωράφια της Βωλάξ το φθινόπωρο του 1993 και προφανώς ήρθε να μου θυμήσει ότι αυτοί που φεύγουν πεθαίνουν μόνο όταν σταματάς να τους σκέφτεσαι. Και είναι εδώ μαζί μας και αποφασίζουν αυτοί πότε θα εμφανιστούν. Και όταν έρχονται, ρε φίλε, τι ωραία που είναι να νιώθεις πως στην πραγματικότητα δεν είχαν φύγει ποτέ…)
Τέλος πάντων. Ξέφυγα πάλι. (Είναι κάτι που μου συμβαίνει…)
Έσβησα ότι είχα γράψει!
Πόσο απορριπτικός μπορώ να γίνω ακόμα; Πολύ!
Καλή η νοσταλγία αλλά η ανάγκη επιστροφής μας στο παρελθόν μάλλον γίνεται γιατί στα πίσω χρόνια αισθανόμαστε ασφαλείς —το μέλλον είναι άγνωστο, αβέβαιο. Συνήθως οι άνθρωποι έχουν άγχος για το παρόν και αγωνία για το μέλλον. Αισθανόμαστε ασφαλείς όταν πιστεύουμε πως έχουμε τον έλεγχο κάποιας κατάστασης. Το αύριο είναι ρευστό, ακαθόριστο. Μπορεί να χάσουμε όλα αυτά που νομίζουμε πως έχουμε αποκτήσει...
(Και, προφανώς, υπάρχουν ορισμένα μέρη του παρελθόντος που δεν αισθανόμαστε και τόσο ασφαλείς ή που δεν θα θέλαμε να επιστρέψουμε, κάποια τραυματική εμπειρία ίσως, που ο χρόνος δείχνει να την έχει κολακέψει.)
Καλό είναι να μην αποδεχόμαστε την ειδωλολατρική νοσταλγία. Ας μάθουμε να προσπερνάμε τα πράγματα που δεν μπορούμε να επηρεάσουμε. Προσδοκούμε ένα καινούργιο ταξίδι, μια νέα αρχή (για τη Βωλάξ και τους ανθρώπους της).
(Εδώ, θα ήθελα να υπήρχε μια φωτογραφία που όλα τα μικρά παιδιά του χωριού θα τρέχουν, άλλα από δω και άλλα από κει, θα παίζουν χαρούμενα και θα κάνουν φασαρία έξω από την εκκλησία, με κλειστή την πόρτα του παπαδικού.)
(Μετά σκέφτηκα, τι καλά που θα ήταν, να υπήρχε μια φωτογραφία με τον πιο ηλικιωμένο κάτοικο να βρίσκεται δίπλα σε μια κούνια και να κοιτά το μικρότερο βρέφος της Βωλάξ και να του χαμογελάει.)
Στιγμές υπάρχουν, φωτογραφίες δεν βρίσκονται. Επέλεξα μιία φθαρμένη, όπως κάποια από τα όνειρά μας.
Δεν το βάζουμε κάτω, ωστόσο. Είμαστε αρκετοί, είμαστε δυνατοί και παραμένουμε ανήσυχοι και δημιουργικοί!
Ας πάρουμε το χρόνο μας και ας προετοιμαστούμε για μια καινούργια αρχή.
Ανυπομονώ για αυτή τη μέρα!
Τη θερινή περίοδο κάναμε κάποια σχόλια για το θέμα του «παπαδικού» —για όσους δεν γνωρίζουν, με τον όρο αυτό καλούμε το κέντρο απασχόλησης και κοινωνικοποίησης των παιδιών που γειτονεύει με την εκκλησία του χωριού. Την περίοδο αυτή λοιπόν, παρατηρήσαμε κάποιους ανθρώπους (λίγους μεν, με εξουσία δε) να θέτουν στο περιθώριο απλά θέματα πολιτισμού και ανθρώπινης ηθικής.
Το ξαναλέμε (δεν θα πάψουμε ποτέ) βασικός πυλώνας της πορείας μιας Ενορίας, ιδιαίτερα αυτή της υπαίθρου χώρας, είναι η σχέση της με την Κοινότητα και τους νέους ανθρώπους. Και οι στόχοι είναι πάντοτε οι ίδιοι, οι στόχοι της πνευματικής ζωής. Δηλαδή καθένας από τους συγχωριανούς μας να χαίρεται που πηγαίνει στην ενορία του, να νιώθει αυτυχισμένος που συναντάται με ανθρώπους, να δημιουργούν οι συγχωριανοί παρέες μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, μέσα στην Ενορία δηλαδή, να προσφέρουν και να τους προσφέρουν και οι υπόλοιποι, να είμαστε όλοι μας πολύ κοντά στους ηλικιωμένους και τα παιδιά, να μεταφέρει ο ένας στον άλλο το χριστιανικό μήνυμα που, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, είναι γεμάτο ελπίδα και ηθική ανάταση.
Και το μήνυμα αυτό, εφέτος, μας το έστειλε ο καλός μας φίλος Γιάννης Α., ένα κείμενο προσωπικό, που αντλεί μνήμες από το κοντινό παρελθόν του τόπου.
Ιδού, το κείμενο του Γιάννη:
Έλα, έλα ελπίς αιώνων, + αγάπη μας γλυκεία,
του κόσμου η επιθυμία, + του σκότους ο φωστήρ!
Ω ουρανοί και βρέξατε, + ω γη και φύτρωσέ μας,
τον Δίκαιο δώσατέ μας, + έλα, έλα ω Σωτήρ!
Έχω τόσο ωραίες μνήμες από αυτή τη περίοδο που περιμέναμε να έρθουν τα Χριστούγεννα.
Η ιστοσελίδα αυτή δεν θα υπάρχει σε λίγες ημέρες —ήδη ο χρόνος μετράει αντίστροφα— αξίζει ωστόσο να αφήσει μια γλυκιά επίγευση. Αυτή που γευτήκαμε όλοι μας εδώ, όλα αυτά τα χρόνια. Καλά Χριστούγεννα σε όλους. Μέσα από την καρδιά μας!
Πριν πολλά χρόνια ξεκινήσαμε ένα δειλό ταξίδι, για έναν ιστότοπο με τρεις-τέσσερις σελίδες κειμένου.
Η πρώτη έκδοση σίγουρα άγουρη, αλλά έδειξε πως κάτι μπορεί να γίνει. Παρακίνησε κι άλλους, βρέθηκαν άνθρωποι που ενδιαφέρθηκαν και ο ένας ιστότοπος έγινε δύο. Ο καιρός περνούσε, το υλικό όλο και πλούτιζε. Πέρα από τουριστικές οδηγίες, βρέθηκαν και καταγράφηκαν άνθρωποι, τοπονύμια, εκκλησίες.
Η ομάδα μεγάλωσε, και με πολλή δουλειά οι δύο ιστότοποι ενώθηκαν σε έναν καινούριο. Αυτός μας ταξίδεψε για πολλά χρόνια, το υλικό του εμπλουτίστηκε κι άλλο, αυτή τη φορά περιλαμβάνοντας και αυθόρμητες αναρτήσεις για την άνοιξη και παιχνίδια, αλλά και για γεννήσεις και θανάτους.
Ομως, όπως όλα τα ταξίδια τελειώνουν κάποτε, μοιάζει κι αυτό να φτάνει στο τέλος του.
Δεν μπορώ να εκφράσω αρκετή ευγνωμοσύνη για την ομάδα volax.gr, που με τόση αγάπη, χρόνο και κόπο καλλιέργησαν και επέκτειναν αυτήν την προσπάθεια, ακόμα και σε πείσμα απογοητεύσεων. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!
Το πλοίο έδεσε, κάπου εδώ κατεβαίνουμε. Αντίο σας.
Πριν από λίγες ημέρες λάβαμε στην ιστοσελίδα μας μια ευγενική επιστολή, που μεταξύ άλλων έλεγε:
«Είμαι η Κορνηλία Χριστοδούλου, απόφοιτη του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (2024).
Σας στέλνω την διπλωματική μου εργασία, η οποία αφορά την ενσωμάτωση του ανθρώπινου σώματος στο τοπίο μέσα από την δόμηση της ξερολιθιάς, ενώ παράλληλα η διαδρομή στο τοπίο, μέσα από την δημιουργία ενός καλντεριμιού, επιλέγεται ως το μέσο ένταξης του σώματος στο τοπίο.
Ως τόπος δράσης του ενεργήματος κτίζειν της ξερολιθιάς και της διαδρομής του καλντεριμιού επιλέγεται το έδαφος του Βώλακα, στην Τήνο».
Το κείμενο κλείνει με τη φράση: «Παρόλο που δεν έχω παρακολουθήσει κάποιο εργαστήριό σας μέχρι στιγμής, το έργο σας με ενδιαφέρει αρκετά και το πρώτο βιβλίο σας αποτελεί κομμάτι της εργασίας, όπως μπορείτε να δείτε και στην βιβλιογραφία». Και μόνο γι' αυτό δεν μπορούμε παρά να ευχαριστήσουμε την κα Χριστοδούλου για την τιμή που μας κάνει.
Μια διπλωματική́ εργασία έχει ως κύριο σκοπό να δώσει στον φοιτητή την ευκαιρία να εργαστεί με επιστημονικό τρόπο, αναλύοντας προβλήματα και συνθέτοντας λύσεις με βάση τόσο τις γενικές όσο και τις εξιδεικευμένες γνώσεις που απέκτησε κατά́ τη διάρκεια των σπουδών του. Χωρίς αμφιβολία τα αποτέλεσμα τις εργασίας της κας Χριστοδούλου είναι πολύ ενδιαφέροντα, αναντίρρητα δημιουργικά.
Μάλιστα, μέσω ενός συνδέσμου μπορεί κανείς να κατατοπιστεί αναλυτικότερα με την εργασία της κας. Χριστοδούλου (τχ. 1 Κείμενο, εικόνες μακετών, βιβλιογραφία, τχ. 2 Σχέδια εργασίας) [link] ενώ ακόμη ένας σύνδεσμος εναπόθεσης εικόνας, παρουσιάζει βήμα-βήμα την με ξερολιθιά δημιουργία ενός πέτρινου καθίσματος μέσα στο χώρο [link].
Ευχόμαστε στην κα Χριστοδούλου, η νέα ζωή που ξεκινά, να είναι η απαρχή για την επίτευξη των στόχων και την πραγματοποίηση των ονείρων της. Καλή σταδιοδρομία.
Ιούλιος 2024
Περνούν και χάνονται και δε γυρνάνε
στη νύχτα τρέχουνε και τραγουδάνε
είναι τα λόγια τους λόγια θλιμμένα
κι είναι τα μάτια τους μισοσβησμένα
Φεύγουν και μένουμε μόνοι στον κόσμο
και συνεχίζουμε γεμάτοι πόνο
βλέπουμε όνειρα χωρίς εικόνες
είναι οι μέρες μας σαν τους αιώνες
Φεύγουν και χάνονται μέσα στη λήθη
και μένουν πίσω τους μόνον οι μύθοι
φεύγουν και χάνονται και δε γυρνάνε
κι ούτε κανένας μας ξέρει πού πάνε
Μόνο την άνοιξη έν' αεράκι
ζεστό κι ανάλαφρο και σαν χαδάκι
βουβό κι ανέμελο και μυρωδάτο
από τη φλόγα τους είναι γεμάτο
Διονύσης Στεργιούλας
Άυγουστος 2024
Γλυκό το φως, παιχνιδιάρικο
νανούρισμα που γαληνεύει την ψυχή
η φύση αφήνεται ήρεμα και απλά
μέχρι να τυλιχτεί στο σκοτάδι
Ιούλιος 2023
Ως Volax.gr οφείλουμε να απαντήσουμε σε κάτι. Από την πρώτη στιγμή η ιστοσελίδα μας φιλοξενεί ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ θέλει να γράψει κάτι σχετικά με το χωριό μας ή να ανεβάσει ανάλογη φωτογραφία γι' αυτό. Τον έχουμε παρακινήσει μάλιστα με διάφορες ενέργειες όλα αυτά τα χρόνια.
Σε κάθε άρθρο που φιλοξενεί το Volax.gr μπορεί κανείς να εκφέρει ελεύθερα την άποψή του. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα πως από τον αρχικό σχεδιασμό του το site «κατασκευάστηκε» με αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα, να μπορεί δηλαδή κανείς να αφήνει το σχόλιό του κάτω από κάθε άρθρο.
Ευτυχώς, η δυνατότητα ελεύθερης σκέψης, έκφρασης, συλλογής και διάδοσης πληροφοριών, ενημέρωσης και άσκησης κριτικής έχει καταστεί κατά πολύ ευκολότερη σήμερα χάρη, ΚΥΡΙΩΣ, στη χρήση των σύγχρονων μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Θα μπορούσε κανείς να πει πως κάτι τέτοιο δεν αρέσει σε μερικούς, και πως προτιμούν τις κατά μόνας συζητήσεις και τις από άμβωνος θέσεις. Θα μπορούσε ακόμη κανείς να πει πως με πρωτοφανή έλλειψη σεμνότητας, υπάρχουν κάποιοι που βαφτίζουν διάλογο τον μονόλογό τους.
Ωστόσο, η δική μας άποψη, είναι πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη κατανόησει τον κοινωνικό ρόλο του διαδικτύου και, πολλές φορές, δεν αντιλαμβάνονται την αξία των νέων τεχνολογιών. Και χωρίς αμφιβολία, δεν αντιλαμβάνονται τις αγαθές προθέσεις μας.
Στην απάντηση που λάβαμε χτες για το γνωστό θέμα, διαβάζουμε (κατά γράμμα): «Τα social media δεν είναι ο τόπος επίλυσης προβλημάτων, δημοσιεύσεων, σχολίων και συζητήσεων, ιδιαίτερα όταν σε κάποια ιστοσελίδα έχουν μόνο μερικοί το δικαίωμα να σχολιάζουν και να προσθέτουν δημοσιεύσεις ανάλογα με την δική τους αντίληψη».
Αν και θα ήμασταν ικανοποιημένοι που (τελικά) υπάρχουν κάποιοι που μας διαβάζουν, ωστόσο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το παραπάνω σχόλιο είναι απολύτως ψευδές!
Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί τη βάση αλλά και την υλοποίηση της ανάπτυξης της ανοχής και της ανεκτικότητας μιας κοινωνίας σε κάθε διαφορετική άποψη. Και αυτή η ελευθερία διασφαλίζεται στην ιστοσελίδα μας. Κάπου αλλού πρέπει να στραφεί κανείς αν θέλει να δει ποιοι είναι εκείνοι που υπονομεύουν την ελευθερία της έκφρασης και, κυρίως, ποιοι υποτιμούν την νοημοσύνη μας.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να γράψει/σχολιάσει/απαντήσει/μεταδόσει πληροφορία μέσω της ιστοσελίδας μας. Και κάτι τέτοιο ισχύει και για το post που διαβάζετε αυτή τη στιγμή.
* «Ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άστον λοιπόν να εξαπατηθεί» (Γάιος Πετρώνιος)
Σύμφωνα με τα λεξικά, παραίτηση είναι η οικειοθελής αποχώρηση από μια εργασία, η
εγκατάλειψη μιας προσπάθειας ή η απώλεια της διάθεσης για νέες προσπάθειες.
Η δική μου παραίτηση έχει γίνει εδώ και μέρες, μετά από όλα τα συμβάντα του
καλοκαιριού.
Μου ζητήθηκε, ωστόσο, να περιμένω λίγο πριν την κοινοποιήσω. Αγαπώ και
σέβομαι αυτόν που μου το ζήτησε και το έκανα.
Ρωτήθηκα αν ήταν σωστό να το ανακοινώσω μέσα στο πανηγύρι. Σκέφτηκα να μην χαλάσω το εορταστικό κλίμα και το γεμάτο ευχές Viber και το καθυστέρησα.
Δέχτηκα και κάποια τηλεφωνήματα από συγχωριανούς μας, οι οποίοι προσπάθησαν πολύ έντονα να μου αλλάξουν γνώμη. Τους ευχαριστώ όλους.
Η απόφασή μου, όμως, είναι συνειδητή και όχι αποτέλεσμα «εν θερμώ αντίδρασης».
Υπάρχουν κάποια πράγματα που μέσα στο μυαλό μου είναι «ιερά».
Δεν μπορώ να «υπηρετώ» μια κοινότητα που βάλλει κατά των παιδιών της.
Δεν δέχομαι να πίνουμε μία ρακή και να μου λένε ψέμματα.
Δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους που είχα ψηλά και να τους λέω κρύες καλημέρες.
Ο δικός μου κύκλος έκλεισε.
Καλή συνέχεια στο Διοικητικό Συμβούλιο. Σας ευχαριστώ για την συνεργασία.
Σας ευχαριστώ όλους για την τιμή που μου κάνατε τόσα χρόνια με την εμπιστοσύνη σας.
Με τιμή
Νίκος
Τα παλιά χρόνια, στις διάφορες συνελεύσεις του τοπικού Συλλόγου, στα καθήκοντα του Γενικού Γραμματέα ήταν να κρατά πρόχειρες σημειώσεις για τα θέματα της ημερήσιας διάταξης και μετά το πέρας της συνέλευσης, λογικά μέσα στις επόμενες ημέρες, να καταγράψει τα αποτελέσματα σε ένα σκληρό και μεγάλο σε μέγεθος τετράδιο που ονομαζόταν «Βιβλίο Πεπραγμένων».
Από τις ελάχιστες πρόχειρες σημειώσεις που έχουν σωθεί (δεν υπήρχε και λόγος να κρατηθούν εξάλλου) υπάρχει μία που μας υπενθυμίζει από πόσο παλιά ήταν η πρόθεση να φύγουν τα παιδιά από το παπαδικό.
Στο ντοκουμέντο που αναρτούμε και φέρει την ημερομηνία 24 Αυγούστου 1995 (δηλαδή πριν από 29 χρόνια και 29 ημέρες ακριβώς) τίθεται το ερώτημα στον Σύλλογο αν το παπαδικό πρέπει να παραμείνει από εδώ και στο εξής ανοικτό ή πρέπει να κλείσει σύμφωνα με μια εισήγηση.
Τι είχε συμβεί: Μία κυρία βρήκε ακάθαρτη την τουαλέτα του παπαδικού ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου. Σε έντονο ύφος η ίδια κυρία, ανέφερε πως αυτή είναι υπεύθυνη για την περιποίηση και τον καλλωπισμό της εκκλησίας, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, και πως δεν μπορεί να απασχολείται και με τον ευπρεπισμό του παπαδικού. Η ίδια, καθώς έλεγε, ήταν υπόλογη στον εφημέριο για τις φθορές που έκαναν τα παιδιά (class of ’95) και απαίτησε το παπαδικό να επιστρέψει στην πρωταρχική του χρήση, αυτή για την οποία κτίστηκε το 1912.
Για όσους δεν ζούσαν στη Βωλάξ του 1995 ή δεν θυμούνται τι έγινε πριν από τρεις δεκαετίες, να πούμε πως η απόφαση που πάρθηκε ήταν να παραμείνει το παπαδικό ως έχει (στα παιδιά) αλλά να κλειδωθεί η τουαλέτα. Και αυτό κράτησε περίπου για μιάμιση σεζόν.
20240820_06.14_am
Ο Επίκουρος απάντησε στην ατελείωτη και ανικανοποίητη αναζήτηση καινούριων δραστηριοτήτων προτρέποντάς μας ν’ αποθηκεύουμε και ν’ ανακαλούμε βαθιά χαραγμένες μνήμες ευχάριστων εμπειριών. Αν μπορούμε να μάθουμε ν’ αντλούμε πάλι και πάλι από αυτές τις μνήμες, υποστήριζε, τότε δεν θα έχουμε ανάγκη την ατελείωτη ηδονιστική αναζήτηση.