Aφού ταξίδεψαν κάμποσο οι τρεις, βρήκαν στο δρόμο τους ένα ματωμένο χνάρι. Tο ακολούθησαν και για έναν ολόκληρο μήνα πήγαιναν ξοπίσω απ' τις σταγόνες του αίματος. Στο τέλος έφτασαν σ' ένα τρίστρατο, και σε κάθε στρατί ορθωνόταν μια πέτρα. H πρώτη πέτρα έγραφε «όποιος πάρει αυτόν τον δρόμο, θα γλιτώσει», η δεύτερη έγραφε: «όποιος πάρει αυτόν τον δρόμο, ίσως γλιτώσει, ίσως όχι», και η τρίτη έγραφε: «όποιος πάρει αυτόν τον δρόμο, δεν θα γλιτώσει».

Tότε ο μικρός αδελφός είπε: «Nα πάρουμε το δρόμο όπου δεν γλιτώνει κανείς!»

Aπόσπασμα από το παραμύθι H χρυσομηλιά και η κάθοδος στον Άδη
Johann Georg von Hahn, Eλληνικά παραμύθια, μετφ. Δημοσθένης Kούρτοβικ (σ.154)

Τι είναι αυτές οι διαφορετικές πέτρες τις Βωλάξ; Τι προσμίξεις έχουν; Μήπως είμαι εγώ ο ίδιος, που φθείρομαι με ταχύ ρυθμό όπως τα βράχια του χωριού, και αλλάζω μέγεθος, σχήμα και ποιότητα...

Τα μονοπάτια μου αρέσουν. Που ξεκινάνε στο Καμπί, στο Πηγάδι, πάνω από το θέατρο ή πίσω από την εκκλησία. Αυτά που σε οδηγούν μέχρι το Βουνό –εκεί που πάντα φυσάει· αυτά, με την περιοδική βατότητα, που σε κατεβάζουν άναρχα στις φυσικές γούρνες της Βάρδας· εκείνα πάλι, τα ξεκούραστα, που σε φέρνουν στον γεμάτο καρπούς χωράφι στα Μάγια –τον χαμένο Παράδεισο... 

Τα μονοπάτια μου αρέσουν. Αυτά με το χώμα και τις πέτρες που προσπαθούν –μάταια– να φτιάξουν ένα ψηφιδωτό στα πόδια μου. Εκείνα που δείχνουν ότι δημιουργήθηκαν από μόνα τους (τι ψέμα!). Τα μονοπάτια που, δεξιά και αριστερά, βάζουν τάξη στην φύση και την κρατάνε για αιώνες σε απόσταση, με μια σνομπίστικη διάθεση. Αυτά που με την βοήθεια των περιπατητών, και κάποιων ανθρώπων που ξέρω, συνεχίζουν να διατηρούνται. Αυτά που παίρνουν ζωή και νόημα από τα δικά μας βήματα. συνέχεια...

Μια φορά, στα τέλη της δεκαετίας του '70, βάδισα προς το παλιό στενό δρομάκι που πήγαινε στ' Αγάπη. Το λέω αυτό γιατί όταν είμαστε παιδιά, τότε που όλη μέρα γυρνούσαμε γύρω από το χωριό για εξερευνήσεις, δεν κατεβαίναμε ποτέ σε εκείνα τα μέρη.

Στα κοντινά ξωκλήσια ναι: Άγιο Μάρκο, Αγία Μαρίνα, συχνά, ήταν δίπλα μας. Στα Περάματα, στο «Γαλάζιο Όρος», μια-δυο φορές. Στον Πετριάδο, επίσης. Μια φορά μέχρι τον Άγιο Γιάννη, ακόμη και κει, και ας φαινόταν πιο κοντά από ότι πραγματικά ήταν. Από το Άπλωμα όμως και κάτω δεν πηγαίναμε. Άντε μέχρι τις Σαββαγιάννες ή τα ριζά του Βουνού. Το Αγάπη το βλέπαμε από μακριά. Ή ακούγαμε από το «Θρόνο» στο Άπλωμα, τις μουσικές που έφερνε ο αέρας από κάποια πανηγύρια και γιορτές.

Κι όμως, στα τέλη της δεκαετίας του '70, στον δρόμο που οδηγούσε στο Αγάπη είδα μια μικρή ξύλινη καλύβα. Σήμερα φαίνεται φυσιολογικό, αλλά τότε δεν ήταν: αν έβλεπες κάποιο στάβλο, έναν μικρό αποθηκευτικό χώρο, μια καθ'κιά, αυτή θα ήταν φτιαγμένη με πέτρες, για να μην πω με βράχια λαξευμένα. Μέχρι εκεί. Δεν νομίζω να μετέφερε κάποιος τούβλα στα μακρινά μέρη. Ξύλα στη περιοχή, ούτε για δείγμα. Μόνο πέτρες και βράχια, τα είπαμε αυτά. Δέντρα ελάχιστα, κουρασμένα από τον άνεμο, τόπος χωρίς πράσινο. 

Την καλύβα την θυμάμαι πολύ μικρή, σαν σπίτι νάνου. Πιο μεγάλη από αυτά τα ξύλινα σπιτάκια για τους σκύλους, πιο μικρή για να μπορεί να ζει μια οικογένεια. Κι όμως, ενώ την είχα δει αυτή τη μικρή καλύβα, πίστευα για χρόνια πως ήταν μια φανταστική εικόνα, πως δεν υπήρξε ποτέ, παρά για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους είχε γεννηθεί και σφηνωθεί μόνο στο δικό μου μυαλό. Για χρόνια όταν την ανέφερα σε άλλα παιδιά από το χωριό δεν την ήξερε ή δεν τη θυμόταν κανένας. Τα παιδιά με ρωτούσαν που την είδα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να θυμηθώ τη θέση της. Μέχρι που σταμάτησα να το μοιράζομαι με άλλους, παρά το γεγονός πως το ανακαλούσα πολλές φορές στη μνήμη μου.

Τα χρόνια πέρασαν, μέχρι που στο βιβλίο «Σύντομες και Παράξενες Ιστορίες» του Μπόρχες, διάβασα αυτό: 

«Στο Λι-Πο γράφει ότι, το Μινγκ Τανγκ ήταν ένα μαγικό κτίσμα, που εξασφάλιζε τη δύναμη του Σύμπαντος και είχε τη μορφή του. Σύμφωνα με τα παλαιά βιβλία, θα έπρεπε να είναι μια παράγκα με ψάθινη στέγη. Η αυτοκράτειρα Βου Χου δεν ανεχόταν τέτοια ταπεινοφροσύνη και ύψωσε ένα Μινγκ Τανγκ τεράστιο και μεγαλόπρεπο που, όμως, δυσαρέστησε τους ουρανούς. Γιατί το σύμπαν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία καλύβα. Γι' αυτό και οι ουρανοί άνοιξαν και με δυνατή βροχή και τρομακτικό αέρα, κατέστρεψαν το Μινγκ Τανγκ. Καλύτερα να εξαφανιστεί αυτό το κτίριο, σκέφτηκαν, και ας φανταστεί ο καθένας όπως θέλει το σύμπαν.»

Για την μεταφορά: mix 09/2015

88 ημέρες, 81 εθελοντές απ' όλο τον κόσμο, 7 διαδρομές, 6 workcamps, 3 φορείς και οργανώσεις, 1 κοινός σκοπός!

Σε μια προσπάθεια να αναδειχθούν οι αξίες του εθελοντισμού και της προσωπικής προσφοράς για το περιβάλλον  συνέχεια...