[vouloir, c’est pouvoir = θέλω θα πει μπορώ]
Θα άξιζε τον κόπο να αναφερθούμε στον δρόμο Μπουρό-Βωλάξ, ένα δρόμο που ενώνει το χωριό μας με την «κεντρική αρτηρία» Κουμάρου-Σκαλάδου.
Η διακλάδωση του δρόμου που πηγαίνει προς το Βωλάξ δεν έγινε από το Κράτος, καθώς η Νομαρχία Κυκλάδων προέβλεπε ότι αυτό το χωριό σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα αφανιζόταν, με συνέπεια να θεωρεί περιττό,το Κράτος, την... σπατάλη χρημάτων για ένα τέτοιο σκοπό. Αυτά συνέβησαν γύρω στο –όχι και τόσο μακρινό– 1970. συνέχεια...
Ζακ Βίδος, 17 Μαρτίου 2011, ΠΡΟ ΣΥΛΛΟΓΟΥ, tags: δρόμοι, 1970, 1889, 1993, αντώνης φιλιππούσης, χάρτες
Τρόπος ζωής
Η παρακολούθηση, η φροντίδα και η ικανοποίηση (μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων) των αιτημάτων και των προβλημάτων του χωριού από πλευράς Συλλόγου, παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο αν καταγράψουμε την τοπική ζωή στις βασικές εκδηλώσεις της. Mόνο τότε θα καταλάβουμε την έμφυτη ανθρωπιά, την φιλευσπλαχνία και την συμπαράσταση των κατοίκων σε κάθε δυσκολία ή ανάγκη των συγχωριανών τους.
Το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα (1875-1900)
Στο τέλος του 19ου αιώνα η Ελλάδα ζούσε δύσκολες στιγμές, γεμάτες κόπο και μόχθο. Έτσι και η Βωλάξ προσπαθούσε να αντέξει στις καθημερινές στερήσεις. Οι φυσικές συνθήκες ήταν από μόνες τους, πολύ δύσκολες. Το χωριό χτισμένο στα βράχια, σε άγονη και σχετικά άνυδρη γη, πάλευε κάθε μέρα όχι για να καλυτερεύσει αλλά για να επιβιώσει...
H καλαθοπλεκτική –μοναδική σε όλο το νησί– ενίσχυε φυσικά τα μικρο-έσοδα των χωρικών αλλά δεν ήταν αρκετή. Oι νέες κοπέλες του χωριού έφευγαν για να δουλέψουν ως παραμάνες στα πλούσια σπίτια της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης. Άφηναν το πατρικό τους σπίτι για να κάνουν την προίκα τους και να στείλουν κάποια χρήματα πίσω στις οικογένειές τους. συνέχεια...
Ζακ Βίδος, 12 Ιουνίου 2010, ΠΡΟ ΣΥΛΛΟΓΟΥ, tags: αναμνήσεις, σύλλογος, καλαθοπλεκτική, μετανάστευση, μαράντα, χοιροσφάγια, καφενείο, ταλκ, καθημερινότητα, πανηγύρια, παπαδικό, παρωνύμια, σκαμπίλι, ψωμί, 1947, 1977, 1982, κουμάρος, λούης βίλλας, γυναίκες
Ε, τώρα δεν μας σταματάει τίποτα!
Ο πατέρας μου είχε στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου μας έναν παλιό χάρτη της Ελλάδας. Η Τήνος δεν ήξερα καλά καλά που ήταν ενώ, όταν την βρήκα, μου φαινόταν πολύ μικρή. Για πρώτη όμως φορά θα την έβλεπα από κοντά...
Ήταν γύρω στο 1973/74 όταν μια παρέα ανθρώπων που είχαν αφήσει τον τόπο τους για την Αθήνα, αποφάσισαν να μείνουν λίγες μέρες στο χωριό που τους γέννησε μετά από πολλά πολλά χρόνια.
Σαν τώρα θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγαμε στη Βωλάξ. Είχαμε φορτώσει το αυτοκίνητο όσο έπαιρνε κι ακόμα παραπάνω. Έχω την εντύπωση ότι τότε αγοράσαμε και την πρώτη μας σχάρα, για να βάλουμε τις βαλίτσες.
Κάναμε λίγο περισσότερο από 7 ώρες με το πλοίο και φτάσαμε βράδυ. Βέβαια όταν έχεις εφτάωρο ταξίδι έχεις την αίσθηση ότι πάντα βράδυ θα φτάσεις. συνέχεια...