Το χωριό ανάμεσα στα βουνά και τις πέτρες. Ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Ξαπλώστε στα ζεστά βράχια. Κοιτάξτε μέσα από τα κλαδιά των δέντρων. Αναρριχηθείτε στον γαλάζιο ουρανό! Κάθε wallpaper είναι από άλλη εποχή, από άλλη ώρα, από άλλη μεριά του χωριού. Όλα βλέπουν ουρανό. Αφεθείτε!
«Όλα τα πουλιά πετάξαν και φύγαν
Ένα μοναχικό σύννεφο επιπλέει ήρεμο
Εμείς, ποτέ δεν κουραστήκαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο
Το βουνό και 'γω, μόνο».
Ο Λι Μπάι ήταν ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές στην ιστορία της κινεζικής λογοτεχνίας. Ο θρύλος λέει ότι πνίγηκε όταν, μεθυσμένος στη βάρκα του, επιχείρησε να πιάσει τον αντικατοπτρισμό του φεγγαριού στο νερό.
Κρυμμένος στο δώμα της Αγ. Μαρίνας
Στο Άπλωμα, αμίλητοι και πρωί
(Είναι δυνατόν;)
Στα τραπέζια της Καλαμάν
διψασμένοι
Back to the Future:
«Λευκό Όρος» ή «Όρος της Ξάπλας»
Σαβαγιάννη, στο μεγάλο βράχο
To χωριό ξυπνάει
Το σημείο του ακίνητου χρόνου
Για την μεταφορά: dvidos, 7_2015
Νέος 12 ετών που αυτοχαρακτηρίζεται «παιδί» και συχνάζει τα απογεύματα στο παπαδικό —αυτό που μέχρι πέρυσι θα μπορούσε να εκληφθεί και ως γιάφκα τρομοκρατών— κατηγορείται ως υπεύθυνος του πρόβληματος με τα αμνοερίφια.
Ανακοίνωση σχετικά με τη σύλληψη του 12χρονου αγοριού που κατηγορείται ότι με τα χέρια του σχημάτιζε σκιές από κατσικάκια σε διάφορα σημεία του χωριού, με αποτέλεσμα να τρομοκρατούνται οι νοικοκυραίοι, εξέδωσε σήμερα η Αστυνομία.
Και ενώ ακόμη αναρωτιέται ο Δ.Β. πως οι «σκιές» τού έφαγαν χτες κάποια αμπελάκια στο σπίτι, η επισταμένη και μεθοδική έρευνα αστυνομικών του νησιού απέδειξε πως κανείς κάτοικος της Βωλάξ δεν κατέχει αρνιά, κατσίκια ή πρόβατα και πως τα ζωντανά που τρώνε οτιδήποτε βρουν στο (απερίφρακτο) δρόμο τους, είναι τελικά ένας απλός μύθος! Μείνετε συντονισμένοι για ο,τιδήποτε νεότερο.
Να προσθέσουμε ακόμη πως το Ενοριακό Συμβούλιο δεν χρειάστηκε να λάβει θέση.
Παραμονή δεκαπενταύγουστου, μεσημέρι. Το Παπαδικό είναι κλειστό. Μετά από χρόνια, το παπαδικό του χωριού, που για 40 χρόνια ήταν ανοικτό και έσφυζε από ζωή, που μεγάλωσε κι έθρεψε πάνω από μία γενιά, που αποτελούσε τον προορισμό κάθε παιδιού που έψαχνε να βρει κι άλλα παιδιά να παίξει, είναι άδειο και κλειδωμένο.
Η Εκκλησία αποφάσισε πως ο χώρος δεν ικανοποιούσε τις απαιτήσεις της κι έπρεπε να αλλάξει, πως τα παιδιά δεν χρειάζονται τον χώρο αυτό τα πρωινά, και πως για να μπουν το απόγευμα, πρέπει να δανείζονται το κλειδί από τον ιδιοκτήτη τοπικής καφετέριας.
Θλιβερή η εικόνα του καθαροβαμμένου, αποστειρωμένου ίσως, πλην όμως άδειου από παιδιά και φωνές, παπαδικού. Τα παιδιά παραμένουν στα σπίτια τους για να προστατευτούν από τον καυτερό ήλιο, μερικά απασχολούνται σε οθόνες και παιχνιδομηχανές, αντί να παίζουν μαζί. Κρίμα.
Δημ Βίδος (Ν), 14 Αυγούστου 2024, HELLO!
Σάββατο 3 Αυγούστου 21:15
Μια γιορτή για τα 6 χρόνια του Lemon!
Με την υποστήριξη του Πολιτιστικού Συλλόγου Βωλάξ
Το Lemon, η απίστευτη ιστορία του πιανίστα 1900 που γεννήθηκε πάνω σ’ ένα καράβι και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό -σε καλλιτεχνική διεύθυνση και σκηνική προσαρμογή του Μελαχρινού Βελέντζα– συμπληρώνει φέτος 6 χρόνια ταξιδιών σε όλη την Ελλάδα και το γιορτάζει με μία μεγάλη περιοδεία! Η βραβευμένη θεατρική παράσταση που ταξιδεύει από το 2018 κυρίως σε αποκεντρωμένες περιοχές, έρχεται στην Τήνο και το θέατρο του Βωλάξ για 1 μόνο παράσταση το Σάββατο 3 Αυγούστου στις 21:15.
Υπόθεση του έργου
Το έργο εξελίσσεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, πάνω στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν, το οποίο πραγματοποιεί το υπερατλαντικό ταξίδι από την Ευρώπη στην Αμερική. Ένα νεογέννητο μωρό εγκαταλείπεται από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα από λεμόνια πάνω στο πιάνο με την ουρά, στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης. Ο ναύτης που το βρίσκει του δίνει το δικό του όνομα: Ντάννυ Μπούντμαν και μαζί το παρατσούκλι Τι Ντι Λέμον (από την κούτα των λεμονιών) προσθέτοντας και το 1900 (από τη χρονιά που το βρήκε).
Ο Ντάννυ πεθαίνει και ο 1900 μένει ορφανός για δεύτερη φορά. Πάνω στο πλοίο, ο ενήλικας πια ήρωας της ιστορίας μας γίνεται ο σπουδαιότερος πιανίστας του Ωκεανού και η φήμη του απλώνεται στη στεριά, όμως εκείνος δεν κατεβαίνει ποτέ εκεί. Γνωρίζει πάνω στο πλοίο τον έναν και μοναδικό του φίλο, τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ.
Ο τελευταίος τον παροτρύνει διαρκώς να κατέβει στη στεριά, προκειμένου να εξαργυρώσει το ταλέντο του και να ζήσει μία “κανονική” ζωή. Τα χρόνια περνούν και ο Τιμ Τούνυ έχει κατέβει στη στεριά όταν κάποια στιγμή μαθαίνει πως το Βιρτζίνιαν -σαπιοκάραβο πια μετά τον πόλεμο- είναι έτοιμο προς ανατίναξη. Ο τρομπετίστας ανεβαίνει ξανά στο Βιρτζίνιαν και βρίσκει τον 1900 πάνω στο δυναμίτη. Λίγο πριν την έκρηξη, οι δύο φίλοι μας αφηγούνται τη ζωή τους πάνω στο πλοίο. Και κυρίως τη ζωή του σπουδαιότερου πιανίστα του Ωκεανού που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στη στεριά.
—Λένε ότι δεν είναι εδώ. —Μπααα, κάπου εδώ γύρω θα 'ναι... Από δω δεν πέρασε; —Κάτι δουλειές είχε, ξέρω γω... —Είπαμε να ξεκουραστούμε και όλοι κάπου πάνε... (πραγματικός διάλογος, ηχογράφηση 2019)
Έφυγε από τη ζωή η Σοφία η Γάταινα, η αδελφή της Ζωζεφίνας. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη. (Πόσα αντίο θα πούμε ακόμα;)
Ομάδα volax.gr, 22 Ιουνίου 2024, HELLO!
Παπαδικό #2
Από τα πρώιμα χρόνια ενός οικισμού —και δεν μιλάω μόνο για τον δικό μας— η εκκλησία και ο γύρω από αυτήν χώρος, αποτελούσε και αποτελεί τον πυρήνα του. Ιδιαιτέρως στη Βωλάξ, που δεν υπήρχε η σχετική πλατεία που βλέπουμε σε άλλα γραφικά χωριά, εκεί συναθροίζεται η τοπική κοινωνία, γύρω από την ενορία. Ακόμη και σήμερα: Έξω από την πόρτα του ναού πίνεις ρακί εις μνήμην κάποιου συγχωριανού, εκεί δέχεσαι γλυκά κεράσματα υπέρ υγείας κάποιου άλλου, εκεί γίνονται οι σημαντικές ανακοινώσεις που αφορούν το χωριό —από τον εφημέριο, από τον επίτροπο, από τον πρόεδρο του Συλλόγου. Εκεί αντικρίζεις φίλους και συγγενείς που έχεις να δεις καιρό, εκεί χαιρετάς, εύχεσαι, αγκαλιάζεις.
Από εκεί ξεκινούν όλες οι σημαντικές θρησκευτικές εορτές, η Ανάσταση, η γέννηση της Παναγίας στις 8 Σεπτεμβρίου, εκεί, στον αύλειο χώρο της εκκλησίας, όλο το χωριό μαζί, ανεξαιρέτως. Εκεί γίνονται μικρά events (κυνήγια θησαυρού) και εκδηλώσεις, εκεί και το dj πάρτι του Συλλόγου που τόσο απότομα σταμάτησε ο κορονοϊός. Με την καμπάνα της εκκλησίας ειδοποιούσαν οι συγχωριανοί μας τον ξαφνικό θάνατο κάποιου μέλους της κοινότητας ή τη γέννηση ενός άλλου. Αυτήν κρούει κανείς χαρμόσυνα για να ανακοινώσει την Ανάσταση του Κυρίου, για να συγκαλέσει ολόκληρο το χωριό. συνέχεια...