Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. συνέχεια...

Mαλακώνει το φθινόπωρο. Σε λίγο θα έλθουν και οι άλλοι. Nα μην είμαστε μόνοι μας πια. Πόσο άλλο μόνοι μας...

Όσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν
Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα
                                         Μα όταν
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά - απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα.

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου (1931-1996) συνέχεια...

Οι μελέτες γράφουν ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν συχνότερα τα σαββατοκύριακα. Κάθομαι φρόνιμα και ηρεμώ –σήμερα είναι Τετάρτη.

Σε μια άλλη αναλυτική μελέτη του Αστερισμού της Τρόπιδος –ένα αστρικό νεφέλωμα που απέχει 7.5 χιλιάδες έτη φωτός από τη Γη– ίσως οι ίδιοι επιστήμονες, διαπίστωσαν ότι το μέρος αυτό αποτελεί τον μεγαλύτερο τόπο θανάτου των άστρων... συνέχεια...

Τι να κάνω γιατρέ μου; Θα τρελαθώ! Προχτές έκανα μια βόλτα στην Αγ. Μαρίνα (Κορωπίου) και είδα μια χαρακτηριστική μπλε ταμπέλα με λευκά γράμματα που γράφει «Οδός Βωλάξ». Γιατρέ μου εγώ φταίω που βλέπω παντού το χωριό μου; συνέχεια...

Την πρώτη μέρα του χρόνου, την πρώτη Ιανουαρίου, γεννιόμαστε όλοι μαζί, κοπέλες και αγόρια· όλοι την ίδια ημέρα...

Βλέπαμε το φως του κόσμου και μεγαλώναμε πολύ γρήγορα, με ταχύτητες που δεν είναι αντιληπτές σήμερα. Ήδη μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου είχαμε μάθει να μπουσουλάμε και χωνόμασταν ανάμεσα στα σκίνα, στις μυρτιές και στις δάφνες, σε σημεία που και οι σαύρες θα περνούσαν με δυσκολία. συνέχεια...

δεν με φοβίζει η φθορά.

αγαπάω τα παλιά μου ρούχα / το τρύπιο μου μπλε μακό / το απολύτως συμβατό με το σώμα μου και με μένα / το φοράω στο σπίτι και αισθάνομαι ασφαλής μέσα του / με αγκαλιάζει σαν τον παλιό γνώριμο που ξέρει να ζεσταίνει χωρίς να σε πιέζει / από τον χρόνο έχει γίνει διάφανο / έχει ελαφρύνει / γιατί και αυτό με αγαπάει /
και δεν θέλει να κουράζει την πονεμένη μου πλάτη.

αγαπάω τα σκισμένα μου παλιά all star / με αυτά περπατάω τους δρόμους /
όλη μέρα/ πάνω κάτω / με αυτά στην θάλασσα / με αυτά και στο βουνό/
αυτά είναι τα «καθημερινά» μου, αυτά και τα «καλά» μου /
πως να ξεχωρίσεις τις ημέρες σε κακές και καλές... συνέχεια...