Έφυγε από τη ζωή η Σοφία η Γάταινα, η αδελφή της Ζωζεφίνας. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη. (Πόσα αντίο θα πούμε ακόμα;)
Από τα πρώιμα χρόνια ενός οικισμού —και δεν μιλάω μόνο για τον δικό μας— η εκκλησία και ο γύρω από αυτήν χώρος, αποτελούσε και αποτελεί τον πυρήνα του. Ιδιαιτέρως στη Βωλάξ, που δεν υπήρχε η σχετική πλατεία που βλέπουμε σε άλλα γραφικά χωριά, εκεί συναθροίζεται η τοπική κοινωνία, γύρω από την ενορία. Ακόμη και σήμερα: Έξω από την πόρτα του ναού πίνεις ρακί εις μνήμην κάποιου συγχωριανού, εκεί δέχεσαι γλυκά κεράσματα υπέρ υγείας κάποιου άλλου, εκεί γίνονται οι σημαντικές ανακοινώσεις που αφορούν το χωριό —από τον εφημέριο, από τον επίτροπο, από τον πρόεδρο του Συλλόγου. Εκεί αντικρίζεις φίλους και συγγενείς που έχεις να δεις καιρό, εκεί χαιρετάς, εύχεσαι, αγκαλιάζεις.
Από εκεί ξεκινούν όλες οι σημαντικές θρησκευτικές εορτές, η Ανάσταση, η γέννηση της Παναγίας στις 8 Σεπτεμβρίου, εκεί, στον αύλειο χώρο της εκκλησίας, όλο το χωριό μαζί, ανεξαιρέτως. Εκεί γίνονται μικρά events (κυνήγια θησαυρού) και εκδηλώσεις, εκεί και το dj πάρτι του Συλλόγου που τόσο απότομα σταμάτησε ο κορονοϊός. Με την καμπάνα της εκκλησίας ειδοποιούσαν οι συγχωριανοί μας τον ξαφνικό θάνατο κάποιου μέλους της κοινότητας ή τη γέννηση ενός άλλου. Αυτήν κρούει κανείς χαρμόσυνα για να ανακοινώσει την Ανάσταση του Κυρίου, για να συγκαλέσει ολόκληρο το χωριό. συνέχεια...
λημέρι το [liméri]: μέρος όπου κρύβονταν ή κατέφευγαν οι κλέφτες και οι αρματολοί (επί Tουρκοκρατίας) ή οι ληστές· κρησφύγετο, καταφύγιο.
Κάπου στην ανατολική Μεσόγειο υπάρχει ένα νησί, και πάνω στο νησί αυτό, σε απόσταση από τη θάλασσα, βρίσκεται ένα χωριό, και μέσα στο χωριό αυτό, μακρία από τα καχύποπτα βλέμματα των πολλών, βρίσκεται ένα νεοσύστατο λημέρι.
Μια ανοιξιάτικη μέρα, περνώντας από κάπου εκεί κοντά, ακούσαμε μουσικές, γέλια και φωνές. Πλησιάσαμε ήσυχα και επιφυλακτικά, περπατώντας κρυμμένοι σε θάμνους και
σκιές. Φτάσαμε κοντά, και τι να δούμε;
Εκείνοι που είχαν φτιάξει ετούτο το λημέρι δεν ήταν κλέφτες, δεν ήταν αρματολοί μα ούτε
και ληστές, πράγμα αξιοπερίεργο, καθώς η επιλογή της ονομασίας «λημέρι» παραπέμπει
σε καταφύγιο «παρανόμων».
Όχι, ένα τσούρμο παιδιά είδαμε, κρυμμένα κάτω από βράχια ψηλά.
Μη φοβούμενοι πια, φανερωθήκαμε και εκείνα μας υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά και
προθυμία. Εκεί, είδαμε την αυτοσχέδια κούνια τους, κρεμασμένη από ένα γερό κλαδί, τις
καρέκλες και τα τραπέζια τους και φυσικά την σκάλα που οδηγεί στην καλύτερη βεράντα
όλου του νησιού. Τα παιδιά μας προσκάλεσαν επάνω στην βεράντα τους για το
απογευματινό σόου, το όμορφο ηλιοβασίλεμα που μαζεύονται κάθε απόγευμα να δουν. Για εκείνα πολυαναμενόμενο, μα χιλιοειδομένο· για εμάς πρωτόγνωρο και μαγικό.
Αποχαιρετώντας τα, δώσαμε όρκο βαρύ, να μην αποκαλύψουμε ποτέ που βρίσκεται το
καινούργιο τους στέκι.
Τελικά, δεν μάθαμε ποτέ γιατί επέλεξαν την ονομασία «λημέρι» για το μικρό τους
καταφύγιο. Ίσως ένιωθαν και αυτά από κάπου αλλού κυνηγημένα.
Ευχαριστούμε τους μικρούς μας φίλους για την φιλοξενία, τις ώρες που περάσαμε μαζί και το αξέχαστο ηλιοβασίλεμα που είδαμε. Και κυρίως τους ευχαριστούμε που μας θυμίζουν ότι πάντα θα υπάρχει χώρος και για εμάς, στα μέρη που αγαπάμε αληθινά.
Για να νίψει τας χείρας του ο Πόντιος Πιλάτος (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) πιθανότατα να χρησιμοποίησε το νερό που μου κλέβουν κάθε Χειμώνα, όταν εγώ και η οικογένειά μου βρισκόμαστε στην Αθήνα και το σπίτι μένει άδειο στο χωριό. Το 2022, για πρώτη φορά, μου ήρθε λογαριασμός τετραμήνου 168,78 ευρώ! Σε κλειστό σπίτι. Χειμώνας. Όταν λείπουν όλοι.
Ο υδραυλικός έλεγξε το θέμα και είδε πως ούτε κάποια βρύση είχε μείνει ανοιχτή ούτε υπήρχε κάπου αλλού διαρροή. Έλεγξε και τους μετρητές, το νερό ξοδεύτηκε κανονικά, μου είπε. Η όλη κατάσταση έθετε σε δοκιμασία την ανθρώπινη λογική αλλά γρήγορα κατάλαβα πως έφταιγε η δίψα των ζώων που φροντίζουν οι συγχωριανοί μου. Ιδιαίτερα, μάλιστα, μετά και το σχετικό «μπλοκάρισμα» των βρυσών της ενορίας (Άγιος Μάρκος και σαχριστία) σημεία στα οποία οι πιστοί χρησιμοποιούσαν το νερό για να πλύνουν τα αυτοκίνητά τους (στο όνομα της Ουράνιας Μητέρας, φαντάζομαι).
Το Καλοκαίρι που μας πέρασε ζήτησα να μου κλείσουν τον γενικό, και το έκαναν. Πριν λίγες ημέρες, μου ήρθε πάλι ο λογαριασμός του νερού (περίοδος κατανάλωσης 31.12.2023 - 30.04.2024). Σε σπίτι που δεν μένει κανένας, κλειδωμένο και με κλειστό τον γενικό, το χαρτί γράφει πως «ξόδεψα» δύο ακόμη κυβικά ύδατος! Λίγο πριν κινδυνέψω να γίνω καταθλιπτικός, η λύση μου ήρθε σαν θεία φώτιση: η Παναγία έκανε το θαύμα της! (Βοήθειά μας)
Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις φτάσω στο χωριό είναι να ανάψω ένα κεράκι στην Παναγία της Καλαμάν. Και τα πρωινά που θα βρίσκεται ο εφημέριος στο παπαδικό, ίσως καταφέρω να περάσω ανάμεσα από τους τουρίστες και να πάω να του φιλήσω το χέρι. Για παν ενδεχόμενο.
Όπως φάνηκε και από το πρόσφατο έγγραφο που φέρει τη σφραγίδα της τοπικής ενορίας, κάποιος συκοφάντησε τους νέους του παπαδικού, ο Σύλλογος έδειξε να παίρνει το μέρος των παιδιών —τουλάχιστον εξέθεσε τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση— αλλά ο παπάς έπαιξε τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, έναν ρόλο που γνωρίζει άριστα η Εκκλησία.
Γιατί η Εκκλησία όχι μόνο έχει τα δικαιώματα εκτέλεσης του έργου αλλά και δύο χιλιάδες χρόνια πρόβας και εξάσκησης δεν μπορεί παρά να σε οδηγήσουν στην απόλυτη performance!
Κλαπ-κλαπ-κλαπ...
Έφτασε η ώρα της αναχώρησης.
Το ταξίδι μας «Άνοιξη στο χωριό» σήμερα τελειώνει.
Ένα ανοιξιάτικο πέρασμα, ένα διάλειμμα από την ρουτίνα της καθημερινότητας, έφτασε στο τέλος του!
Ευχόμαστε Καλό Πάσχα!
Όμορφες στιγμές, και καλή αντάμωση!
ΥΓ. Εικόνες Ανάστασης και λόγια που μιλούν στην ψυχή μας σε περιμένουν εδώ.
Φτάνοντας στο τέλος αυτού του ταξιδιού, κοιτώντας από το παράθυρο με την θέα, κατανοούμε ότι αυτός ο τόπος αγαπήθηκε πολύ. Είναι πολλοί αυτοί που έδωσαν την αγάπη τους με οποίον τρόπο μπορούσαν, ανάλογα την εποχή και τις δυνατότητές τους. Είναι πολλοί αυτοί που δεν εμφανίζονται να δρουν και όμως δρουν αθέατοι μέσα στο πλήθος.
...για όλους αυτούς ....
«...γιατί το αυξανόμενο καλό του κόσμου εξαρτάται σε έναν βαθμό από μη ιστορικές πράξεις και το γεγονός πως τα πράγματα δεν είναι για εμένα και για εσένα τόσο άσχημα όσο θα μπορούσαν να είναι, οφείλεται κατά το ήμισυ στο πλήθος των ανθρώπων που έζησαν πιστά μια κρυφή ζωή και αναπαύονται σε τάφους που δεν επισκέπτεται κανείς».
Mary Ann Evans, γνωστή ως George Eliot
ΥΓ. Μεγάλη Δευτέρα σήμερα
Πλησιάζοντας στο τέλος του ταξιδιού μας, συγκεντρώνουμε εδώ φωτογραφίες που μας στείλατε από την φετινή Άνοιξη στο χωριό. Σας ευχαριστούμε όλους για την συμμετοχή και την συμβολή σας στην προσπάθεια μας. συνέχεια...
Μάϊος 2013
Όποτε σκέφτομαι το χωριό, σκέφτομαι παιδιά, παιδιά να παίζουν, παιδιά να φωνάζουν, παιδιά να τρέχουν ελεύθερα προς κάθε κατεύθυνση, παιδιά να τραγουδούν, παιδιά να σκαρφίζονται νέους τρόπους για παιχνίδι, παιδιά να γυρίζουν στο σπίτι για ένα γρήγορο φαγητό και μετά έξω πάλι, στο νέο σημείο συνάντησης, παιδιά, παιδιά! συνέχεια...
Θα σας πω δύο πράγματα: Πρώτον, τα καλύτερα παραμύθια τα άκουγα την Άνοιξη και όχι τον Χειμώνα. Μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα «παιδιά γύρω από το τζάκι με τη γιαγιά να λέει παραμύθια», αλλά τα παραμύθια έρχονται σαν τα πουλιά και τιτιβίζουν τα δικά τους —έτσι μας έλεγε ο παππούς. Κάθε μπουμπούκι κι άλλο παραμύθι! Και περιμέναμε τα κλαδιά να βγάλουνε μπουμπούκια και τα μπουμπούκια να ανθίσουν και να δώσουν ιστορίες… συνέχεια...