Η Ανάσταση συνοδεύτηκε από την πρώτη ημέρα του Μαίου.

Ανάσταση και άνοιξη.

Μακάρι να έρθει το τέλος όλης της περιπέτειας που ζει ο πλανήτης.

Με την άνοιξη να έρθει και η "Ανάσταση μας".

Χρονια πολλά, με υγεία σε όλους.

Του χρόνου να περάσουμε το Πάσχα όλοι μαζί στο χωριό.

Άρχοντες καλησπερίζω και λαμβάνω την τιμή,

ήρθα να σας χαιρετίσω με την πρέπουσα ευχή.

Υπό κανονικές συνθήκες, θα γυρνάγαμε στα σπίτια του χωριού τραγουδώντας.

Τα κεράσματα και οι ευχές θα έπεφταν βροχή.

Δύσκολο λοιπόν να τα αντικαταστήσουμε όλα αυτά, με ηλεκτρονικές ευχές.

Να είμαστε όλοι γεροί και θα τα αναπληρώσουμε όλα.

Καλή χρονιά με υγεία...

Η ομάδα του volax.gr

Kαι σήμερα πουλάμε και χτες πουλούσαμε!
Βωλάξ, 32 χρόνια πριν, Αύγουστος 1988...

Πρόσφατα η Τουρκία μετέτρεψε σε τζαμιά την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης και το καθολικό της Μονής της Χώρας. Φαίνεται πως για τις αρχαιότητες της Τουρκίας ισχύει το λατινικό meum esse («δικό μου είναι»).

Κάτι τέτοιο θυμίζει το σκεπτικό του Ιάπωνα επιχειρηματία Ryoei Saito ο οποίος το 1990 αγόρασε σε δημοπρασία το έργο του Van Gogh «το πορτρέτο του Dr. Gachet» —για το οποίο μάλιστα έδωσε περισσσότερα από 82 εκ. δολάρια (161 εκ. σημερινές τιμές) ώστε να το αποκτήσει, καθιστώντας το το πιο ακριβό ζωγραφικό έργο στον κόσμο την εποχή εκείνη— και στο τέλος, ο Saito, ήθελε να αποτεφρωθεί μαζί του, ώστε να αποφύγουν τα παιδιά του τους φόρους κληρονομιάς… Δικό μου είναι, μου ανήκει, ό,τι θέλω το κάνω!

Το μαρμαρένιο οικόσημο του οίκου Vallier ήταν (μέχρι πέρυσι) εντοιχισμένο στο σπίτι του Μάκη Χαρικιόπουλου, γιου του Τζώρτζη. H πώληση της οικίας έχει ξεκινήσει εδώ καιρό αλλά μόλις πρόσφατα, ο συμπολίτης μας το αφαίρεσε για τους δικούς του λόγους, το πιυανότερο για να το προφυλάξει —πάντα στη λογική του meum esse.

Το μαρμαράκι προφανώς και έχει ιδιοκτήτη, δεν αμφισβητείται αυτό. Όμως, αποτελεί παράλληλα και αναπόστατο μέρος της μεγάλης —τουλάχιστον σε βάθος χρόνου— ιστορίας του χωριού. Το ίδιο το χωριό δεν είναι μια απλή, στιγμιαία συγκέντρωση ανθρώπων. Είναι μια ιστορική συνέχεια από γενεές που διαδέχονται η μία την άλλη, πάνω στο ίδιο πεδίο, στα ίδια μονοπάτια και συχνά, στα ίδια κτίσματα.

Και όταν λέω τα ίδια κτίσματα, το εννοώ: Ποιος ζούσε στο σπίτι αυτό πέρυσι, πριν από 20 χρόνια, πριν από 100, πριν από 3 αιώνες; Η παλαιότερη σκαλισμένη ημερομηνία που αποτυπώνεται σε υπέρθυρο σπιτιού, της συγκεκριμένης τοποθεσίας του οικισμού, μαρτυρεί το έτος 1752. Το παραδίπλα σπίτι, 1776. Τα σπίτια του χωριού, τα παλιά σπίτια του βασικού ιστού, δεν ανήκαν πάντα στην ίδια οικογένεια. Αν ήταν έτσι, το σπίτια της Πλάκας κάτω από την Ακρόπολη θα ανήκαν στον Περικλή, τον Ηρόδοτο και τον Κλεισθένη. Η ζωή όμως έχει αυτή την ιδιότητα, να προχωράει. Και επειδή οι άνθρωποι δεν αποφασίζουν πάντα με τη λογική, ο καλός συμπολίτης μας θα πρέπει να επιδείξει υπευθυνότητα. Χωρίς καμία αιχμή εύχομαι το οικόσημο να μην έχει παρόμοια κατάληξη με ένα αντίστοιχομαρμάρινο οικόσημο, και άγνωστο σε εμάς, που «χάθηκε» τη δεκαετία του 1960, όπου βρισκόταν εντιχοισμένο στο πατρικό σπίτι της Σοφίας Γ. Βίδου (1877-1963), στο σημερινό καφέ που φτιάχνει ο Αργύρης.

Κάποιοι ελάχιστοι θυμούνται την ύπαρξή του —εξάλλου έχουν περάσει καμιά 60ριά χρόνια από τότε— κανείς όμως από αυτούς δεν μπορεί να μας μεταφέρει τι αυτό απεικόνιζε. Όχι για να αποτιμηθεί η αξία του. Όλο αυτό πηγάζει από μια εσωτερική ανάγκη να βρούμε τη θέση μας στο ιστορικό νήμα που έχουν υφάνει οι πρόγονοί μας. Διερευνούμε τη μονάδα για να ανακαλύψουμε τη κοινότητα. Πάντα με τον δέοντα σεβασμό. Τόσο στους προηγούμενους όσο και στους επόμενους.

Με θυμάστε; είμαι ο Μίλτος! 

Αυτή είναι η συνέχεια της ιστορίας του συγχωριανού μας Τριαντάφυλλου Τριανταφυλλάκου...

Ευχαριστούμε, για άλλη μια φορά, τον Τριαντάφυλλο που μας δίνει τη χαρά (και την άδεια) να μοιραστούμε μαζί σας την ιστορία του μικρού Μίλτου.