Υπήρχαν χρόνια δύσκολα για την Ελλάδα –χρόνια δυσκολότερα στο χωριό. Ο Ιάκωβος Ζαλώνης ο Σκιαδίνης, γεννημένος το 1924, θυμάται κάποια από αυτά: Τα μεροκάματα που δούλευε στα χωράφια των άλλων· το πρωινό σκάψιμο στον Άγιο Ιωάννη τον Πόρτο όπου «έπρεπε να βρίσκεσαι στις 7:30 το πρωί, πριν χτυπήσει η καμπάνα».
Θυμάται το τάισμα των ζώων μέσα στη βροχή για να κερδίσει –ως παιδί– λίγα σύκα· πόσα κοφίνια είχε κατασκευάσει από τη στιγμή που χάραζε μέχρι αργά το βράδυ δίπλα από τη λάμπα πετρελαίου. Θυμάται τα πάντα: το κρύο, τη νύχτα, τις ατέλειωτες ώρες εργασίας.
Σηκωνόμαστε πριν να βγει ο ήλιος...
«Πολύ δούλεψα...»
διήγηση: Ιάκωβος Ζαλώνης
ηχογράφηση: 15.05.2012
διάρκεια: 11:27
Δεν κουραστήκαμε στο χωριό. Δεν ξέρουμε να σας πούμε για τα τεράστια δεμάτια φορτωμένα με φρύγανα ή με την τροφή των ζώων. Δεν γνωρίζουμε πολλά για τις «χλώμες» και τις «ταγές» με τις πρασινάδες και τα φύλλα από τα δέντρα. Δεν μεταφέραμε ποτέ τις μεγάλες αρμαθιές με τους καρπούς των σιτηρών, τον «χερόβολο» με τα πουρνάρια, τις βέργες και τα καλάμια που βλέπαμε να κουβαλούν στην πλάτη τους (πάντα με χαμόγελο και υπομονή) οι χωρικοί της Βωλάξ. Και όλα αυτά στους δύσβατους για δρασκελισμό δρόμους. Τι να κάνεις; Τα χωράφια κάνουν γεννήματα και θέλουν χέρια...
Λένε πως τα παραμύθια ξεκινάνε δύσκολα και τελειώνουν ευχάριστα... Μια φορά και έναν καιρό ήταν οι άντρες που κουβάλαγαν τις βέργες και τα καλάμια για τα καλάθια ή τις ταγές για την τροφή στα ζώα. Την ίδια εποχή ήταν και οι γυναίκες που κουβάλαγαν τα φρύγανα για ν' ανάψουν τον φούρνο και να μαγειρέψουν ή τα βελανίδια για να ζεσταθεί η οικογένεια τον χειμώνα. Λες και δεν τους έφτανε η κούραση με το καθάρισμα του σπιτιού και το τάισμα των χοίρων...