Πριν από αρκετό καιρό είχα κρατήσει ένα bullet journal με σημειώσεις από το παρελθόν. Έλεγα μήπως κάποια στιγμή, κατάφερνα να φτιάξω ένα αφηγηματικό κείμενο για την Ανάσταση στο χωριό, έτσι όπως εγώ τη θυμόμουν. Και αναφέρομαι στο δημοτικό και το γυμνάσιο, τότε, την εποχή που ερχόμουν στη Βωλάξ για τις διακοπές του Πάσχα. Τελικά άφησα το κείμενο όπως είχε, με τις κουκκίδες, κάνοντας μικρές ορθογραφικές διορθώσεις αλλά πρόσθεσα και δυο τρεις ακόμη αναμνήσεις.
 

♦ Να γράψω για την εποχή που την Μεγάλη Εβδομάδα και ανήμερα της Ανάστασης ήμουν παπαδάκι. Φορούσαμε λευκά εσωτερικά άμφια και απ' έξω κόκκινα. Στο τέλος της αναστάσιμης πανηγυρικής λειτουργίας ξεκινούσε η περιφορά. Αυτό ήταν σημαντικό γεγονός για το χωριό. Βέβαια αυτά άλλαξαν όταν μειώθηκαν οι ιερουργοί. Πριν από κάμποσα χρόνια έφτασε να ρωτούν τον πατέρα Nίκο αν προλαβαίνει να πραγματοποιήσει την περιφορά γιατί είχε και άλλες υποχρεώσεις στα γύρω χωριά. Μια φορά δεν τα κατάφερε και το χωριό μουρμούριζε τρεις μέρες...

♦ Πάντως, για την εποχή στην οποία αναφέρομαι, ήταν δεδομένη η περιφορά και πέρναγε από διαφορετικό δρομάκι κάθε φορά, για να μην έχουν παράπονα οι ενορίτες. Συχνά έβγαινε και «έξω» από τα κεντρικά δρομάκια του χωριού. Ό,τι ζητούσαν οι κάτοικοι —στο τέλος εκείνοι έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι.

♦ Κάποτε είχε ζητηθεί στον πατέρα Ανδριώτη να φτάσει πιο μακριά, λίγο πριν την Αγ. Μαρίνα, ώστε να «δει» τον Αναστάντα και η εκκλησία της Καλαμάν... Υπάρχει φωτογραφία από εκείνη την ημέρα. Παπαδάκι πρέπει να ήταν ο Γιώργος ο Λεβαντίνος. Σπάνια ωριμότητα, από παιδί ακόμη. συνέχεια...

—Το χωριό ήταν όλοι φτωχοί, τρεις ξεχώριζαν με ζώα και χωράφια: Πρώτος ο Νταμιάνος, μετά ο γερο-Πιπέρης και μετά ο παππούς. Οι άλλοι φτωχοί. Δεν είχαν και τίποτα. Και οι άλλοι φτωχικά δηλαδή ζούσανε, αλλά είχανε ζώα και χωράφια, μπορούσαν να κάνουν τα κουμάντα τους… συνέχεια...

«Εγώ πήγαινα σχολείο στο Σκαλάδο, τη δασκάλα μου την έλεγαν Ανδριανή. Κάποτε, ο Άγγελος ο Γκανάνης, αδερφός του Γιάννη του Ταζέλου και του Μάρκου (ο Ιωσήφ ο Φυρίγος, Γκανάνης κι αυτός, γεννήθηκε αργότερα), πολύ άτακτο παιδί. Που λες, κάτι έκανε στη δασκάλα, πήρε εκείνη τη ρίγα τη μεγάλη και τον φώναξε να της δείξει τη παλάμη του και να φάει τις ξυλιές του. Ο Άγγελος γύρισε το κεφάλι, είδε ανοιχτό το παράθυρο, έτρεξε και πήδηξε έξω, πόσο ήταν, ενάμιση μέτρο. Μείναμε εμείς να κοιτάμε τη δασκάλα και εκείνη το παράθυρο. Κανείς δεν έβγαλε λέξη».

»Μια άλλη μια φορά, ο Νάσος ο αδελφός μου —πρέπει να ήταν η ίδια δασκάλα κι ας είχαμε διαφορά ηλικίας— έπρεπε να τιμωρηθεί κι αυτός με τη ρίγα, δεν θυμάμαι τι της έκανε. Αυτό μου το είχε πει ο ίδιος, δεν ήμουν μπροστά. Σήκωσε το χάρακα η Ανδριανή και μόλις τον κατέβαζε με δύναμη, εκείνος τράβηξε το χέρι του,  τελευταία στιγμή, και η δασκάλα χτύπησε το δικό της που το είχε από κάτω για να κρατάει χαλαρά τη παλάμη του. Αααα, φώναξε εκείνη, γέλια οι υπόλοιποι, άντε να φύγουνε να γυρίσουνε στο σπίτι τους. Τελικά η Ανδριανή μας βαρέθηκε, πήρε σύνταξη, σηκώθηκε κι έφυγε εκείνη».

«Nα σου πω κι ένα άλλο: Πριν από 80 χρόνια, θα ’μουν δε θα ’μουν 6 χρονώ, πριν το πόλεμο, δύο μόνο ήξεραν μπάνιο στο χωριό —κανείς άλλος! Ο ένας ήταν ο μπάρμπας μου ο Άγγελος, ο Καλλιάνος που τον φώναζαν κάποιοι —αυτός είχε κάνει στο Πολεμικό Ναυτικό. Ο δεύτερος ήταν ο Γιακουμής ο Φιλιππούσης, ο γερο-Καρύδας. Αυτός ήταν Αγαπιανός. Οι Αγαπιανοί είχαν τις Αποθήκες, τη θάλασσα μετά τις Κολυμπήθρες, ξέρεις, που τη βαράνε οι άνεμοι —εκεί. Με πήρε που λες μια φορά, με έβαλε μέσα στη θάλασσα που άφριζε, βγαίνει έξω και μου φωνάζει, άντε, έλα βγες τώρα! Εγώ φώναζα, πάλευα με τα κύμματα, αυτός εκεί, ατάραχος, βγες έξω. Κούναγα τα πόδια, κούναγα τα χέρια, είδα κι έπαθα, τα κατάφερα και βγήκα… Αυτό ήταν, ήμουν ο τρίτος».