Σε αντίθεση με το σήμερα, που αφήσαμε τα αλώνια για να φτιάξουμε... σαλόνια, διαβάσαμε ένα νοσταλγικό κείμενο της Οφιούσσας με χρυσοπράσινα χωράφια και κύματα από στάχυα. Έτσι, εύκολα, ξαναγυρίσαμε στις εποχές που οι άνθρωποι έφτιαχναν αλώνια κι «αλώνευαν». Στις εποχές που «το άγχος της βροχής δεν ήταν για να γεμίσουν οι δεξαμενές και οι πισίνες, αλλά για να μεστώσει ο καρπός». Τότε που «το κριθάρι συντηρούσε τους ανθρώπους, τις αγελάδες, τις κότες, τους χοίρους, τον γάιδαρο». [ophioussa 9.05.2009] Ας δούμε, λοιπόν, κάποια από τα αλώνια του χωριού και ας δούμε πως τα χρησιμοποιούσαν εκείνα τα χρόνια.

Ο αλωνισμός ήταν κάτι πολύ επίπονο και κουραστικό, αλλά παράλληλα, ήταν μια καθιερωμένη παραδοσιακή εργασία που μας έδινε την σημαντικότερη από τις τροφές μας –το ψωμί. «Τώρα, αυτό το ξεπερασμένο από την εποχή μας σκηνικό και όμορφη ατμόσφαιρα, αντικατέστησε η μυρωδιά του πετρελαίου και ο απαίσιος βρυχηθμός των αλωνιστικών μηχανικών τεράτων». [Μωραϊτης, σελ. 321] Το ένα μετά το άλλο, τα παραδοσιακά αλώνια, από την πολύχρονη απραξία χορταριάζουν, σκεπάζονται με θάμνους και αφήνονται στην τύχη τους... συνέχεια...

H Άννα του Aλέκου και ο Zακ κάθησαν ένα απόγευμα του καλοκαιριού και έφτιαξαν έναν κατάλογο με όλα τα αλώνια που υπάρχουν σήμερα στο χωριό. Όσα δηλαδή έφτασαν να υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας, γιατί πολλά εγκαταλείφθηκαν από τους κληρονόμους τους και άλλα τα άφησε ο ίδιος ο χρόνος...

Πέρασαν τα χρόνια και η τεχνολογική εξέλιξη έφερε την πρόοδο. Πρόοδος, που βοήθησε τη ζωή να καλυτερέψει και να διευκολύνει τους ανθρώπους στον αγώνα της για επιβίωση. Ιδιαίτερα στον τομέα της γεωργίας, τότε που ο κάματος μετρούσε τους πόνους του τα βράδια. συνέχεια...