Ένα παλιό άρθρο από το μη ενεργό σήμερα σάιτ της Κώμης.

Μια τέτοια νύχτα όλο το χωριό είναι στο πόδι: Το βράδυ παραμονή Πρωτομαγιάς, μια ιδιότυπη μάχη λαμβάνει χώρα. Ένα έθιμο που πάει χρόνια πίσω. Γλάστρες με λουλούδια αφήνουν για λίγο τις αυλές των σπιτιών για να στολίσουν τις αυλές των εκκλησιών. Δύο στρατόπεδα δημιουργούνται αναπόφευκτα. Απ’ την μια οι νέοι του χωριού που χωρισμένοι σε ομάδες προσπαθούν να μαζέψουν όσο το δυνατό περισσότερες γλάστρες για την διατήρηση του εθίμου. Απ’ την άλλοι οι κάτοχοι που απελπισμένοι ξενυχτούν προσπαθώντας να αποτρέψουν το «ξεγύμνωμα» της αυλής τους. Στην μέση όσοι αναπολούν τις μέρες που έκαναν τα ίδια.

Μια τέτοια νύχτα, πριν 6-7 χρόνια, είπα να κάνω και την καθιερωμένη βόλτα για να «τιμήσω» το έθιμο. Είχα αργήσει να βγω και δεν πρόλαβα να ενσωματωθώ σε κάποια από τις «ομάδες δράσης». Βγήκα στον δρόμο και υπέθεσα ότι θα μπορέσω να βρω «συνένοχους». Πράγματι μέσα σε λίγα μόλις βήματα, συνάντησα κάποιους οργανωμένους που «έσερναν» μαζί τους μέχρι και καρότσι.

Με προειδοποίησαν για κάποιον νοικοκύρη που έμενε ξάγρυπνος παραφυλώντας στην αυλή του, δίπλα στον δρόμο, αλλά το αγνόησα. Πέρασα μάλιστα επιδεικτικά, με τα χέρια στις τσέπες μπροστά από την αυλή του, γνωρίζοντας ότι μπορούσε να με βλέπει. Ξαφνικά, αφού προηγήθηκε ήχος από βηματισμούς, ένιωσα νερό να με καταβρέχει (ακόμη και σήμερα εύχομαι να ήταν μόνο νερό). Βρεγμένος πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Ο εκνευρισμός πέρασε γρήγορα, αλλά σκέψεις ήρθαν μόλις έφτασα σπίτι: «πάει εφέτος... δεν θα τιμήσουμε το έθιμο... του χρόνου πάλι». Κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται αυτή η ιστορία. Φαντάζομαι να κλέβω την πιο όμορφη γλάστρα και να την στολίζω μπροστά στην πόρτα της εκκλησίας. Στην πιο περίοπτη θέση να την δουν όλοι. Την πιο όμορφη γλάστρα, δεν την έκλεψε όμως ποτέ, κανείς.

Κάθε χρόνο ανθίζει ιώδες και κίτρινο λες και ποτίζεται με χρώμα και όχι με νερό... Και από μια τρελή ιδιοτροπία η φύση, αποφάσισε να κλέβει άσπρο εκκλησάκι και να στολίζει την αυλή αυτής της γλάστρας! Της λίθινης αυτής γλάστρας, σπαρμένη λιμπίνους, μαργαρίτες, σπάρτα, μολόχες, μπερδεμένων και απλωμένων τυχαία, να εναλλάσσει το κίτρινο και το ιώδες μόνο σε τούτη την μεριά του χρόνου, μόνο για λίγο μέχρι το χώμα να πάρει νερό και χρώμα. Κι αν καταφέρεις να κλέψεις μια απ’ αυτές, δεν θα την πας πιο μακριά από την θύμησή σου...

(Και τι μεγάλο ταξίδι είναι αυτό!)

«Η αφθονία» του Μιχαλάκη Παρασκευά (Ταχιάς), οπωροπωλείο και όχι μόνο: αν παρατηρήσει κανείς ο Μιχαλάκης έχει προς πώληση και πολλά άλλα, διαφορετικά μεταξύ τους είδη: Από πήλινες ζάρες (αριστερά) μέχρι βωλακίτικα καλάθια που έπλεκαν οι Φυριγαίοι (αριστερά κάτω), χορτάρινα καλαθάκια από βρούλα (κρεμασμένα ψηλά) και μαζί με αυτά τα γνωστά φ’σερά (στην πόρτα) που έπλεκαν οι γυναίκες. Αντί της πλαστικής σακκούλας, υπάρχει το αυτοσχέδιο χωνί από εφημερίδα, που ήδη έχει στρίψει ο Μιχαλάκης ο Παρασκευάς και το κρατά για να εξυπηρετήσει τον επόμενο πελάτη, ενώ ο αδελφός του Παράσχος στέκεται μπροστά από τα κοφίνια και τα καφάσια, γελαστός, γιατί γνωρίζει ότι τον φωτογραφίζουν (Δεκαετία του 1960).

Το εν λόγω οπωροπωλείο ήταν στον μοναδικό τότε κεντρικό/εμπορικό δρόμο της Τήνου, τον σημερινό λεγόμενο «παλιό δρόμο της Παναγίας». Δίπλα υπήρχε το μπακάλικο του κυρ-Μανώλη του Τζεπαπαδάκη ενώ αργότερα και ακριβώς απέναντι, υπήρξε το μανάβικο του Αντώνη Σπανού (Πλουμής) και της γυναίκας του, της κυρα-Μαριγούλας, εκεί όπου άλλοτε στεγαζόταν το μικρό καπνοπωλείο του κυρ-Σωκράτη του Μπιμπίρη και έβρισκες συχνά τον μπαρμπα-Άγγελο Βίδο (Καλιάνος) να καπνίζει και να αφηγείται ιστορίες από την μακρινή, τότε, Βωλάξ.

Στον ίδιο χώρο του Οπωροπωλείου «Η αφθονία» στεγάστηκε αργότερα η αντιπροσωπεία των παγωτών ΕΒΓΑ και από κοινού, Χωραΐτες και ταξιδιώτες αγόραζαν συνήθως παγωτό φυστίκι στα παιδιά τους. Μια γεύση που μάλλον έχει χαθεί από τα σημερινά ψυγεία παγωτών. Και ας πούμε τάχα ότι μόνο αυτό έχει χαθεί.

Ανακτήθηκε από το αρχείο της Ελένης Παρασκευά, με πρώτη ανάρτηση στις 26.08.2014. Επιχρωματίστηκε μέσω του playback-fm.

Πάντα η ζωή έχει τις όμορφες αλλά και τις άσχημες πλευρές της... Δυστυχώς έχω να μεταφέρω ένα δυσάρεστο νέο: ο νονός μου Ιωσήφ Φυρίγος δεν είναι πια μαζί μας, ένας υπέροχος άνθρωπος που μόνο αγάπη είχε να δώσει, για μένα το άγιο ζευγάρι ο Ιωσήφ και η Μαρία που πάντα ειχαν ανοιχτή την αγκαλιά τους. Καλό παράδεισο και πάντα να τον θυμόμαστε με αγάπη.
Ελισάβετ Ξενοπούλου 12:25, 1/01/2022

Μόλις με ενημέρωσε ο πατέρας μου, δεν γνωρίζω περισσότερα, μόνο ξέρω την επιθυμία του να ταφεί στη Βωλάξ.
Ε. Ξ. 12:26

Χτύπησαν πένθιμα οι καμπάνες στο χωριό. Τώρα θα γιορτάζει με την Μαιρούλα του. Καλό παράδεισο να έχει.
Νίκος Καλιαμούτος, 12:44

Τι κρίμα. Ο Θεός να τον αναπαύσει. Θα τον θυμόμαστε όλοι με αγάπη, να τραγουδά στα γλέντια. Σαν σήμερα είχε πεθάνει ο παππούς ο Αντώνης.
Φωτεινή Ξενοπούλου, 1:04

Πέρσι το καλοκαίρι, μάλλον πρόπερσι πια, περπατούσαν με τον Γιακουμή τον Κακάλα. Τους πέτυχα έξω από τον Άγιο Μάρκο. Τους ρώτησα τι κάνουν. Ο θείος Ιωσήφ είχε ένα χαμόγελο και μια κατάφαση συμφωνίας σε αυτά που έλεγε ο Γιακουμής. «Τα ποδάρια μας πονάνε αλλά βγήκαμε μια βόλτα να ξεπιαστούν...» Ο Θεός να τους αναπαύσει.
Αντώνης Ξενόπολος 3:03

Καλή ανάπαυση!! Να ζήσετε να τον θυμόσαστε, Ελισάβετ!
Μαίρη Ιακ. Βίδου 3:04

Και ένα βίντεο που όσο περνά ο καιρός γίνεται και πιο «μοναδικό» (ανάρτηση στο YouTube)
Ανδρέας Βιδάλης 3:46

Καλό παράδεισο να έχει, να ζήσετε να τον θυμόσαστε!
Δημήτρης Ιγν. Βίδος 3:56

Να ζήσετε να τον θυμάστε Ελισάβετ! Καλό παράδεισο!
Μαίρη Ιγν. Βίδου 4:36

...

Αυτές τις ημέρες δεν εχει τόση σημασία το πλήθος των δώρων κάτω από το δέντρο αλλά το να είσαι περικυκλωμένος από αυτούς που αγαπάς και από αυτούς που χρειάζονται περισσότερο την αγάπη σου: τα μικρά παιδιά! Και η λάμψη στα μάτια των παιδιών είναι πιο δυνατή από όλα τα τα φώτα του κόσμου!

Τα παιδιά, αυτά που δημιουργούν νέους στόχους και ελπίδες σε εμάς τους μεγάλους, είναι δίπλα μας και μας στέλνουν τις ευχές τους!

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο νέος χρόνος!

Εύα

Φραγκίσκα

Δανάη

Ας ευχηθούμε χρόνια καλά και πολλά, με το κουκουναρόδεντρο της μικρής μας φίλης.

Ας αφήσουμε την ελπίδα που μας δίνουν τα παιδιά να ζεστάνει τις καρδιές μας.

Να ευχηθούμε υγεία και καλύτερες μέρες.

Υ.Γ. Σε ευχαριστούμε Υβόννη για το κουκουναρόδεντρο.

Μερικοί άνθρωποι μπαίνουν ξαφνικά στη ζωή μας, δεν ζητούν την άδειά μας. Κάποιοι από αυτούς εμφανίζονται σιωπηλά και απρόσμενα, κάποιοι άλλοι έρχονται αυθόρμητοι και εκδηλωτικοί. Πραγματικά δεν θυμόμαστε με ποιον τρόπο παρουσιάστηκε ο Τάκης στη μικρή κοινότητα της Βωλάξ. Κι αυτό όχι γιατί η μνήμη μας έχει αρχίσει και ξεχνάει. Απλώς, γιατί αισθανόμαστε ότι ήταν ανέκαθεν στο χωριό, εκεί, ένας από μας. Πάντα ευδιάθετος, επιβεβαιώνοντας ότι τα ωραία πράγματα —οι σωστοί άνθρωποι— έρχονται όταν δεν τους περιμένεις.

Δυστυχώς όμως, ο Τάκης ο Σκούρος έφυγε πιο ξαφνικά απ’ ότι ήρθε. Το σοκ μας έχει μουδιάσει όλους. Πόσο άδικο και ξαφνικό! Η απώλεια είναι μεγάλη και προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στη νέα κατάσταση, να το συνειδητοποιήσουμε, να το πιστέψουμε.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και φιλόξενη η αγκαλιά που θα τον δεχτεί. Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι. Συλληπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του. Έχετε τις ευχές όλων μας για ανάπαυση της ψυχής του.

Αντίο Τάκη

Στις 3/11 στις 11.00 (νέα ώρα) η Δάφνη-Ευθυμία Μαραγκού παρουσιάζει την αρχιτεκτονική διπλωματική της μέσω zoom σύνδεσης, η οπoία θα είναι ανοικτή για όλους και όλες. Για όποιον ενδιαφέρεται, το link είναι αυτό: https://tuc-gr.zoom.us/j/97175825688?pwd=am5aSmoxSFpoMkZmbnBicjFud0FjQT09

συνέχεια...

Αποσύρομαι από την πραγματικότητα αθόρυβα, κάτω από τ’ αστέρια, ξυπόλητος, όπως το Μαρκάκι όταν ήταν παιδί ή ό Άγγελος, που έβγαινε κρυφά τα βράδια από το σπίτι για να καπνίσει τον ύπνο, βήχοντας πότε-πότε.

Μαζεύομαι κάτω από τον έναστρο ουρανό, μέσα στο φώσφορο του χρόνου, όπως ο Μπόρτουλας, που θυμούνται οι παλιοί, μονάχος του στη σκοτεινή στιγμή, αφύλακτος, με το μνημονικό στραπάτσο, να ανάβει φωτιές από τσουκνίδες, εκεί, που σήμερα είναι το γήπεδο του μπάσκετ, ή και πιο πέρα, στα μακρινά φυλάκια του χωριού, ποιος ξέρει για ποιο λόγο…

Και τις ίδιες νύχτες, στο σήμερα πιά, πιστά στο καλοκαιρινό ραντεβού τους τ’ αστέρια, σαν να έχουν μαζευτεί όλα επάνω από τη Βωλάξ, φωτίζοντας όχι μόνο την νύχτα μα και τα αφανή πλάσματα της ημέρας. Ρίχνουν φως στα πίσω χρόνια, λούζουν τις ζεστές πέτρες του Απλώματος και, ειδικά φέτος, παραλίγο να κάψουν τον φωτογραφικό φακό του Νίκου, που είναι πάντα εκεί, δίπλα, για να φυλάξει με προσοχή τις γλυκιές μας αναμνήσεις. Αναμνήσεις που ξεκινούν τον Αύγουστο και τελειώνουν με τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη. Γλυκιές αναμνήσεις που υπάρχουν επειδή κάποτε τελειώνουν. συνέχεια...