«Εθυμούμαι το Λαγουρό, το Γιώργη. Είχεν ένα σπίτ’ στο παλιό δρόμο, έχει ένα σπίτι, το ’χειν γεμάτο περιστέρια [...]. [Τη] Γυναίκα τ’  τη ελέγαν Μαρίνα. Και πήγαινα τον Οκτώβηρ και τα καθάρ’ζα. Με πλήρωνε η γυναίκα, μου ’λεγε τον Οκτώβηρ, αρχάς, δυο μέρες, να μου καθαρίσεις καλά καλά τον περιστερώνα, να μην υπάρχ’ τίποτα μέσα. Και πήγαινα και... Λέω, τόσα περ’στέρια τι τα κάνεις; Λέει, να σου πω μαστρο- Γιάν’, τα δίνω στον ταχυδρόμο και τα παίρνει στην Αθήνα και τα δίνει στα σπίτια και παίρνω και γω τον κόπο μ’. Και αποφασίζω και δυο μεροκάματα να τον έχω τακτοποιημένο τον περιστεριώνα. Ένα σπίτι όλο πε’στέρια! Μα ποσότητα πε’στέρια! Κι άλλοι χωράνε αντίστοιχα, σαν το Λαγουρό δεν είδα […] Πάλι ξαναπήγα γυρεύοντάς της για να πάρω και κανένα μεροκάματο, και μου λέει, να σου πω τα εγκατέλειψα γιατί βγάνω πιο πολύ από το σπίτ’ να το νοικιάσω, παρά να έχω τα περιστέρια και [να] τα πληρώνω... Πολλά μεροκάματα πλήρωνε η γυναίκα και τα εγκατέλειψε. Ένα σπίτι ωραίο, να ’χουν του κόσμου τα περ’στέρια...

Από την υπέροχη έκδοση του Μάνθου Πρελορέντζου «Οι περιστεριώνες της Τήνου»

Φτάνοντας στο τέλος αυτού του ταξιδιού,  κοιτώντας από το παράθυρο με την θέα, κατανοούμε ότι αυτός ο τόπος αγαπήθηκε πολύ. Είναι πολλοί αυτοί που έδωσαν την αγάπη τους  με οποίον τρόπο μπορούσαν, ανάλογα την εποχή και τις δυνατότητές τους. Είναι πολλοί αυτοί που δεν εμφανίζονται να δρουν και όμως δρουν αθέατοι μέσα στο πλήθος.

...για όλους αυτούς ....

«...γιατί το αυξανόμενο καλό του κόσμου εξαρτάται σε έναν βαθμό από μη ιστορικές πράξεις και το γεγονός πως τα πράγματα δεν είναι για εμένα και για εσένα τόσο άσχημα όσο θα μπορούσαν να είναι, οφείλεται κατά το ήμισυ στο πλήθος των ανθρώπων που έζησαν πιστά μια κρυφή ζωή και αναπαύονται σε τάφους που δεν επισκέπτεται κανείς».
Mary Ann Evans, γνωστή ως George Eliot

ΥΓ. Μεγάλη Δευτέρα σήμερα

Πριν από αρκετό καιρό είχα κρατήσει ένα bullet journal με σημειώσεις από το παρελθόν. Έλεγα μήπως κάποια στιγμή, κατάφερνα να φτιάξω ένα αφηγηματικό κείμενο για την Ανάσταση στο χωριό, έτσι όπως εγώ τη θυμόμουν. Και αναφέρομαι στο δημοτικό και το γυμνάσιο, τότε, την εποχή που ερχόμουν στη Βωλάξ για τις διακοπές του Πάσχα. Τελικά άφησα το κείμενο όπως είχε, με τις κουκκίδες, κάνοντας μικρές ορθογραφικές διορθώσεις αλλά πρόσθεσα και δυο τρεις ακόμη αναμνήσεις.
 

♦ Να γράψω για την εποχή που την Μεγάλη Εβδομάδα και ανήμερα της Ανάστασης ήμουν παπαδάκι. Φορούσαμε λευκά εσωτερικά άμφια και απ' έξω κόκκινα. Στο τέλος της αναστάσιμης πανηγυρικής λειτουργίας ξεκινούσε η περιφορά. Αυτό ήταν σημαντικό γεγονός για το χωριό. Βέβαια αυτά άλλαξαν όταν μειώθηκαν οι ιερουργοί. Πριν από κάμποσα χρόνια έφτασε να ρωτούν τον πατέρα Nίκο αν προλαβαίνει να πραγματοποιήσει την περιφορά γιατί είχε και άλλες υποχρεώσεις στα γύρω χωριά. Μια φορά δεν τα κατάφερε και το χωριό μουρμούριζε τρεις μέρες...

♦ Πάντως, για την εποχή στην οποία αναφέρομαι, ήταν δεδομένη η περιφορά και πέρναγε από διαφορετικό δρομάκι κάθε φορά, για να μην έχουν παράπονα οι ενορίτες. Συχνά έβγαινε και «έξω» από τα κεντρικά δρομάκια του χωριού. Ό,τι ζητούσαν οι κάτοικοι —στο τέλος εκείνοι έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι.

♦ Κάποτε είχε ζητηθεί στον πατέρα Ανδριώτη να φτάσει πιο μακριά, λίγο πριν την Αγ. Μαρίνα, ώστε να «δει» τον Αναστάντα και η εκκλησία της Καλαμάν... Υπάρχει φωτογραφία από εκείνη την ημέρα. Παπαδάκι πρέπει να ήταν ο Γιώργος ο Λεβαντίνος. Σπάνια ωριμότητα, από παιδί ακόμη. συνέχεια...