Ο χρόνος κυλά, οι ρυθμοί της ζωής, κυρίως στην πόλη, τρέχουν τόσο γρήγορα  που πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις για πότε ξημέρωσε και για πότε νύχτωσε, για πότε πέρασε μια ολόκληρη μέρα!

Έρχονται όμως μέσα στην ζωή κάποιες ώρες που σε χαράζουν, κάποιες μέρες που σου μένουν αξέχαστες. Άλλες φορές αφορούν γεγονότα χαράς, άλλες φορές γεγονότα λύπης. Το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτών των γεγονότων είναι ότι συγκεντρώνονται γύρω σου πολλοί άνθρωποι.

Τα χρόνια περνούν, οι εικόνες αλλάζουν, πολλές φορές και οι συνήθειες αλλάζουν, όμως ότι σε σημάδεψε έρχεται και σε βρίσκει. Το κοιτάς και σε κοιτάει, είναι μια συνάντηση σιωπής!! Αναπολείς τις εικόνες, ανασκάπτεις τα γεγονότα, ψάχνεις να ξαναζήσεις τις λεπτομέρειες, να βρεις τι ήταν αυτό που  σε συντρόφευσε, σε αγκάλιασε, σε ζέστανε, σου έδωσε κουράγιο, σε στήριξε. Μέσα από αυτή την διαδικασία ανακαλύπτεις ότι μέσα στην τριβή της καθημερινότητας πολύ εύκολα ξεχνάς, νευριάζεις, κάνεις σκέψεις κοντόφθαλμες, και τελικά χάνεις τον δρόμο σου.

Είναι αυτά τα σημάδια που χαράχτηκαν μέσα σου βαθιά, που έρχονται στην επιφάνεια της καθημερινότητάς σου και σου θυμίζουν πως είναι ώρα να αρχίσεις να ζεις μια ζωή πιο απλή, με μεγαλύτερη κατανόηση και περισσότερή αυταπάρνηση, να μοιράζεσαι χωρίς φόβο με κινητήρια δύναμη την αγάπη και την ανοιχτή καρδία.

Διότι τελικά τι μένει σε αυτήν εδώ την ζωή;  Λίγες στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε…