Μια απρόσμενη συνάντηση σ' ένα ξεχασμένο κομμάτι γης.

Πάνε πολλά χρόνια που μια τοπική εφημερίδα της εποχής, με εκδότη τον Xρήστο Καστορίνη, είχε δημοσιεύσει ένα κείμενο για μια πεζοπορική πορεία, από το χωριό Αγάπη μέχρι τη Βωλάξ. Πολλά χρόνια μετά αποφάσισα μαζί με ένα φίλο και συγχωριανό, να την διασχίσουμε εξερευνώντας την με βάσει τα λιγοστά δεδομένα που γνωρίζαμε.

Ένα ηλιόλουστο πρωινό ξεκινήσαμε από το παλαιό εξωκλήσι που είναι αφιερωμένο στη αγία Σοφία –ένα μικρό εκκλησάκι με βυζαντινές τοιχογραφίες, κάτι σπάνιο για καθολικό ναό–, επάνω από το παλαιό σχολειό του Αγαπιού.

Ένας χαραγμένος χωματόδρομος περνά από δίπλα του –δρόμος που φτάνει μέχρι την περιοχή «Κανάλα». Aπό εκεί που πέρασαν τα ειδικά μηχανήματα για να διανοίξουν τον δρόμο, να ελέγξουν την σταθερότητα του εδάφους και να φτιάξουν ένα φράγμα.

Πότε ο φίλος μου μπροστά και πότε εγώ, κατεβήκαμε μέχρι τα πρόχειρα έργα του μη ολοκληρωμένου φράγματος. Μέχρι εδώ όλα ήταν εύκολα. Aπό εδώ και πέρα όμως, όλα μας είναι άγνωστα, μονοπάτι δεν υπάρχει και επιπλέον, με την πάροδο του χρόνου και την έλλειψη των ανθρώπων, όλα τα σημεία είναι αδιάβατα. Το μόνο που κάνει εντύπωση είναι τα φρύγανα, οι σκίνοι και ο καυτός ήλιος που μας πιρουνιάζει. Σκεφτήκαμε πως μια λύση θα ήταν να περπατάμε μέσα στον ξεροπόταμο και ότι, με τον χρόνο, θα φτάναμε στον προορισμό μας.

Γρήγορα διαπιστώσαμε πως το εγχείρημα δεν θα ήταν καθόλου εύκολο γιατί και ο ξεροπόταμος ήταν σε πολλά σημεία του απροσπέλαστος. H πρώτη μας σκέψη τότε, ήταν να περάσουμε στη αριστερά πλευρά του ποταμού και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε, μέχρι να βγούμε σε κάποια διάβαση.

Ο ήλιος έκαιγε. Γύρω μας το αφιλόξενο τοπίο γεμάτο αστβές, αχυνοπόδια, ασπάλαθους, αλφώνους, δράφες και, φυσικά,  βράχια. Ο βουβός ξεροπόταμος ήταν η μόνη συντροφιά· ούτε κατσίκι, ούτε πρόβατο, ούτε άλλο ζώο δεν εμφανίζεται στην ευρύτερη περιοχή. Ακόμη και τα πουλιά δεν μας συντρόφευαν με το  πέταγμά τους. Παντού σιωπή, στρογγυλά βράχια, και ήλιος να καίει μέσα σε μια απέραντη απουσία.

Βαδίζαμε, βαδίζαμε κάμποση ώρα, μέχρι που για καλή μας τύχη, μέσα σ’ αυτό το χαμένο φαράγγι, εμφανίστηκε από μακριά μια ανθρώπινη σιλουέτα. Κοιτάξαμε μια και δυο φορές και αφού βεβαιωθήκαμε, λέω στον σύντροφό μου: «σωθήκαμε, όλα θα πάνε καλά». Όντως, ήμασταν τυχεροί. Aυτή η φιγούρα ήταν συγχωριανός μας, που γνωρίζει την περιοχή καλύτερα κι από χάρτη. Μόλις κραυγάσαμε δυνατά, εκείνος παραξενεμένος, μας φώναξε με την ξεχωριστή φωνή του: «που βρεθήκατε εδώ πέρα;».

Η αλήθεια είναι πως στον τόπο αυτό δεν περνάνε ούτε οι χωριανοί από το Αγάπη, ούτε από τη Βωλάξ· τα παλιά μονοπάτια ανύπαρκτα, τα ίχνη των περασμένων γενεών είναι αδύνατο να τα ορίσεις.  

Αφού μας γνώρισε, φωνάζει ξανά δυνατά, να τον περιμένουμε να έρθει, να μας βοηθήσει στα δύσκολα περάσματα. Χάρη στον Ιάκωβο Σιγάλα, η διαδρομή μας στη συνέχεια έγινε ένας ευχάριστος και μοναδικός περίπατος σ' αυτό το μοναδικό τοπίο, που ελάχιστοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι έχουν πατήσει.

Το εξωπραγματικό τοπίο, η απόλυτη σιωπή, ο καυτός ήλιος, η απερίγραπτη μυρωδιά των ταπεινών φυτών, ο καθαρός αέρας, όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια αφάνταστη ατμόσφαιρα θαυμασμού –ειδικά όταν έχεις κοντά σου κάποιον που γνωρίζει τα περάσματα, τα άπειρα αλλά αναγκαία μονοπάτια.

Ο άνθρωπος αισθάνεται να είναι ένα μικρό κομμάτι του πλανήτη, μέσα σ’ αυτό το μαγευτικό τοπίο.

Το ανθρώπινο δημιούργημα συναντά απέναντι του τον πάνσοφο και παντοδύναμο δημιουργό. Μέσα στη σιωπή των βράχων και των βουβών βουνών που ορθόνωνται δεξιά και αριστερά, ο άνθρωπος αναζητά τις ρίζες του απέναντι στο άπειρο.

Εκ των υστέρων θεώρησα καλό να προσθέσω λίγες ακόμη γραμμές για όποιον θα επιθυμούσε να γνωρίσει από πιο κοντά αυτή τη διαδρομή:

Η διαδρομή μπορεί να ξεκινήσει από το εκκλησάκι της αγίας Σοφίας που βρίσκεται πάνω από το παλαιό σχολείο του χωριού Αγάπη. Με κατεύθυνση από Βορρά προς Νότο. Ο χαραγμένος χωματόδρομος μας οδηγεί εύκολα στην τοποθεσία Κανάλα, που ο Δήμος θα έφτιαχνε το πολυδιαφημισμένο φράγμα.

Από εκεί, ανεβαίνοντας προς τον Φαλατάδο, παίρνουμε την δεξιά κύτη του ξεροποτάμου (δεν έχει νερό τους καλοκαιρινούς μήνες). Η πορεία είναι ελαφρώς ανηφορική και περνάει από την περιοχή Περάματα συνεχίζοντας μέχρι την περιοχή Παχιά Άμμο (ή Παχιανάμμο). Δεν υπάρχουν όμως διασταυρώσεις για να μας μπερδέψουν.

Συνεχίζουμε την ίδια πορεία μέχρι να φτάσουμε στους μικρούς καταρράκτες που είναι πολύ κοντά στο παλιό ανηφορικό δρόμο, που άλλοτε οι Bωλακίτες χρησιμοποιούσαν με τα γαϊδουράκια τους. Η ανηφόρα γίνεται πιο αισθητή μεταξύ Παχιάς Άμμου και Βωλάξ και περνάει από την περιοχή Ξυνάρια μέχρι να φτάει στο τέρμα της πορείας μας, που δεν είναι άλλο από το όμορφο χωριό μας!