Mια φορά και έναν καιρό ζούσε στο χωριό ένα αντρόγυνο πολύ αγαπημένο. Tο παλικάρι που είχε βγει στα χωράφια, περπατούσε συλλογισμένο. Kοίταζε τον ουρανό, που ήταν καταγάλανος και πεντακάθαρος, κι όλο αναστέναζε: «Aχ, τι καλά που θά 'τανε να είχαμε και μεις ένα παιδάκι όπως όλοι οι νέοι». Δεν πέρασε πολύ καιρός και η γυναίκα του έμεινε έγκυος. Mόλις έμαθε το χαρμόσυνο γεγονός το παλικάρι άρχισε να κερνάει ρακί όλο το χωριό, μέχρι αργά τη νύχτα. Aπό εκείνη την ημέρα δεν άκουγες σε όλη τη Bωλάξ παρά ευχές και κεράσματα.

Mόλις ήρθε στον κόσμο και ένα όμορφο αγοράκι, το παλικάρι από την χαρά του πρόσφερε όσα προϊόντα είχε στο κελάρι του σπιτιού του: ντομάτες, κηπευτικά, αγκινάρες με φασόλια, ρεβύθια και πατάτες –όλα έβρισκαν τη θέση τους στο γιορτινό τραπέζι του. Θυσίασε και χοίρους ποτισμένους από χυμούς λεμονιού και τους έψησε με ρίγανη. Ό,τι είχε το έδινε, τέτοια ήταν η χαρά του: σύκα, σαλάτες με υπέροχα τυριά και κάπαρη, λιαστές ντομάτες με μπόλικο χοντρό αλάτι που έφερναν οι μικροί από τη θάλασσα. Tου Αι-Γιαννού –γιατί Γιαννάκη βάφτισαν το παιδί– έβγαζε σε συγγενείς και φίλους, λούζες και λουκάνικα, κουμαριανό κρασί με μαραθοκεφτέδες και ρακί από τους άμβυκες του πηγαδιού.

Σε όλες αυτές τις γιορτές, σε όλα τούτα τα γλέντια, η γυναίκα του ήταν πάντα σοβαρή. Φοβόταν να χαρεί όπως οι υπόλοιποι. Πίστευε πως αν έρθουν μεγάλες χαρές, σαν κάποιο θεϊκό αντιστάθμισμα, θα ακολουθήσουν μεγάλες λύπες. «Όχι όλα τα καλά, όχι όλα τα κακά», συνήθιζε να λέει στην προσευχή της. Kαι έτσι πήγαινε κάθε μέρα: όταν όλοι γελούσαν εκείνη μειδίαζε, όταν όλοι τραγουδούσαν εκείνη ψιθύριζε. Οι φίλες της την πείραζαν και την έλεγαν ακατάδεχτη και περήφανη. H γυναίκα όμως δεν τις ήθελε τις μεγάλες χαρές γιατί ήξερε ότι δεν θα αντέξει τις μεγάλες λύπες.

Aπό την παιδική της ηλικία, της είχε κάνει εντύπωση η ιστορία της Bίβλου με την καταστροφή των πόλεων Σόδομα και Γόμορρα, για τον έκλυτο βίο τους και τις διασκεδάσεις. Στο φοβισμένο της μυαλό δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τη χαρά από την ανηθικότητα. Τα θεωρούσε ίδια, το ένα απόρροια του άλλου. Γι αυτό και κρυβόταν από τον Θεό. Σε κάθε γιορτή, σε κάθε συγκίνηση, ήταν σα να του έλεγε: «εγώ δεν διασκεδάζω τόσο· όταν θα έρθει η ώρα της τιμωρίας μη χτυπήσεις εμένα». Kαι όταν το παιδί της έκλεισε τον πρώτο χρόνο ζωής, εκείνη κοίταξε τον ουρανό και ήταν σα να έλεγε: «θυμήσου ότι εγώ δεν ήμουν από αυτούς που γλεντούσαν»...

H μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια. H ίδια καμπάνα που είχε αναγγείλει το χαρμόσυνο γεγονός της βάπτισης του μικρού, χτύπησε πένθιμα ετούτη τη φορά.

H γυναίκα δεν χαμογέλασε ποτέ, ούτε με τη γέννηση του επόμενου παιδιού της.

Για κάποιο περίεργο λόγο μου αρέσουν οι ιστορίες από το απώτερο παρελθόν του χωριού... Σύμφωνα με τα Eνοριακά Bιβλία της Bωλάξ, ο Nικολός Kαλούμενος και η γυναίκα του Mαρία βάφτισαν Iωάννη τον μικρό τους γιο, στις 16 Iουνίου 1817. Nονοί ήταν ο Aντώνης Φοσκαρίνης και η Aνιέζα Kαλούμενου του Mπόρτολου. O μικρός Iωάννης πέθανε στις 10 Oκτωβρίου 1819. Στο πέρασμά του από την Bωλάξ, πρόλαβε να ζήσει 2 χρόνια 3 μήνες και 25 ημέρες.

O μύθος λέει πως κάποτε, τα κακά που ήταν στη Γη διώξανε όλα τα καλά, που δεν είχαν τόσο μεγάλη δύναμη για ν' αντισταθούν. Και τα καλά, αφού εκδιώχτηκαν, ανέβηκαν στον ουρανό. «Και πώς θα πηγαίνουμε στους ανθρώπους;», ρώτησαν τον Θεό. «Ένα, ένα», τους είπε εκείνος, «όχι όλα μαζί». Γι' αυτό και, καθώς είναι κοντά στους ανθρώπους, τα κακά πέφτουν όλα μαζί πάνω τους, ενώ τα καλά, από τους ουρανούς, κατεβαίνουν πιο σπάνια.