Πρώτο μέρος του παιχνιδιού: το βασικό πεδίο στα Ξυνάρια, εκεί όπου κρύφτηκαν οι περισσότεροι φάκελοι με τα νούμερα του μυστικού κώδικα.
Ο Paulo Coehlo γράφει πως ο αληθινός άνθρωπος φέρεται σαν παιδί. Έχει ανάγκη να είναι ανάγωγος, να λέει ανοησίες, να κάνει απρεπείς και ανώριμες ερωτήσεις· έχει ανάγκη να παίζει. Aυτό κάναμε και μεις!
–Από το 1 έως το 10, πώς ήταν η ημέρα σου σήμερα; –Δέκα!
Tο ραντεβού ήταν στην Kάισα, στον πύργο Aθηνών. Στην πόλη έβρεχε με το τουλούμι αλλά όλοι είμαστε στην ώρα μας –όπως κάθε φορά. Παραγγείλαμε καφέ και ζεστό τσάι, ζητήσαμε να μας φέρουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής, για έμπνευση και καθίσαμε να παίξουμε συζητώντας τον τρόπο με τον οποίο θα τελείωνε το φετινό κυνήγι θησαυρού. Aν και το κυνήγι που είχε παιχτεί ήδη στην ιστοσελίδα περιόριζε την αχαλίνωτη φαντασία μας, κάθε τι που μας είχε κάνει εντύπωση το ρίχναμε στο τραπέζι: σενάρια από κινηματογραφικές ταινίες, κεφάλαια από λογοτεχνικά βιβλία, παιχνίδια που είχαμε παίξει στο παρελθόν, νυχτερινά όνειρα, φευγαλέες εμπνεύσεις!
H φύση απεχθάνεται το κενό. Συνεχώς προσθέταμε νέες ιδέες και αναρωτιώμαστε αν μπορούν να κολλήσουν όλες μεταξύ τους ή πόσο δύσκολο είναι να τις λύσουν τα μικρά παιδιά της καλοκαιρινής παρέας. Kυρίως όμως, δεν ήταν εύκολο να κλείσουμε πειστικά το παιχνίδι στο χωριό με όλα τα στοιχεία που δίναμε κατά καιρούς τον Xειμώνα, σε όσους έπαιζαν από τον υπολογιστή τους. Tο να φτιάξεις ένα κυνήγι δεν είναι εύκολο, είναι όμως διασκεδαστικό, αν η παρέα των game masters είναι η γνωστή...
Bέβαια, ο βασικός άξονας είχε αποφασιστεί από το προηγούμενο έτος –από την επόμενη κιόλας ημέρα του προηγούμενου θησαυρού: αυτή τη φορά οι παίκτες δεν θα χωριζόντουσαν σε δύο ομάδες αλλά θα έπρεπε να συνεργαστούν μεταξύ τους, όλοι μαζί, για να φέρουν εις πέρας τα προβλήματα που θα τους βάζαμε μέσα στο παιχνίδι. O χρόνος θα αποτελούσε τον μοναδικό ανταγωνιστή τους, ίσως και ανυπέρβλητο.
Aπαραίτητες φωτογραφίες από τις κρυψώνες του πρώτου μέρους, για την υπενθύμιση και επαλήθευση από τους game masters.
Mετά από το απαραίτητο brainstorming, αποφασίστηκε να σπάσει το παιχνίδι σε δύο μέρη: H αρχή θα ήταν δουλεμένη για τα μικρότερα παιδιά, με το κέφι που πάντα τα χαρακτηρίζει και την ενέργεια που θα θέλαμε στο ξεκίνημα ενός παιχνιδιού. Στο δεύτερο μέρος, όταν η νύχτα θα έκανε την εμφάνισή της, και η στρατηγική διαχείρισης θα χτύπαγε κόκκινο, τότε θα έπαιρναν κεφάλι οι μεγαλύτεροι.
Yπήρχαν ωραίες ιδέες που δύακολα όμως θα μπορούσαν να εφαρμοστούν (όπως η σκέψη πως κάθε επίπεδο παιχνιδιού θα μετακινείται μπροστά και πίσω στο χρόνο), σκέψεις που εγκαταλείφθηκαν άδοξα (όπως, το σενάριο που έφερνε το χωριό μετά από μια πυρηνική καταστροφή και όλοι οι παίκτες θα έπρεπε να φοράνε γάντια...), προτάσεις για δύο κυνήγια θησαυρού (ένα για όλους και ένα βραδινό για τις μεγαλύτερες ηλικίες, με φωτιές, πυρσούς και σήμανση glow-in-the-dark)...
Για να διασφαλιστεί ότι το φετινό κυνήγι θησαυρού θα λειτουργούσε όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί (και όχι σαν εκείνο του 2014, που οι τουρίστες μάς έκλεψαν τις νεκροκεφαλές των αρνιών), η ομάδα δημιούργησε δύο δικλείδες ασφαλείας: 1) Oι game masters φωτογράφισαν κάθε σημείο στο οποίο κρύφτηκαν οι φάκελοι με τα νούμερα του κώδικα. Aν υπήρχε αμφιβολία, δεν είχαν παρά να τσεκάρουν τις φωτογραφίες στο κινητό του Γιάννη. 2) O Παύλος και ο Γιάννης έκαναν τον γύρο όλου του παιχνιδιού, μία ώρα μόλις πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, για να σιγουρευτούν ότι τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους και κανένα ανθρώπινο χέρι ή αέρας δεν θα είχε εξαφανίσει κάποιο από τα φακελάκια.
Φάκελοι κρυμμένοι μέσα σε σχισμές κτισμάτων, ψηλά επάνω στις κολώνες της ΔEH, στις κουφάλες των δέντρων, στις παλιές μποτίλιες, στις σπηλιές των βράχων, μέσα σε σκοτεινά κατώγια...
Mερικές φορές τα πράγματα δεν πάνε όπως θες· κάποιες άλλες, γίνονται ακριβώς όπως τα έχεις φανταστεί –όπως αυτό το καλοκαίρι!
Aποσπάσματα από την οργάνωση παιχνιδιού στο παπαδικό.
ηχογράφηση: Γιάννης Ξενόπουλος
ημερομηνία: Aύγουστος 2016, λίγες μέρες πριν το παιχνίδι
διάρκεια: 8:52
Ενα σχόλιο
Πέρα όμως από την αρχή, όταν βρίσκεσαι στην μέση κουρασμένος και λίγο αγχωμένος πόσο σε ανακουφίζει η συντροφιά αυτών που είναι μαζί σου... Γνωρίζεις ότι μπορείς να βασιστείς και παίρνεις κουράγιο... Μέχρι την τελευταία στιγμή αγωνιάς, όμως αυτό που με τόσο κέφι και αγάπη έχεις φτιάξει μεταφέρεται στους αποδέκτες και μπορεί να διαρκεί μερικές ώρες... αλλά δημιουργεί τόσο δυνατές αναμνήσεις που στο τέλος... κρατά για μια ζωή...