«Αγρέλι μπορεί να είναι οπουδήποτε, όπου υπάρχει. Είναι διαφορετικό τοπώνυμο, οικογενειακό θα έλεγα. Λέει ο Πιπέρης, πάω στ’ αγρέλι, και εννοούσε εκεί, ο Σιγάλας αλλού, ο άλλος άλλο μέρος. Εμείς όταν λέγαμε «Πάω στ’ Αγρέλι», εννοούσαμε τις Γαρουφωλιές — αν και είχαμε και αγρέλι στη Λαούδ’. Μια ελιά μόνο εκεί, μια! [γελάει] Ένα χωράφι υπήρχε, έτυχε να φυτρώσει μια αγρελιά, ποιος ξέρει από πότε, ζούνε και οι ελιές πολλά χρόνια, αυτό ήταν. Μια ήταν, καλή της ώρα! Δεν υπήρχαν φυτώρια και τέτοια. Όπως άφηναν κληρονομιές χωράφια, αφήνανε και δέντρα. Αυτά που έκαναν καρπούς ήταν σημαντικά. Και αν η αγρελιά δεν είχε καλό καρπό, έκανες μπαστούνια με τα κλαδιά της. Χρήσιμη…

»Στις Γαρουφωλιές που λες, ήταν δυο μεγάλα αγρέλια, μεγάλα. Δεν νομίζω τρία, δύο είχε. Είχαμε και μια λεμονιά. Από κει παίρναμε τα λεμόνια μας. Και ροζακιά σταφύλια είχε και συκιές. Συκιές όμως βρίσκεις παντού. Εμείς για σύκα πηγαίναμε στην Παχυανάμμο, πιο πολλές εκεί. Στις Γαρουφωλιές, κοντά στ΄αγρέλια, είχε νερό και είχε ρίξει η μαμά μου σαμάκι και αυτό είχε γεννήσει και όταν χάλαγε κάποια καρέκλα, η ψάθα της, έπαιρνε από αυτό το σαμάκι και πάλευε να τη φτιάξει η κακομοίρα. 

»Στα αγρέλια στις Γαρουφωλιές, κάτω από μια ελιά, είχε χόρτα. Όχι ψηλά, αλλά όταν έπεφταν μέσα δεν μπορούσες να μαζέψεις εύκολα τις ελιές. Για να τις μαζέψω μια μέρα, πριν, έπιασα την αξίνη και το δούλεψα μέχρι να καθαρίσει. Γύρισα σπίτι 2-3 ώρες μετά και η μαμά μου φώναξε, και γιατί άργησες, και τι έκανες τόσες ώρες, και που ήσουν. Της είπα πως καθάρισα τα χόρτα για να μαζέψω τις ελιές αλλά αυτή νόμιζε πως εγώ χάζευα, κάτι τέτοιο. Μια-δυο μέρες μετά, πήγε στ’ αγρέλια και όταν γύρισε μου είπε, μπράβο σου, είχες δίκιο που το καθάρισες!

»Στη Γρίζα είχε ο παππούς μου ένα μικρό χωράφι, ζήτημα να είναι 300 μέτρα. Μέσα εκεί υπήρχαν 8 ελιές. Επειδή ήταν λίγες οι ελιές στη Βωλάξ, μόλις πέθανε ο παππούς, η γιαγιά μου δηλαδή, μοίρασε τις 8 ελιές στα 4 παιδιά, δύο το καθένα. Δύο ήταν του πατέρα μου αλλά η απόσταση ήταν μεγάλη για να τις μαζέψουμε. Πέρασαν χρόνια. Όταν πέθανε του Λούη η θεία Λουκία, αυτοί δεν είχαν παιδιά, πως να μοιράσουμε τις δυο ελιές στα υπόλοιπα τρία παιδιά. Λέμε ποια βγάζει περισσότερες, δεν έβγαινε. Τέλος πάντων φύγανε όλοι, τις πήραμε εμείς. Μαζί με του Φανούργ’ και το Καστρί πήραμε και δύο αγρέλια. Ποιος να πάει όμως εκεί, θα έχει γίνει παραγκαιριά. Εμείς μαζεύαμε τις ελιές στις Γαρουφωλιές, όπως σου είπα. Και τώρα να πάω στα αγρέλια της Γρίζας, θα νά’ναι 50 χρόνια, και παραπάνω, δύσκολα θα το βρω. Είναι κάτω από τη Βενεράντα. Έπεσε στον Γιώργο. Σιγά μην πάει ο άνθρωπος για δυο ελιές από την Αθήνα…»

« Σε διαφορετικές πηγές έχω βρει τη λέξη “Αγρέλι”, ως τηνιακό τοπωνύμιο. Eίναι προφανές πως τόσο το αυτοφυές δέντρο της αγριελιάς, όσο και το χωράφι μέσα στο οποίο βρίσκεται  αυτό —είτε κατ’ αποκλειστικότητα είτε σε ικανή ποσότητα—, θα μπορούσε να καθορίσει ένα τέτοιο τοπωνύμιο. Μπορούμε να δεχτούμε ότι ισχύει κάτι αντίστοιχο για το χωριό μας; Και εάν ναι, σε ποιο μέρος; »

O Zακ Βίδος (γεν. 1932) απαντάει στο ερώτημα.