Ακόμα θυμάμαι το πρώτο παγωτό του χρόνου! Με τη μητέρα μου να μας λέει να μην το φάμε ακόμη γιατί θα κρυώσουμε, δεν κάνει τόσο ζέστη, μια άλλη μέρα... 

Όταν δεν έβλεπε πολλά μέσα στο ψυγείο, μας έλεγε πως είναι περσινά και πως ακόμη δεν έχουν έρθει τα καινούργια ή, πάλι, εάν υπήρχαν κάποια ταλαιπωρημένακαι πολύπαθα, μας έλεγε πως τάχα μου έπεσε το ρεύμα και πως αν τα φάμε θα μας πονέσει το στομάχι μας… 

Ούτε o ήλιος, ούτε η ζέστη και φυσικά δεν υπήρχε ημερολόγιο: Το πρώτο παγωτό ήταν αυτό που σηματοδοτούσε τον ερχομό του καλοκαιριού! Έξαψη, προσμονή, ευτυχία. 

Ακόμα θυμάμαι το παλιό ψυγείο που είχε ο Γιάννης με την Ελισάβετ στο χωριό, κανονικό ψυγείο κουζίνας, αριστερά στο κατώι τους. Και περιμέναμε να ξυπνήσουν και οι δύο από το μεσημεριανό τους ύπνο, να ανοίξει το κατάστημα δηλαδή, και με τα χρήματα των δικών μας  (δραχμές) να αγοράσουμε ό,τι θέλαμε... Και όταν αργούσαμε, φώναζε κάποιος κρυμμένος μέσα στην ομάδα: Ξυπνήστε! Θέλουμε παγωτό!

Και από τη πολλή χαρά, οταν τα αγοράζαμε, οι φωνές μας πρέπει να έφταναν μέχρι τον Σκαλάδο και ακόμη παραπέρα. Και έβγαινε η γιαγιά από τα περίπατα και προσπαθούσε να καταλάβει γιατί όλος αυτός ο χαμός. Και της δείχναμε από κάτω, δες γιαγιά, παγωτά, και γέλαγε για λίγο, μέχρι να ξαναμπεί στο σπίτι να συνεχίσει τις δουλειές της… 

Θυμάμαι τα ξαδέρφια, τον Βάκη, τις κοπέλες... Και μετά πειράζαμε ο ένας τον άλλον, αυτό είναι το καλύτερο, όχι το δικό μου, σαν τη σοκολάτα δεν υπάρχει, εγώ προτιμώ τη marengata με το βύσσινο... 

Τα χρόνια εκείνα μετράγαμε τα μπάνια που κάναμε το καλοκαίρι, αλλά δεν έβρισκες πάντα άκρη: Κάποιοι φίλοι τα μετρούσαν διπλά, μια το πρωί και μια το απόγευμα, δύο την ίδια μέρα, ίσως και τρία! Στη διχογνωμία τη λύση την έδιναν τα παγωτά, τι άλλο; Η πιο αξιόπιστη θερινή μονάδα μέτρησης: Μετράγαμε τα παγωτά που τρώγαμε κάθε σεζόν! Ο πρώτος έλεγε δειλά οκτώ, δεκατρία ο άλλος, δεκαπέντε, νίκησα! Αυτό ήταν το πιο δίκαιο, γιατί κάποιοι έκαναν διακοπές στο βουνό ή δεν τους άρεσαν τα μπάνια.

Και την πρώτη μέρα στο σχολείο, στον αγιασμό, πόσα παγωτά έφαγες το καλοκαίρι, από τις πρώτες ερωτήσεις...

Μετά, περάσανε τα χρόνια και στη ταβέρνα του Ρόκου κοιτούσαμε την πιτσιρικαρία που περίμενε να τελειώσει το φαγητό για να πάρει τα Lucky Cup με τα δωράκια, που συνήθως ήταν κάτι αδιάφορα πλαστικά αυτοκινητάκια ή οι περιβόητες «τάπες».

Χτες η μικρή μου Εύα πλησίασε στο αφτί και μου είπε, να σου πω ένα μυστικό; Για πες, της λέω. Αύριο να πάρουμε παγωτό, θέλω σοκολάτα. Καλά, την καθησυχάζω, θα δούμε. Το σκέφτεται. Μπαμπά, δύο παγωτά! Γιατί δύο; Για να δώσω και στη Δανάη. Και πάρε και συ, αν θες… 

Γιατί όχι; Μόνο έτσι αρχίζει το καλοκαίρι!