«Τα καλά ή τα κακά νέα θέλεις πρώτα;» Θα μπορούσε να είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. (= 896.444 ευρώ) Ένα ερώτημα που δεκαετίες τώρα,οι ψυχολόγοι προσπαθούν να μετρήσουν, να βρουν τη δυναμική του αποστολέα του μηνύματος να κατανοήσουν την αμυντική στάση του αποδέκτη. 

Είναι το ερώτημα που μας ακολουθεί από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Συλλογική μνήμη που επανέρχεται κάθε λίγο και λιγάκι: την ημέρα των σχολικών αποτελεσμάτων, από τη διάγνωση του γιατρού, από την επισκευή της τηλεόρασης, στο τέλος μιας σχέσης... 

«Τα καλά ή τα κακά νέα θέλεις πρώτα;» Ένα ερώτημα που έχουν προσπαθήσει να δώσουν απάντηση δεκάδες εγχειρίδια μάνατζμεντ και που ως συνήθως, διαφωνούν. Η δική μου απάντηση ήταν πάντα η ίδια, μέρος της προσωπικής μου μυθολογίας: Τα κακά πες μου πρώτα —τα κακά! 

Αφού αυτά θες, με αυτά θα ξεκινήσω! 

Ο χειμώνας είχε πολλά νερά φέτος, πιο πολλά από τα συνήθη. Βροχές, που δυστυχώς άφησαν τα σημάδια τους. Από το Πάσχα ακόμα είδαμε το πρόβλημα στο Παπαδικό. Καθίσαμε για να ετοιμάσουμε τα δώρα για το πανηγύρι της Καλαμάν και από το ταβάνι, έπεφτε «χιονάκι» στα μαλλιά και τα ρούχα μας. Στη κουζίνα είχε αφήσει το σημάδι του ένας μικρός σοβάς. Ο πεσμένος σοβάς είναι πάντα —πάντα— κακό σημάδι. 

Αποφασίστηκε να μονωθεί η ταράτσα, μόλις θα άνοιγε ο καιρός. Ο καιρός άνοιξε —ο Φραγκίσκος ξεκίνησε την μόνωση. Πρώτο χέρι αστάρι, δύο χέρια μονωτικό, τελευταίο χέρι γυαλιστικό. Χτύπησε και το ταβάνι, εσωτερικά. Κομμάτια σοβά έπεσαν. Και είπαμε: Ο πεσμένος σοβάς είναι πάντα κακό σημάδι. Επισκευάστηκε και αυτό. 

Το μουσείο φανέρωσε κάποια από τα προβλήματα του: 

Η πόρτα άνοιγε πολύ δύσκολα, οι τοίχοι έτρεχαν από την υγρασία. Προσπάθησαν τα κορίτσια να το φέρουν σε επισκέψιμη κατάσταση αλλά ήταν δύσκολο —πολύ! Αποφασίστηκε να αλλαχτεί η πόρτα και να αγοραστεί αφυγραντήρας. Και τα δύο έγιναν, πριν περάσει μήνας. 

(Παίρνω ανάσα και συνεχίζω.) Το θέατρο και αυτό σε κακή κατάσταση: Το ταβάνι στα καμαρίνια έχει φουσκώσει όλο, ότι υπάρχει εντός του, στην είσοδο, πιο πίσω, όλα μούσκεμα. Στις τουαλέτες οι πόρτες διάλεξαν να γίνουν μαύρες, αφήνοντας στη συλλογική μας μνήμη το γνώριμο καφέ. Ξύστηκε όλο τα ταβάνι στα καμαρίνια και βάφτηκε από την αρχή. Για τις πόρτες είπαμε να τις κάνουμε μετά το καλοκαίρι, για να στεγνώσουν πρώτα καλά. 

Κούνιες, πινακίδες, χάρτες, όλα θέλανε συντήρηση. Πόσο αβάσταχτο είναι το πέρασμα του χρόνου... 

Η δεξαμενή έφτασε στη μέση, παρά τα πολλά νερά. Το πρώτο χστούκι από τη φύση, το επόμενο δεν είδαμε αλλά το νιώσαμε. Αποφασίστηκε να τοποθετηθεί ένας φάρος που θα λειτουργεί μόλις κατεβαίνει η στάθμη. Αν δείτε ένα κόκκινο φωτάκι να αναβοσβήνει τα πράγματα δεν πάνε καλά (Κάτι σαν τους σοβάδες.) Σημαίνει πως στάθμη του νερού έχει πέσει κάτω από το επιτρεπτό! Πως όλα έχουν γεμίσει νερά εκτός από τη δεξαμενή μας; Άλλο ένα ερώτημα του ενός εκατομμυρίου... 

(Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε;) Τρεις φορές βρήκαν οι υδραυλικοί του Δήμου σπασμένο το φλοτέρ μέσα στην δεξαμενή. Τοποθέτησε ο Δήμος καπάκι με λουκέτο —δεν ξανάσπασε. 

Την προηγούμενη βδομάδα, ο σωλήνας που έρχεται από Κουμάρο, «ξεκούπωσε» και το νερό χυνόταν άσκοπα... Μέσα σε μία ώρα είχε έρθει συνεργείο του Δήμου και τον διόρθωσε. Ελπίζουμε να είναι τυχαία όλα αυτά. (Όπως ελπίζουμε και στην μετά θάνατον αιώνια ζωή...) 

Οι κάδοι των σκουπιδιών βρήκαν τον χώρο τους. Έβαλε ο σύλλογος και μία σκούπα και ένα φαράσι ώστε να φροντίζουμε όλοι για τα σκουπιδάκια που πέφτουν έξω. Χάθηκαν, όμως. Εδώ που τα λέμε, δεν έχει σημασία. Την επόμενη μέρα ο καθένας είναι ο εαυτός του! 

Γεμίζει το χωριό με κόσμο, γεμίζουν και οι δύο κάδοι πολύ γρήγορα. Ήδη ζητήθηκε και τρίτος κάδος.

Είδαμε τα αυτοκίνητα των επισκεπτών παρκαρισμένα μέσα στο θέατρο. Όχι στα καμαρίνια, γινόντουσαν εργασίες. Αποφασίστηκε να μπουν γλάστρες για να εμποδίζουν τα αυτοκίνητα. Αντίστοιχες ζαρτινιέρες θα τοποθετηθούν και στην είσοδο του χωριού. 

Τώρα θα μου πείτε ¨ποιά έιναι τα καλά νέα".

Ότι κάποιοι ενδιαφέρθηκαν και τα περισσότερα έχουν ήδη φτιαχτεί.

Καλό καλοκαίρι να έχουμε...