«Εγώ πήγαινα σχολείο στο Σκαλάδο, τη δασκάλα μου την έλεγαν Ανδριανή. Κάποτε, ο Άγγελος ο Γκανάνης, αδερφός του Γιάννη του Ταζέλου και του Μάρκου (ο Ιωσήφ ο Φυρίγος, Γκανάνης κι αυτός, γεννήθηκε αργότερα), πολύ άτακτο παιδί. Που λες, κάτι έκανε στη δασκάλα, πήρε εκείνη τη ρίγα τη μεγάλη και τον φώναξε να της δείξει τη παλάμη του και να φάει τις ξυλιές του. Ο Άγγελος γύρισε το κεφάλι, είδε ανοιχτό το παράθυρο, έτρεξε και πήδηξε έξω, πόσο ήταν, ενάμιση μέτρο. Μείναμε εμείς να κοιτάμε τη δασκάλα και εκείνη το παράθυρο. Κανείς δεν έβγαλε λέξη».

»Μια άλλη μια φορά, ο Νάσος ο αδελφός μου —πρέπει να ήταν η ίδια δασκάλα κι ας είχαμε διαφορά ηλικίας— έπρεπε να τιμωρηθεί κι αυτός με τη ρίγα, δεν θυμάμαι τι της έκανε. Αυτό μου το είχε πει ο ίδιος, δεν ήμουν μπροστά. Σήκωσε το χάρακα η Ανδριανή και μόλις τον κατέβαζε με δύναμη, εκείνος τράβηξε το χέρι του,  τελευταία στιγμή, και η δασκάλα χτύπησε το δικό της που το είχε από κάτω για να κρατάει χαλαρά τη παλάμη του. Αααα, φώναξε εκείνη, γέλια οι υπόλοιποι, άντε να φύγουνε να γυρίσουνε στο σπίτι τους. Τελικά η Ανδριανή μας βαρέθηκε, πήρε σύνταξη, σηκώθηκε κι έφυγε εκείνη».