Πριν από πολλά χρόνια. Tο παπαδικό γεμάτο παιδιά, μεγαλύτερος σε ηλικία ο Αντρέας ο Πιπέρης. Ο μπαρμπα-Άγγελος προσπαθούσε να ξεκουραστεί στη κάμαρά του αλλά οι θόρυβοι των παιδιών δεν τον άφηναν να κλείσει μάτι. Φώναζε ο Άγγελος, τίποτα. Ξανά αυτός ησυχία, σταμάταγαν για λίγο τα παιδιά και μετά τα ίδια από την αρχή, ακόμη πιο δυνατά —γέλια, φωνές, παιχνίδια.

Δεν άντεξε ο μπάρμπας, ντύθηκε, βγήκε κι ήρθε έξω από το παπαδικό, στο παραθύρι, δίπλα από το σχοινί της καμπάνας. Βγείτε έξω να δείτε τι θα σας κάνω, τους απειλούσε! Τα παιδιά φοβήθηκαν κι έτρεξαν να κρυφτούν στην τουαλέτα. Ο Άγγελος, με ανοιχτά τα πόδια, γερμένος μπροστά, στηριγμένος στους αγκώνες επάνω στο περβάζι, με τα χέρια να κρατάνε το σαγόνι και με ύφος «τώρα θα δείτε βρε διαόλια»... 

Βγείτε έξω! Τα παιδιά ψάχνουν να βρούνε πως θα το σκάσουν. Το κλειδί της πίσω πόρτας δεν υπήρχε, κλειδωμένη. Τι να κάνουν, κρατάνε τον μικρότερο από τα χέρια, έξω από το παράθυρο της τουαλέτας κι εκείνος πηδάει κάτω. Του φωνάζουν να φέρει τη σκάλα —μια ξύλινη, μεγάλη, καταγής, παράλληλα με την εκκλησία —αν κάποιος χωριανός χρειαζόταν ν’ ανέβει ψηλά να διορθώσει κάτι. Παίρνει ο μικρός τη σκάλα, νομίζω ο Γιάννης, τη φέρνει στο παράθυρο της τουαλέτας, ένας ένας κατέβηκαν όλοι κάτω, πίσω από την εκκλησία —άδειο το παπαδικό. Tι να κάνουν τώρα, ο Άγγελος εκεί, πάντα στα ποράθυρο, να τους περιμένει, βρε βγείτε έξω!

Λέει ο Αντρέας, περνάμε από το δρομάκι κανονικά, σα να γυρνάμε από κάποια μακρινή βόλτα και βλέπουμε. Στην κολώνα της ΔΕΗ, ο Αντρέας: Εεε μπάρμπα, τι κάν’ς εκεί; Κι ο Άγγελος τους κοιτάει και λέει: Θα βγουν, δε θα βγουν!…