—Να κι ο παππάς Στέφανος Αρμακόλας. Εδώ είναι σε έναν γάμο στο Αγάπη, αρχές δεκαετίας του '80…
—Πως δεν τον ξέρω! Ο ντον Στέφανος. Εδώ είναι μεγάλος! Το ’40, στον Πόλεμο, ήταν στο χωριό μας, έμεινε πολλά χρόνια. Εγώ ήμουν τότε 8 χρονών, ήμουν ένα από τα παπαδάκια τις Κυριακές. Τότε ντυνόμαστε παπαδάκια κάθε Κυριακή, όχι μόνο στις μεγάλες γιορτές, και βοηθούσαμε. Βάζαμε το νερό στο κρασί στην Αγία Κοινωνία και τέτοια… Καλός άνθρωπος, καλός. Τσίβδιζε όμως…
—Τι σημαίνει αυτό;
—Μίλαγε, πως στα στο πω. Έχανε λέξεις, τις έτρωγε, τσίβδιζε. Μίλαγε και κάπως γρήγορα. Καρβουνιάρη τον ελέγαμε, αυτό ήταν το παρατσούκλι του.
—Γιατί έτσι;
—Στη Σαββαγιάννη του παππού —όχι της γιαγιάς—, την ξέρεις. Από κάτω ήταν το χωράφι του Φραγκίσκου του Γάτα. Αυτό είχε μέσα μεγάλους βελάνους. Ήρθε ο Χειμώνας και ο κόσμος χρειαζόταν κάρβουνα. Ο ντον Στέφανος μίλησε ξέρω γω κι έφερε τελικά κάποιους και έφτιαξαν εκεί καμίνια ξύλου. Γι’ αυτό και τον ελέγαμε Καρβουνιάρη… Καλός άνθρωπος. Μετά ήρθε ο ντον Αντώνης. Το Αγάπη έβγαλε πολλούς παπάδες...

Φωτογραφία: Giovanni Baston