Μιλάω για το παρελθόν, τέλη δεκαετίας του '60. Πολύ μεγάλες φτώχειες. Οικογένεια Βαλαρή, από Περάστρα. Δύσκολες εποχές και οι δυσκολότερες μπροστά. Ακούγανε ιστορίες από άλλους Τηνιακούς που είχαν φύγει για τον Καναδά και μια μέρα το πήραν απόφαση: μπαίνουν στο βαπόρι και πάνε να βρουν την τύχη τους στο Τορόντο και να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή. Όλοι όμως ξέρουμε πως οι άνθρωποι δεν είναι δημιουργοί του κόσμου αλλά μέρος του.
Η μοίρα είχε ήδη αποφασίσει να παίξει το δικό της παιχνίδι. Το βαπόρι παθαίνει βλάβη και αναγκάζεται να πιάσει λιμάνι στην Αργεντινή για να επισκευαστεί. Έτσι ήταν το γραφτό της οικογένειας Βαλαρή, από την Περάστρα. Η επισκευή του βαποριού θα έπαιρνε κάμποσο καιρό και η ζωή δεν κυλά με αναβολές. Τα πράγματα είνα παντού δύσκολα και πάντα.
Η Αργεντινή της εποχής: δικτατορία του Βιντέλα, διώξεις, συγκρούσεις, οικονομικό χάος. Το όνειρο της Άννας, της μεγαλύτερης: «Εγώ, το μόνο που θα ήθελα, είναι να γυρίσω στο πατρικό μου στην Περάστρα, να κάτσω στο βορεινό παράθυρο και να πίνω το καφεδάκι μου».
Πόσα πράγματα τελικά να ζητήσει κανείς στη ζωή του. Ένα μόνο. Εκεί, στο βορεινό παράθυρο του πατρικού, η Άννα να πίνει το καφεδάκι της, χωρίς έγνοιες και βάσανα. Όμως, δεν ξαναγύρισε πίσω, ποτέ. Η Άννα έζησε σκληρά μα έντιμα στο Μπουένος Άιρες και όταν πέθανε, τάφηκε εκεί, στα ξένα, στο νεκροταφείο της Ρεκολέτα, εκεί όπου στον επάνω κόσμο, φυσούν οι δυτικοί άνεμοι.
Και στην Περάστρα, όταν περνάω δίπλα από το προγονικό σπίτι της οικογένειας Βαλαρή, ο Γιάννης, ο καλός μου φίλος, διηγείται την παραπάνω ιστορία και μου δείχνει το ακριβές σημείο που θα άρεσε στην Άννα να κάθεται. Ήσυχη, ανέμελη και πιο ανάλαφρη από ποτέ.
Στήλη: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Tags: ιστορία, περάστρα, οικ. αρμακόλλα, αναμνήσεις
Μοιραστείτε το