Παιδιά και Άνοιξη. Ελπίδα επί δύο!

(παιδικά χρόνια από τη δεκαετία του '30)
—Εμείς, για διασκέδαση, τα παιδιά, παίζαμε αυτό που λέμε εμείς ομάδες (ενν. «αμάδες»). Εμείς τις λέγαμε ομάδες! Οι ομάδες τι ήτανε; Οι ομάδες, πλάκες μικρές, ας πούμε, τις έπιανες στο χέρι σου, ξέρω ’γω, δεκαπέντε πόντους, στρογγυλές ως επί τω πλείστον ή ημιστρόγγυλες. Είχε ο καθένας μία και επάνω σε μια μικρή πέτρα, τόση περίπου, έτσι, πέντε επί πέντε ας πούμε, βάζαμε τα χρήματα. Ας πούμε έβαζες δυο δεκάρες ο ένας, δυο δεκάρες ο άλλος, δυο δεκάρες ο άλλος. Ρίχναμε ας πούμε από είκοσι μέτρα την πέτρα αυτή για να πετάξεις τα χρήματα κάτω από αυτό. Αυτό το λέγανε «μπάτακα», μπίτακα, κάπως έτσι (ενν. «μπάστακα», το σταθερό σημείο του παιχνιδιού). Και όταν έπεφταν τα χρήματα, αν η ομάδα σου, η πλάκα σου, πιο κοντά απ’ ότι ήτανε ο μπάτακας, αυτά τα έπαιρνες. Όσα ήταν πιο μακριά δεν μπορούσες να τα πάρεις. Έπαιζε μετά ο άλλος, ό,τι είχαν μείνει, ό,τι είχαν πέσει κ.λπ. Αν πήγαινε πιο κοντά η ομάδα του από αυτά θα τα έπαιρνε αυτός, πόσα χρήματα… Κι ούτω καθ’ εξής, ο καθένας. Έτσι παίζαμε… Και θυμάμαι είχε γίνει ένα μεγάλο παιχνίδι με Κωμ᾽τιανούς. Βωλακίτες εναντίον Κωμ᾽τιανών!
—Ποιος νίκησε;
—E, δεν θυμάμαι, μικρό παιδί εγώ… Πάντως παίξανε με λεφτά!
(ηχογράφηση Σεπτ.2009)

(παιδικά χρόνια από τη δεκαετία του '40)
—Άλλο που παίζαμε, ήταν ποιος θα ανέβει στον πιο ψηλό βράχο, στον υψηλότερο βράχο και θα πηδήξει κάτω (σσ. αναφέρεται στις λεγόμενες «ψουρίγκες»). Μερικές φορές χτυπούσαμε κιόλα. Ποιος είναι άξιος να πηδήξει, ξέρω ’γω τρία μέτρα. Τρία μέτρα πηδούσες και χτύπαγες, βέβαια, μπορούσες να σπάσεις και χέρια και πόδια…
(ηχογράφηση Σεπτ.2009)

Η ανεμελιά και η φαντασία των παιδιών είναι αυτά που χρειάζεται να ξαναβρούμε.
Ευχαριστούμε τον κο Ζακ.