Σαν αυτούς που ψάχνουν μέρος να παρκάρουν στο Παγκράτι και τελικά βρίσκουν θέση στον Υμηττό...
Έτσι και ’γώ: Ήθελα να πάω στα Περάματα «από άλλο δρόμο» και μπλέχτηκα στο πίσω μέρος του χωριού.
Σκέφτομαι: μικρό παιδάκι, ποτέ δεν έτυχε να κατέβω σε εκείνα τα μέρη.
Κι ας είχα πάει παντού —έτσι νόμιζα, τουλάχιστον.
Η φωτογραφία είναι του 2012 και ήδη τα σπίτια μού φαίνονται πολλά.
Τουλάχιστον τα σύννεφα είναι πάντα στη θέση τους.
Να πω και αυτό: υπήρχε και ο Κάρολος κάπου αριστερά. Έπαιρνε νερό για τις ντομάτες του.
Τον αφαίρεσα στο φώτοσοπ. Ήθελα άδειο το τοπίο. Ανθισμένο αλλά άδειο.
Μοιάζει περίεργο αλλά όσο πιο κενό δείχνει ένα μέρος τόσο περισσότερες είναι οι αναμνήσεις.
Βρισκόμαστε στο 2024 και δεν προβλέπεται να πάω στο χωριό πριν από το Καλοκαίρι.
Άντε να δούμε πότε θα έρθει η επόμενη ανοιξιάτικη φωτογραφία μου από το ίδιο σημείο.
Αν θες να διαβάσεις για τις ντομάτες του Μάκη, δες εδώ.
Ενα σχόλιο