Βωλάξ, Τήνος. Τόπος όμορφος και ζωντανός. Χωριό αγαπημένο. Μέρος που θέλουμε να προστατέψουμε και να αναδείξουμε πιο πολύ από ποτέ! Εκτιμούμε όλα όσα μας προσφέρει μέσα απ' την ιστορία και την κουλτούρα του, μέσα από την αξεπέραστη φύση και τις αξίες των ανθρώπων του...
Ακολουθήστε μας!
Άνοιξη στο χωριό

 
Θα σας πω δύο πράγματα: Πρώτον, τα καλύτερα παραμύθια τα άκουγα την Άνοιξη και όχι τον Χειμώνα. Μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα «παιδιά γύρω από το τζάκι με τη γιαγιά να λέει παραμύθια», αλλά τα παραμύθια έρχονται σαν τα πουλιά και τιτιβίζουν τα δικά τους —έτσι μας έλεγε ο παππούς. Κάθε μπουμπούκι κι άλλο παραμύθι! Και περιμέναμε τα κλαδιά να βγάλουνε μπουμπούκια και τα μπουμπούκια να ανθίσουν και να δώσουν ιστορίες…

Δεύτερον, στο δικό μας σπίτι τα παραμύθια τα έλεγε ο παππούς. Θα αναρωτιέστε —γιαγιά υπήρχε. Καθόταν μαζί μας κι όλοι περιμέναμε να αρχινήσει η ιστορία. Από τις εποχές εκείνες, θυμάμαι έντονα δυο-τρία παραμύθια, τα πιο αγαπημένα.

Πιο πολύ όμως από τα ίδια τα παραμύθια, μου έρχονται στον νου μικρά σημεία τους. Αυτά με απασχολούσαν περισσότερο: Για παράδειγμα, τότε που κάποια παιδιά τρόχισαν τα σπαθιά τους, πήραν τ’ αρματά τους και κίνησαν να βρούνε κάτι σπάνιο —δεν θυμάμαι τι. Έφτασαν, λέει, σε ένα ξέφωτο και οι δρόμοι χώριζαν στα δυο. Στον ένα έγραφε «όποιος πάει από εδώ, εδώ ξαναγυρίζει». Στον άλλο δρόμο έγραφε: «όποιος πάει από δω, δεν γυρίζει πίσω!» Και εγώ έλεγα του παππού, «πάμε από τον δρόμο που δεν γυρίζει πίσω, παππού, σε παρακαλώ...
από τον δρόμο που δεν γυρίζει πίσω

«Είσαι σίγουρος;» αυτός. «Βεβαίως!» «Μπορεί να είναι επικίνδυνο παιδιά, να ξέρετε…», μας έλεγε με ύφος περισπούδαστο. Σκεφτόμουν κάποια δευτερόλεπτα, «όχι, να πάμε!» 

Δεν θυμάμαι τι γινόταν τελικά στο παραμύθι. Στο μυαλό μού είχε μείνει το δίλημμα. Τί να διαλέξω;

Αφού τελείωσε το παραμύθι ο παππούς, μου είπε: «Αφού θα ξαναγυρίσεις στο ίδιο σημείο, γιατί δεν διάλεξες τον πρώτο δρόμο; Έτσι κι αλλιώς, μετά, θα μπορούσες να πας και στον άλλον δρόμο και να ζήσεις δύο ιστορίες». Δεν με έπεισε.

 

Εάν έπεισε εσάς, τότε ο άλλος δρόμος, αυτός που σε ξαναφέρνει πίσω και κάνεις μετά ό,τι θες, θα μπορούσε να ξεκινάει από εδώ!

 

Υ.Γ. «Είναι Άνοιξη πια, δεν χωράει πίκρα μέσα στο φως», λέει κάπου ο Ρίτσος. Οι φωτογραφίες αυτό δείχνουν: το πρώτο φως, τη γλυκιά ανοιξιάτικη λάμψη στην Καλαμάν. 

Μοιραστείτε το