Να προσθέσω και 'γω μια μικρή ιστορία για το σπίτι του Ζακ και της Σοφούλας: Η Σοφία είχε αυτή την ευχάριστη αναστάτωση της δημιουργίας, που έχουμε όλοι. Αυτό την έκανε να προβεί σε διάφορες αγορές, από πολύ νωρίς, πριν φτιαχτεί το σπίτι. Αγόραζε τα κομμάτια του παζλ για να δημιουργηθεί κάποια στιγμή το όνειρο που είχε στο μυαλό της. Μία από αυτές τις αγορές, ίσως η πιο μικρή, ήταν και ένα ενάριθμο πλακίδιο ζωγραφισμένο με σμάλτο στο χέρι. Το κάθετο αυτό πλακάκι δήλωνε την αρίθμηση του σπιτιού (τότε, αριθ. 17). Σύντομα η Κοινότητα έκανε νέους υπολογισμούς και ο αριθμός αυτός άλλαξε. Η μητέρα μου λυπήθηκε, τι να κάνει, και σημείωσε να αγοράσει νέο πλακίδιο, με το νέο νούμερο. Μέχρι να πάει στο Μοναστηράκι να το αγοράσει, ο αριθμός του οικήματος άλλαξε ξανά! Όλοι είχαν αρχίσει να φτιάχνουν τα σπίτια τους και ο Δήμος περνούσε κάθε τόσο για έλεγχο και καταμετρήσεις. Κάποια στιγμή η μητέρα μου, μετά από διάφορες αναριθμίσεις, δεν άντεξε, και πέρασε το παλιό πλακάκι με άσπρη μπογιά, να γίνει ένα με το σπίτι και να μην φαίνεται τίποτα. Δεν ασχολήθηκε άλλο με το θέμα.

Κάτι τελευταίο: Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’50, η συγκεκριμένη οικία έφερε τον αριθμό 35 —αυτό προκύπτει από μια παλιά φωτογραφία. Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια δηλαδή, το νούμερο 35 έχει γίνει 17. Που σημαίνει πως όλο αυτό το διάστημα, είχαν αφεθεί στην τύχη τους και γκρεμιστεί τουλάχιστον 18 οικήματα, από του Κακάλα μέχρι της Σοφούλας.

Ευχαριστούμε Μ+Ν για την ηχογράφηση.