Aναρωτιόμαστε αν υπάρχουν ιστορίες του χωριού που να αναφέρονται στο αΐτεμα των φιδιών. Στο ότι τα φίδια δηλαδή, υπνωτίζουν τα πουλιά, και ενώ πετούν ψηλά στον ουρανό τα «μαγεύουν» και τα οδηγούν στα δηλητηριώδη δόντια τους...

Σε πολλά ελληνικά παραμύθια γίνεται λόγος για δράκους, θεριά σαν πελώρια φίδια με τεράστιες διαστάσεις και υπερφυσικές δυνάμεις που φυλάνε θησαυρούς, πηγές με γάργαρο νερό και πανέμορφες βασιλοπούλες. Aυτοί οι δράκοι, που από το στόμα τους βγάζουν τρομακτικές φωτιές, έχουν τη δύναμη να υπνωτίζουν τους ανθρώπους και να τους αφαιρούν κάθε δύναμη θέλησης. Ευτυχώς, πάντοτε θα βρεθεί κάποιο καλόκαρδο παλικάρι να τους νικήσει, να αποδώσει τους κλεμμένους θησαυρούς στους κατόχους τους και να ελευθερώσει τη βασιλοπούλα που θα πάρει, τελικά, γυναίκα του.

Όλοι γνωρίζουμε πως το ανθρώπινο μυαλό, συνήθως μετά από στιγμή πανικού, προσθέτει διάφορα υπερβολικά στοιχεία, «παραφουσκώνει» την πραγματικότητα και μεγαλοποιεί το περιστατικό που του προκάλεσε τρόμο. Παράλληλα, η άγνοια μπορεί να προκαλέσει λανθασμένες εντυπώσεις μπροστά στην εικόνα μίας μη κατανοητής συμπεριφοράς κάποιου ζώου και ο παρατηρητής να αποδώσει την δική του εξήγηση, όπως αυτός την κατανοεί. Στην συνέχεια η λανθασμένη ή υπερβολική πλέον ιστορία όταν περιγράφεται και διαδίδεται από στόμα σε στόμα αλλοιώνεται ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διάφοροι μύθοι και να διαιωνίζονται όσο δεν μπορούν να διαψευστούν με κάποιες αποδείξεις.

Iστορίες με φίδια που αϊτεύουν τα πουλιά και τα κατευθύνουν στο στόμα τους για να τα καταβροχθήσουν, υπάρχουν πολλές. Pώτησα τον Zακ αν υπάρχουν αποδείξεις και εκείνος μου είπε αυτή την ιστορία: «ο Γιάννης ο Βίδος του Νικολή, ο επονομαζόμενος Μέγας –τότε θά 'ταν 20-25 χρονών– έφερε στην μικρή πλατεία του χωριού ένα φίδι (οχιά) που είχε καταπιεί ένα πουλί. Το φίδι, στο σημείο του λαιμού του ήταν υπερβολικά διογκωμένο. Όλοι τρέξαμε να δούμε το θέαμα για να το περιεργαστούμε, μουρμουρίζοντας μεταξύ μας. Άμεσα άρχισαν και οι ερωτήσεις του τύπου, που βρήκες αυτό το φίδι, πως το είδες, εσύ το σκότωσες;»

«Ο Μέγας κρατώντας με σιγουριά το φίδι, μας είπε την δική του ιστορία: Έβλεπα το πουλί από απόσταση να πετάει γύρω γύρω –στο ίδιο σημείο– και να φτερουγίζει κράζοντας. Αμέσως κατάλαβα ότι κάποιο φίδι το είχε αϊτέψει και προχώρησα προς τα εκεί για να δω αν πράγματι ήταν έτσι όπως το νόμιζα. Όπως γύριζε το πουλί και έβγαζε ήχους, σε κάποια στιγμή, κάνει μια βουτιά και δεν το ξαναείδα να φεύγει ούτε το άκουσα να φτερουγίσει! Έτρεξα κι άλλο προς τα εκεί και είδα ένα φίδι να προσπαθεί να το καταποιεί ολόκληρο. Αμέσως, και όσο αυτό ήταν απασχολημένο, κοίταξα γύρω μου, άρπαξα ένα ξύλο και το σκότωσα. Μου έκανε τόσο εντύπωση το γεγονός που σας το έφερα εδώ να σας το δείξω!»