Μερικοί άνθρωποι φανερώνουν κάποια σπάνια ταλέντα, επιδεικνύουν αρετές που δεν μπορούμε να φανταστούμε, ζουν έντονη ζωή και νιώθεις ότι οι ενέργειές τους έχουν επίδραση επάνω στο φυσικό κόσμο. Και τι περίεργο, σαν φυσική αντιρρόπηση σε όλα αυτά, συνήθως, έχουν ένα σιωπηλό, άγνωστο σ' εμάς, αδιάφορο -αν επιτρέπεται η έκφραση- τέλος. Κάποιοι άλλοι, πάλι, είναι αυτό που λέμε κοινοί άνθρωποι. Ήσυχα εμφανίζονται και σχεδόν ζούνε μυστικά, χωρίς φασαρίες, κρότους και φωνές.

Και γι' αυτούς όμως η μοίρα έχει τον τελευταίο λόγο. Αυτή κάνει τη διανομή των ρόλων, αυτή μοιράζει τα κουστούμια, αυτή σκηνοθετεί. Αυτή είναι που θέλει στους ήρεμους και ευγενείς να δώσει (κάποτε) ένα διαφορετικό φινάλε. Αυτή τα πάνω κάτω φέρνει και βάζει ήχο στη σιωπή.

Καθημερινός άνθρωπος ήταν κι ο Μαθιός· ένας χωρικός ανάμεσα στους χωρικούς. Μουστάκι γεμάτο, ελαφρώς αξύριστος, φαλακρίτσα λόγω ηλικίας, φωνή βροντερή και κάπως βραχνή. Τα αστεία του ξεπερασμένα, οι σκέψεις του καθημερινές· ευλαβής στην εκκλησία, μεθυσμένος στις γιορτές· κακόκεφος το πρωί, χαρούμενος το μεσημέρι.

Σε αντίθεση με τη θάλασσα (και το λέμε αυτό γιατί είχε δουλέψει για λίγο στα καΐκια), η γη έχει κλίσεις, έχει ανηφόρες και κατηφόρες· είναι «στραβά τα χώματα» που λένε  στο χωριό. Συνήθως δε οι ανηφόρες είναι περισσότερες. Δεν υπάρχει κάμπος σε τούτα εδώ τα μέρη, μονάχα πέτρες.

Ήταν περίοδος μεγάλων βροχών και ο Μαθιός δούλευε σκυφτός στο χωραφάκι του. Kάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες –κατά πως λένε οι δημοσιογράφοι–, ένας μεγάλος βράχος δεν άντεξε το βρεμένο χώμα και τη κλήση του εδάφους. Αποκόπηκε από το υπόλοιπο σύμπλεγμα και κύλησε προς το μέρος του, ενώ ο ίδιος δεν πρόλαβε να αντιδράσει.

Στο Bιβλίο Θανάτων του χωριού βρίσκουμε την τυπική καταγραφή:

1863 Marzo 17 - Mori all' instante sotto il corpa d' una grosa pietra nettereno d' Ignazio Magna, Mateo Calumeno maritato d' anni incirca setanta fu' sepperito in S. Giovanni Battista da me Cappelano ut sufira.

(17 Μαρτίου 1863 - Ο Ματθαίος Καλούμενος πέθανε ακαριαία, γύρω στα 70 του, και το σώμα του βρέθηκε καταπλακωμένο από έναν μεγάλο βράχο στο χωράφι του Ιγνάτιου του Πρεσβύτερου. Θάφτηκε σε ξεχωριστό τάφο στην εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή με εμένα ως εφημέριο).

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η ηφαιστειογενής Νίσυρος αποτελεί τον βράχο με τον οποίο καταπλάκωσε ο θυμωμένος Ποσειδώνας τον γίγαντα Πολύβωτα. Από τότε ο γίγαντας προσπαθεί να ελευθερωθεί και οι αναθυμιάσεις του ηφαιστείου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάσα του.

Λένε πως για να πεθάνει ένας γίγαντας πρέπει να πέσει επάνω του ένας βράχος. Στους πιο δυνατούς μπορεί να χρειαστεί και ένα ολόκληρο βουνό. Αλλά είπαμε, ο Μαθιός ανήκε στην δεύτερη κατηγορία, στους κοινούς ανθρώπους...