Βωλάξ, Τήνος. Τόπος όμορφος και ζωντανός. Χωριό αγαπημένο. Μέρος που θέλουμε να προστατέψουμε και να αναδείξουμε πιο πολύ από ποτέ! Εκτιμούμε όλα όσα μας προσφέρει μέσα απ' την ιστορία και την κουλτούρα του, μέσα από την αξεπέραστη φύση και τις αξίες των ανθρώπων του...
Ακολουθήστε μας!

Στις 27 Απριλίου του 1941, μπαίνουν στην Αθήνα οι Γερμανοί και ξεκινάει η μαύρη περίοδος της Κατοχής. Τρισήμισι χρόνια μετά, οι Γερμανοί και ο Άξονας χάνουν τον πόλεμο από τις Συμμαχικές δυνάμεις. Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 απελευθερώνεται η Αθήνα και ο Πειραιάς, μέσα σ' ένα τεράστιο λαϊκό παραλήρημα. Eλληνικές σημαίες και κωδωνοκρουσίες πλημμυρίζουν την πρωτεύουσα, ενώ πλήθη κόσμου ξεχύνονται στους δρόμους και στις πλατείες, πανηγυρίζοντας με ενθουσιασμό.

Πίσω, όμως, από την πανηγυρική και συναινετική ατμόσφαιρα των πρώτων ημερών της Απελευθέρωσης, επικρέμονταν εκείνα τα προβλήματα και οι αντιθέσεις, που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα ξεσπούσαν για να κορυφωθούν στην εμφύλια τραγωδία. Η Ελλάδα έβγαινε από την πολεμική περιπέτεια ουσιαστικά κατεστραμμένη.

Οι περιοχές της Ελλάδας που απελευθερώθηκαν πρώτες –πριν από την Αθήνα και τον Πειραιά– ήταν τα νησιά και, σταδιακά, η Πελοπόννησος. Ο Κώστας Δανούσης γράφει: «Το τέλος στην τραγική εκείνη περίοδο σφράγισε το απόγευμα της 9ης Οκτωβρίου 1944, όταν στον Πάνορμο προσέγγισαν 4 μικρά σκάφη με απόσπασμα του Ιερού Λόχου υπό Άγγλο ταγματάρχη και με άφθονη επισιτιστική και φαρμακευτική βοήθεια. Ο Πάνορμος είχε την τιμή να είναι το πρώτο κυκλαδίτικο έδαφος που απελευθερωνόταν επίσημα! Σημαιοφόρος του αποσπάσματος ο Πυργιανός ναύτης Κοσμάς Νικ. Κολλάρος, ο οποίος δεν έμελλε να χαρεί την ελευθερία του τόπου (χάθηκε τον ίδιο χρόνο στον Πόρο). Υπό τις συνεχείς κωδωνοκρουσίες και δοξολογίες, ανακηρύσσοντας τη λευτεριά από χωριό σε χωριό, το απόσπασμα εκείνο θα φτάσει τελικά στην Πόλη της Τήνου στις 14.10.1944. Ο τόπος, όμως, έμπαινε σε νέες περιπέτειες. Η Τήνος, βέβαια, δεν έμελλε βέβαια να γνωρίσει άμεσα τον Εμφύλιο, αλλά πλήρωσε κι αυτή το δικό της μερτικό αίματος και έζησε, ειδικά η Εξωμεριά, σχεδόν τρεις δεκαετίες κάτω από το βαρύ κλίμα του». [Ο Πάνορμος Τήνου: Αναφορά στο Χώρο και το Χρόνο, Αθήνα 2009]

Ο Ζακ Βίδος θυμάται: «Όταν ήμουνα μικρός είδα να περνάνε κάτω από το σπίτι πέντε αντάρτες με πλούσιες γενειάδες. Σήμερα θα έλεγα ότι ήταν 30-40 ετών. Δεν ήταν έφιπποι και πήγαιναν με τα πόδια. Φορούσαν σφαίρες χιαστί και κατευθύνθηκαν προς το πηγάδι για να πιούνε νερό. Η περιέργεια ήταν μεγαλύτερη από τον φόβο και τους ακολούθησα, σε κάποια απόσταση, για να τους δω από κοντά. Ήταν η εποχή που είχαν φύγει οι Γερμανοί. Έκανε καλό καιρό, σαν να ήταν καλοκαίρι. Πρέπει να ήταν Μάιος του '45. Πάντως ήταν μόλις είχαν αποχωρήσει οι Γερμανοί. Δεν κατάλαβα γιατί είχαν έρθει. Θεώρησα ότι ήρθαν για να "δείξουν" την παρουσία τους».

«Πριν από λίγες μέρες έτυχε να μιλήσω με τον Αλέκο (Φυρίγο) και αναφερθήκαμε σε εκείνο το γεγονός. Ο Αλέκος μου είπε τα εξής: "Και 'συ τα θυμάσε αυτά τα χρόνια; Ξέρεις γιατί είχαν έρθει τότε; Ήρθαν να στρατολογήσουν νέους από το χωριό, και συγκεκριμένα –ποιος ξέρει γιατί– ήθελαν να πάρουν τον Ταλαρά (Γιώργος Πιπέρης), που τότε πρέπει να ήταν 25-28 χρονώ. Με το που το ακούει αυτό ο μπαρμπα-Γιάννης (πατέρας του Ταλαρά) νευριάζει, βγαίνει έξω και τους φωνάζει "Φύγετε από δω και αφήστε τον γιό μου ήσυχο..." Τον κοιτάξανε σιωπηλοί, κρατώντας τις σφαίρες στον λαιμό τους, αλλά ο μπαρμπα-Γιάννης δεν σταμάτησε: "Άντε τώρα, πηγαίνετε!", τους είπε. Έφυγαν και αυτοί και δεν ξαναφάνηκαν". Αυτό ξέρω μόνο».

 

Για τη μεταφορά maggie_06.15

Μοιραστείτε το