«Τι παράξενο!», είπε η κοπέλα, πρωχωρώντας προσεκτικά. «Τι βαριά πόρτα!» Την άγγιξε και, εκείνη, έκλεισε αμέσως με κρότο. «Θεέ μου!» είπε ο άνδρας που βρέθηκε δίπλα της. «Δεν υπάρχει πόμολο από μέσα! Βρε να πάρει! Κλειδωθήκαμε και οι δύο». «Όχι και οι δύο, ο ένας μόνο», είπε η κοπέλα που πέρασε μέσα από την πόρτα και εξαφανίστηκε. Ο άντρας είχε καταλάβει, αφού όλες οι έγνοιες κρύβονται πίσω από κάθε πόρτα...
–I.A. Ireland, Visitations, 1919

Άραγε τι μπορεί να κρύβουν ή να έκρυβαν όλες αυτές οι παλιές οι πόρτες; Τις λύπες και δράματα κάθε χωρικού; Αφού, λένε ότι οι χαρές «έβγαιναν έξω», γινόντουσαν γέλια δυνατά, χτυπήματα καμπάνας, κρότοι από τριμπόνια. 

Τι έκρυβαν όλες αυτές οι πόρτες; Απλώς, το σπιτικό των κατοίκων! Την προστασία της οικογένειας, την φροντίδα για τα παιδιά, τις αγκαλιές και τα δάκρυα, την βραδινή ξεκούραση, την προσευχή πριν το φαγητό, το «χαρτάκι» στο κεντρικό τραπέζι, τις μυρωδιές από την κουζίνα, τις έγνοιες...

Eπειδή οι τουρίστες έκλεβαν τις παλιές μπετούγιες, οι κάτοικοι αναγκάζονταν να κάνουν ιδιοκατασκευές...

Το πιο ενδιαφέρον που έχουν οι πόρτες (εκτός από τα απίστευτα αλλεπάλληλα στρώματα/χρώματα του χρόνου) είναι τα μεταλικά της σημεία, οι «κλειδωνιές» και τα πόμολά της. Από τα παλιά χρόνια (που δίπλα στην πόρτα υπήρχε ο λουλουδιασμένος τενεκές) μέχρι και σήμερα (που οι πόρτες αυτές έχουν χαλάσει και πεταχτεί σαπίζοντας ως φράχτες στα χωράφια) μας αρέσουν τα παλιά πόμολα.

Φωτογραφίσαμε κάποια από αυτά –μαζί και με άλλα μεταλικά στοιχεία: κρίκους, σύρτες, κλειδαριές, μπετούγιες –με μεγαλύτερο ενδιαφέρον σ' αυτές που, με την χρήση του αντίχειρα, σήκωνες το γλωσσίδι και άνοιγες. Άνοιγες και πέρναγες σε έναν υπέροχο κόσμο...

Δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε: η τελευταία φωτογραφία παρουσιάζει ένα υπέροχο σιδερένιο ανεμοστήριγμα, που χρησιμοποιείται κατά το άνοιγμα των παντζουρόφυλλων ώστε να τα συγκρατεί αυτόματα για να μην χτυπάνε από τον αέρα. Σήμερα βρίσκεται δίπλα από μια είσοδο παλιού στάβλου, δίχως πόρτα...

Για την μεταφορά: mix_06.2015