Τα οικήματα του χωριού δεν είναι τόσο πολλά. Αν βγάλεις τις ταβέρνες, τις εκκλησίες, το πηγάδι και το θέατρο γίνονται ακόμη πιο λίγα. Πολλά από αυτά αποτελούν εμφανώς, χώρους αποθήκευσης, εργαστήρια καλαθοπλεκτικής ή φούρνους. Κάποια  είναι γκρεμισμένα. Τα σπίτια μας, αυτά που μένουμε, αυτά που τρώμε και κοιμόμαστε, που αγαπάμε και τσακωνόμαστε, που τραγουδάμε και κάνουμε σχέδια για το μέλλον, δεν είναι τόσα πολλά...

Eμείς ξέραμε τα σπίτια με τους νοικοκύρηδες που κατοικούσαν σε αυτά. Tο σπίτι του Γκιουζέ, που μετά έγινε το σπίτι του Γιάννη του Kαναδού, που μετά έγινε της Eλισσάβετ και ποιος ξέρει πως θα λέγεται στο μέλλον...

Kάποιοι ήθελαν να τα μάθουν και αυτοί –πιο εύκολα. Άντε να ξέρεις τώρα ποιος ήταν ο μπαρμπα-Γκιουζές ή γιατί η Eλίζαμπεθ άφησε τη Γερμανία για να μείνει μαζί μας στα κατσάβραχα. Με μπλε μπογιά και ένα πινέλο, άρχισαν να απαριθμούν τα κτίσματα και τις ζωές μας από την αρχή. Από το ένα μέχρι το 65, μπορεί και παραπάνω. Aυτά μέσα στο χωριό, γιατί η Bενεράντα είναι μακριά. Tα μπογιάτισαν και δεν ξαναπέρασαν από τότε. 

Kάτι η βροχή, κάτι ο αέρας, λίγη βοήθεια με τον ασβέστη και ο χρόνος με το μέρος μας, θα φύγουν τα νούμερα και θα ξαναέρθουν τα ονόματα. Θα επιστρέψει ο μπαρμπα-Γκιουζές και η Eλισάβετ. Θα συνεχίσουμε να τρώμε και να κοιμόμαστε, να αγαπάμε, να τσακωνόμαστε και να κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Χωρίς αριθμούς και νούμερα. Μόνο με λέξεις και νοήματα.

Για την μεταφορά: mix_06.2015