Tο ψωμί είναι το κατ' εξοχήν σύμβολο της Θείας Eυχαριστίας· το αμπέλι είναι ο ίδιος ο Iησούς Xριστός ο οποίος μας είπε: «εγώ είμαι το αμπέλι και εσείς τα κλήματα», ενώ ο παραγόμενος οίνος αποτελεί στοιχείο της Θείας Mετάληψης· το ψάρι, στην αρχαιοελληνική του έκφραση IXΘYΣ, αποτελεί ακρωνύμιο των λέξεων Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ· το καλάθι με τα ψάρια τονίζει τις έννοιες «περίσσια, υπεραρκετά, αστείρευτα, ανεξάντλητα», αλλά –κυρίως– θυμίζει την επαγγελματική ιδιότητα των κατοίκων του χωριού.

Την περασμένη Κυριακή, άκουγα το τραγούδι της καμπάνας του χωριού. Σταμάτησα για λίγο και διερωτήθηκα. Ποιος μας καλεί; Τι σχέση έχει αυτό για τους λίγους χωρικούς;

Αφού έφτασα στην εκκλησία κοιτάζοντας την Άγια Τράπεζα, το βλέμμα μου σταμάτησε επίμονα στα σύμβολα της γλυπτής πρόσοψης της μαρμάρινης τράπεζας. Για αρκετή ώρα άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να επεξεργάζεται τα γνωστά σύμβολα τα οποία λες και τα έβλεπα για πρώτη φορά. Η ώρα περνούσε. Βρισκόμουν απορροφημένος από σύμβολα που θύμιζαν ένα πανάρχαιο γεύμα, λιτό και σημαντικό. Λίγο ψωμί (σιτάρι), λίγο κρασί (αμπέλι) και λίγο ψάρι (ΙΧΘΥΣ) μέσα σε ένα μικρό καλάθι. Ένα καλάθι παρόμοιο με εκείνα που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Ήμουν λοιπόν καλεσμένος σε ένα γεύμα μαζί με πολλούς άλλους συγχωριανούς μου;

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές συνειδητοποιώ το κάλεσμα του Ευαγγελίου. Ο ουράνιος Πατέρας γιορτάζει τον γάμο του Γιού του και μας καλεί στο γαμήλιο γεύμα. Γι’ αυτό κτυπούσε χαρούμενα η καμπάνα του μικρού χωριού. Ο Θεός καλούσε τον Άνθρωπο στο γάμο του Γιου του.