Μπορεί η συνεχής αναζήτηση των λαϊκών τεχνών να δημιουργήσουν «έργα τέχνης»; Κάνουμε μια προσπάθεια...

Για χιλιάδες χρόνια η καλαθοπλεκτική είχε σαν στόχο τη διευκόλυνση της ζωής του ανθρώπου. Το καλάθι –ένα σκεύος από πλεγμένο καλάμι (ή από άλλα υλικά της φύσης)– ήταν μόνο για προσωρινή αποθήκευση και μεταφορά αντικειμένων, όπως τα φρούτα και τα λαχανικά, ενώ με τις πιο ανθεκτικές κατασκευές μπορούσε κανείς να μεταφέρει και άλλα αντικείμενα, με μεγαλύτερο βάρος, όπως οι πέτρες.

Σήμερα πλέον, με την επικράτηση φθηνότερων και πιο εύχρηστων υλικών τίθεται το ερώτημα «τι άλλο μπορεί να φτιάξει κανείς με βάση την καλαθοπλεκτική;». Είναι γνωστό ότι η ανάγκη για επιβίωση δημιουργεί τέχνες. Όμως, πέρα από αυτό, πώς εκφράζεται ένας καλλιτέχνης καλαθάς για να μείνει στον χρόνο; 

Η απάντηση είναι μία: Μόνο η τέχνη καταφέρνει να ξεπεράσει τον χρόνο. Πέρα από την αγάπη για την παράδοση, ο καλαθοπλέκτης οφείλει να αναζητά νέους δρόμους, να στρέφεται σε κατασκευές που θ' αναδεικνύουν το ταλέντο του, να δοκιμάζει την ευρηματικότητά του. Μόνο όσοι καταφέρουν να αφήσουν στους μελλοντικούς θεατές των έργων τους τα συναισθήματα τους, όσοι καταφέρουν να αφήσουν πίσω τους κάποια κομμάτια του εαυτού τους, μόνο αυτοί μπορούν να το πετύχουν. 

Και οι νεώτεροι καλαθοπλέκτες του χωριού, δειλά-δειλά, μοιράζουν τον εαυτό τους μέσα από την τέχνη τους, επιλέγουν να μην απογοητευθούν από τις δυσκολίες της ζωής και δεν σταματάνε να εκφράζονται μέσα από την λαϊκή τέχνη.

Κάτι τέτοιο προσπάθησα να κάνω και 'γω. Χρησιμοποιώντας πολλές τεχνικές ταυτοχρόνως, θέλησα να δημιουργήσω κάποιο έργο διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Έπλεξα, λοιπόν, σε κανονικό μέγεθος, το σώμα μιας γυναίκας από ψίχα ροτέν (74x36x24 cm) και, ακολούθως, έφτιαξα ένα καπέλο σχηματίζοντας ένα ενδιαφέρον ανσάμπλ. 

Αν και δεν πιστεύω πως ποτέ θα πάψουμε να έχουμε ανάγκη την τέχνη ως άνθρωποι –ακόμη κι αν δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή ανάγκη– θα πρέπει να το επιδιώκουμε, αν όχι να δημιουργούμε τέχνη. Και αυτό, γιατί μέσα από την τέχνη αφουγκραζόμαστε τον κόσμο.

Για την μεταφορά: dvidos, 7_2015