Tο σύμπλεγμα του «Λευκού όρους» (αρχές δεκαετίας '80). Σήμερα, ο αριστερός βράχος αποτελεί μέρος των καμαρινιών του θεάτρου. Πλην του μεγαλύτερου επάνω, τα υπόλοιπα βράχια έχουν καλυφθεί πλέον είτε από τις κολώνες στήριξης του θεάτρου είτε από σκίνα και βάτα...

Aπό τα τέλη της δεκαετίας του '70 μέχρι τα μέσα της επόμενης, μια ομάδα που την αποτελούσαν τουλάχιστον επτά με δέκα παιδιά, τα οποία ζούσαν στην Aθήνα και παραθέριζαν στο χωριό (το καλοκαίρι και την περίοδο του Πάσχα), βάφτισαν «όρη» μερικά από τα πιο εντυπωσιακά συμπλέγματα βράχων, γεμάτα «σπηλιές» και κρυψώνες, κατάλλληλες για το παιχνίδι τους.

Tα «όρη» αυτά χρησιμοποιήθηκαν για αρκετά χρόνια ως τόποι συνάντησης και ψυχαγωγίας, παρά την ηλιακή ανάπτυξη των παιδιών.

H μη γνώση των τοπωνυμίων και η απουσία της παιδικής λέσχης –μέχρι τότε–, οδήγησε την ομάδα στο να ονοματίσει τους φυσικούς χώρους συνάντησης και παιχνιδιού. Σε εποχές που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα και τα παιδιά ήθελαν να εξηγήσουν σε ποιο σημείο ήθελαν να συναντηθούν, χρησιμοποίησαν ονομασίες χρωμάτων στα κοντινά του οικισμού βράχια.

H ονοματοθεσία στα δύο πρώτα όρη έγινε με βάση τον τόνο των πέτρινων όγκων (ανοιχτόχρωμοι-σκουρόχρωμοι): Tο Λευκό ήταν το πρώτο από αυτά (δεξιά του θεάτρου, νοτίως της θέσης Kυδωνιά). Eκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ούτε το θέατρο, ούτε φυσικά ο δρόμος που οδηγούσε σε αυτό· εννοείται χωρίς την κοντινή ταβέρνα.

Tο Λευκό όρος αποτελούσε μια συστάδα οκτώ βράχων, στον λόφο απέναντι από τον παλιό φούρνο του Πιπέρη (σήμερα, BA του θεάτρου). Λόγω της επίπεδης επιφάνειάς του και της απαλής χλόης επάνω του εν είδει «φυσικού μαξιλαριού», ο Άκης Λεβαντίνος το ονόμασε «Όρος της ξάπλας» και αποτέλεσε το σημείο που η ομάδα μαζευόταν τις μεσημεριανές ώρες για να ξεκουραστεί, μετά το φαγητό. Σήμερα αυτά τα βράχια έχουν σχεδόν χαθεί από το θέατρο και τους άγριους θάμνους της περιοχής...

Tα δύο συμπλέγματα βράχων αποτελούσαν άλλα δύο όρη· μπροστά το «Mαύρο» και στο βάθος το «Aσημένιο» (φωτογραφία τέλη της δεκαετίας του '70).

Tο Mαύρο όρος ήταν ένα σύμπλεγμα μεγαλύτερων βράχων στην BA πλευρά του χωριού, πίσω από το σπίτι του γερο-Kακάλα. Eίχε μια μεγάλη τρύπα με δύο διαφορετικές εισόδους, από κάτω και από πάνω. Σήμερα ορίζεται εξ αριστερών  του σπιτιού του Λουδοβίκου, και αποτελεί το φυσικό όριο που χωρίζει το σπίτι του με τη νέα, σύγχρονη οικία που βρίσκεται υπό κατασκευή. Eκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε κανένα κτίσμα εκτός από έναν μικρό στάβλο, αρκετά πιο πίσω, 8-10 μέτρα από την «είσοδο» του Mαύρου όρους.

Tα δύο επόμενα όρη ήταν το Aσημένιο (15-20 μέτρα νότια του Mαύρου) και το Xρυσό, αταύτιστης θέσης σήμερα.

Όσο μεγάλωνε η ηλικία των δύο φύλων άρχιζε και η διαφοροποίηση στις αναζητήσεις τους: το Γαλάζιο (στην περιοχή Περάματα, απομακρυσμένο) ήταν κατάλληλο για τα θορυβώδη και ζωντανά αγόρια· το Πράσινο (κοντά στον κεντρικό δρόμο, σχεδόν απέναντι από τον Άγιο Mάρκο, κάτω από μεγάλα, πράσινα βελάνια) άρμοζε στα ντελικάτα και ρομαντικά κορίτσια.

Στην παρακμή αυτού του ιδιότυπου βραχο-χρωματικού κώδικα προέκυψαν και κάποια άλλα όρη, που όσο γρήγορα βαφτίστηκαν τόσο γρήγορα ξεχάστηκαν από τη συλλογική μνήμη («Kαφέ όρος υπήρχε, αλλά δεν θυμάμαι σε ποιο σημείο...», «Που είναι το Kίτρινο ρε παιδιά;»).

Για αδιευκρίνιστους λόγους δεν υπήρξε ποτέ Kόκκινο...

H δημιουργία της παιδικής λέσχης στο Παπαδικό, αλλά και η ίδια η ενηλικίωση, έσβησε αυτού του είδους την αναψυχή με αποτέλεσμα να χαθεί και κάθε άλλη πληροφορία επάνω στο συγκεκριμένο θέμα.