Βωλάξ, Τήνος. Τόπος όμορφος και ζωντανός. Χωριό αγαπημένο. Μέρος που θέλουμε να προστατέψουμε και να αναδείξουμε πιο πολύ από ποτέ! Εκτιμούμε όλα όσα μας προσφέρει μέσα απ' την ιστορία και την κουλτούρα του, μέσα από την αξεπέραστη φύση και τις αξίες των ανθρώπων του...
Ακολουθήστε μας!

Τα τελευταία χρόνια στο νησί, ίσως να το έχετε παρατηρήσει, θα βρείτε στους εξωτερικούς τοίχους σπιτιών και εκκλησιών διάφορα σχέδια-στολίδια, στην λογική του τατουάζ που κάνουν οι άνθρωποι στο σώμα τους.

Και αν νομίζετε ότι αυτό είναι κάτι που προέκυψε τελευταία στο νησί μας, κάνετε λάθος: Χαράγματα σε σταύλα και περιστεριώνες (βλ. φωτό) βρίσκουμε από πολύ παλιά (στο χωριό μας ήδη από το 1939). Σε φωτογραφίες του 1980 στο βιβλίο του Κουτελάκη βλέπουμε επιγραφές από το σπήλαιο στα Γαστριά. Ο συγχωρεμένος ο Αντώνης ο Ντουντός σχεδίαζε μικρούς σταυρούς με λουλάκι στις πέτρες επάνω από τα παλιά αμπέλια της Καλαμάν. Σπαράγματα αυτών υπήρχαν μέχρι και τη δεκαετία του '90. 

Σημάδια Hex, διαφορετικά από αυτά που βάφουν στις φάρμες της Πενσυλβάνιας, με πολύχρωμα αστέρια και λουλούδια εγγεγραμμένα σε κύκλους. Πιο κοντά στα κατάλευκα σπίτια των χωριών της παλιάς Τυνησίας (βλ. παρακάτω), γεμάτα ιδεογράμματα ανθρώπων και ψαριών, γεμάτα συμβολισμούς για χαρά και ευτυχία. Σχέδια που δεν έχουν μόνο την λογική της άμυνας για το «κακό μάτι», της προστασίας δηλαδή από όσους επιβουλεύονται, αλλά περισσότερο ένα στολίδι με χαλαρή «χίπικη» διάθεση αγνότητας, ευτυχίας, αφθονίας και καλής τύχης.

Σχέδια με δέντρα της ζωής και σταυρωτά φεγγάρια για τις νύμφες της νύχτας· ψάρια και χτένια για τον διάπλου της ζωής· γραμμές από σταγόνες νερού που επικαλούνται τη γονιμότητα των καλλιεργειών· κυπαρίσσια και σιτάρια για μακροζωία και αφθονία αντίστοιχα· περιστέρια, δείγματα φιλίας, συντροφικότητας και ειρήνης· λουλούδια γεμάτα χάρη και προσδοκία· γραμμές φιλανθρωπίας και εμπιστοσύνης στους ανθρώπους· καρδιές για –τι άλλο– την αληθινή αγάπη.

Όσο για τα χρώματα: το μαύρο χρώμα δεσμέυει όλα τα στοιχεία· το μπλε τονίζει την ειρήνη, τη γαλήνη, την πνευματικότητα· το καφέ είναι η μητέρα γη· το πράσινο η γονιμότητα· το κόκκινο τα συναισθήματα, το πάθος, το ταλέντο. Το λευκό φανερώνει καθαρότητα, επιτρέπει την ενέργεια να ρέει ελεύθερα και τονίζει την δύναμη της σελήνης· το κίτρινο είναι ο ήλιος και η αγάπη του ανθρώπου για το φως· τα φωτεινά χρώματα αντιστοιχούν στην υγεία, στο σώμα και στο μυαλό· το βιολέ-μωβ χρώμα συνδέεται με τα ιερά πράγματα· το πορτοκαλί αφορά ζητήματα που απαιτούν μια πρόσθετη ώθηση.

Τα σχέδια αυτά, δεν έχουν πάντα χρώμα. Κάποιες φορές όταν γίνεται μια επιδιόρθωση, κάποιο στοκάρισμα στους τοίχους –και πριν ακόμη περαστεί ο ασβέστης– με ένα κλαδάκι, χαράσσουν στο νωπό τσιμέντο αστέρια, λουλούδια και σταυρούς, για τύχη και ομορφιά.

_______

Eίναι όμορφη η ζωή το καλοκαίρι στο χωριό, το μεσημέρι που έχει σηκωθεί ο ήλιος και δεν ακούγεται τίποτα παρά μόνο η ανάσα μου και τα τζιτζίκια. Το μεσημέρι που όλοι είναι εξαφανισμένοι σε κάποια παραλία, σε καμιά ταβερνούλα, στο κρεβάτι τους...

Και ενώ νιώθω ότι τα πάντα έχουν παγώσει εδώ στη γη, σαν κάποια φυσική αντιρρόπηση, στον ουρανό, τα σύννεφα κινούνται με απίστευτη ταχύτητα και νομίζω ότι η γη περιστρέφεται με πιο γοργούς ρυθμούς (μέχρι να με πετάξει έξω). Και παρατηρώ τους τοίχους των σπιτιών και βλέπω να εναλλάσονται συνεχώς οι σκιές σαν να προβάλεται επάνω τους μια περίεργη ταινία από ένα εξώκοσμο θερινό σινεμά. Και αυτές οι εικόνες με τις σκιές να παίζουν στους τοίχους και το σχοινί της καμπάνας να πηγαίνει πέρα-δώθε και να γδέρνει χαλαρά τον τοίχο όπως το κύμα τα βράχια της Παχυανάμμου, νυστάζω, και εντοπίζω την ποίηση στα πιο απλά πράγματα: στο ζεστό βότσαλο δίπλα από την ελιά...

Κάτι τέτοιες μέρες, σαν τώρα, που κάθομαι στην βεράντα και κοιτάω πέρα από την θάλασσα της Κολυμπήθρας βλέπω ότι η ζωή είναι ωραία. Με τα σύννεφα, τις σκιές και τον ήλιο της. Έχω δυο-τρεις φίλους που τους μιλάω σα να μιλάω στον εαυτό μου, και τους ακούω να χαμογελούν και χαίρομαι, και τους βλέπω στεναχωρημένους και ανησυχώ και γω. Και οι εικόνες που περνάν απ' το μυαλό μου φεύγουν γρήγορα όπως τα σύννεφα από πάνω. Και μυρίζω αντιηλιακό στον αέρα, και θυμάμαι το χέρι της μητέρας μου που μου έβαζε όταν ήμουν μικρός, ή της γυναίκας μου –πριν χωρίσουμε– που μου έβαζε γενναιώδορα την κρέμα για να με προστατέψει από τον ήλιο και ούτε ξέρω εγώ από τι άλλο.

Και τώρα που καθαρίζει ο ουρανός και, για λίγο, δεν φαίνεται κανένα σύννεφο επάνω από όλα αυτά, βάζω αντιηλικακό στα ακροδάκχτυλα και κάνω κι εγώ έναν κύκλο στον τοίχο μου, στις σκιές που τρέχουν συνεχώς, για να τις ξεπατικώσω, για να τις κρατήσω, για να τις προστατέψω. Παίρνω το αντιηλιακό σαν να είναι αόρατη παιδική μπογιά και φτιάχνω σχέδια στους τοίχους προσδοκώντας να μην αλλάξει τίποτα άλλο στη ζωή μου.


Είσοδος σπιτιού στην Τυνησία. Φωτογραφία του Frank Scherschel για το περιοδικό Life (Δεκαετία του '50).


Γυναίκα μπαίνει στο σπίτι της. Φωτογραφία του Frank Scherschel για το περιοδικό Life (Tυνησία, δεκαετία του '50).


Γυναίκα βγαίνει για ψώνια. Φωτογραφία του Frank Scherschel για το περιοδικό Life (Tυνησία, δεκαετία του '50).


Χαράγματα πλοίων σε περιστεριώνα του Ξώμπουργου (1993).


Χριστιανικά σχέδια (του 2003) από την Χρυσάνθη και τον Νίκο Πρωτοπαππά, στο μικρό εκκλησάκι της Τίμιας Ζώνης (Τριαντάρος, 2008).


Ψάρια και περίτεχνες πόρτες (Βωλάξ, 2010).


Σταυρός από την δεκαετία του '90 (Βωλάξ, 2011).


Σχέδια σε είσοδο σπιτιού στον Αγ. Ρωμανό (2012).


Παλάμη (volae) που τείνει προς τον ήλιο και δικάταρτο πλοίο που ταξιδεύει στις εφτά θάλασσες (Βωλάξ, 2011).

για την μεταφορά: mix_07.2015

Μοιραστείτε το