Σπίτι στον Κουμάρο, Αύγουστος 2011.

Kάποτε στα παντοπωλεία κτυπούσε ο παλμός του χωριού. Ίσως και περισσοτέρων... Η ανθρώπινη επαφή που υπήρχε στα παλιά παντοπωλεία –τα μαγαζιά που τα είχαν όλα– κάνουν πολλούς να αναπολούν εκείνα τα χρόνια... Μεταφέρουμε το μικρό κείμενο του Ζακ Βίδου, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Κουμαριανά [φ.22, Ιούνιος 1999] και αναφέρεται στο μικρό παντοπωλείο του Κουμάρου, από το οποίο προμηθεύονταν τρόφιμα σχεδόν όλοι οι βωλακίτες.

Ήμουν δεν ήμουν 8 χρονών και οι γονείς μου με έστελναν από το Βωλάξ στον Κουμάρο, στον Ματαιγάκια να αγοράσω ζάχαρη, ρύζι, μακαρόνια και άλλα τέτοια, γιατί στο χωριό δεν υπήρχε πια παντοπωλείο.

Τον δρόμο τον ήξερα καλά, και το μαγαζί στη μέση του χωριού. Κι αν το αφεντικό δεν ήταν στο πόστο του, δεν πείραζε· φώναζα. Εκείνος, ερχόταν αμέσως να με εξυπηρετήσει και μάλιστα με άφηνε να κάνω εγώ την πρόσθεση με το μυαλό μου, για να δει αν θα τα κατάφερνα.

Αν οι γονείς μου είχαν δώσει χρήματα, τον πλήρωνα, ειδάλλως τα έγραφε στο τεφτέρι του. Μετά, έπαιρνα τη μικρή πραμάτεια. Στο δρόμο, κάτω από την Κάμαρα, άλλαζα καμιά κουβέντα με κανένα Κουμαριανό και ξανάπαιρνα το δρόμο για το χωριό μου.

Δύσκολα ήταν τα χρόνια τότε για όλους· σκληρή η ζωή για μικρούς και μεγάλους. Αλλά για μένα, που ήμουν μικρός, φαινόταν ανέμελη. Κι αν με ρωτούσαν σήμερα αν ήθελα να ξαναζήσω εκείνα τα χρόνια, θα απαντούσα αμέσως: «φυσικά και ναι!»

Όπως περίπου κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το καλοκαίρι, ξαναπήγα στον Κουμάρο και διέσχισα όλο το χωριό που είναι πιο όμορφο από ποτέ. Μπορώ να πω ότι συνάντησα ίσως περισσότερα παιδιά από τότε που ήμουν μικρός. Όμως, όταν έφτασα μπροστά στο ερειπωμένο σπίτι του παντοπώλη και είδα και απέναντι το σπίτι του Σιγάλα εγκαταλειμμένο, λυπήθηκα πολύ.

Τότε σκέφτηκα: «έτσι είναι η ζωή! Τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι φεύγουν, τα σπίτια ερημώνουν...» Εντούτοις, βλέποντας πόσα παιδιά περνούν εκεί τις διακοπές τους, αισθάνθηκα ικανοποίηση, γιατί είμαι βέβαιος ότι ο Κουμάρος δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει· τα παιδιά αυτά κουβαλούν μαζί τις παιδικές τους αναμνήσεις. Κι αν ένα σπίτι γκρεμίσει, άλλο θα κτιστεί. Γιατί η ζωή συνεχίζεται...

Για την μεταφορά: dvidos, 7_2015