Υπήρχαν χρόνια δύσκολα για την Ελλάδα –χρόνια δυσκολότερα στο χωριό. Ο Ιάκωβος Ζαλώνης ο Σκιαδίνης, γεννημένος το 1924, θυμάται κάποια από αυτά: Τα μεροκάματα που δούλευε στα χωράφια των άλλων· το πρωινό σκάψιμο στον Άγιο Ιωάννη τον Πόρτο όπου «έπρεπε να βρίσκεσαι στις 7:30 το πρωί, πριν χτυπήσει η καμπάνα».

Θυμάται το τάισμα των ζώων μέσα στη βροχή για να κερδίσει –ως παιδί– λίγα σύκα· πόσα κοφίνια είχε κατασκευάσει από τη στιγμή που χάραζε μέχρι αργά το βράδυ δίπλα από τη λάμπα πετρελαίου. Θυμάται τα πάντα: το κρύο, τη νύχτα, τις ατέλειωτες ώρες εργασίας.

Σηκωνόμαστε πριν να βγει ο ήλιος...

«Πολύ δούλεψα...»
διήγηση: Ιάκωβος Ζαλώνης
ηχογράφηση: 15.05.2012
διάρκεια: 11:27

Πάνω σε βράχια επιβλητικά και δυσπρόσιτα, σε άγoνη γη και απότομες κορυφές, έζησε ένας λαός περήφανων και ελεύθερων ανθρώπων. Γενιά εσωστρεφής και σκληροτράχηλη –για να μπορεί να επιβιώσει σε τούτο το φτωχό κομμάτι της Τήνου– και όταν χρειάστηκε και στην ξενιτιά. Ταυτόχρονα, όμως, και άνθρωποι ευαίσθητοι από το σμίξιμό τους με τη φύση, άνθρωποι που αγάπησαν τον τόπο και το μόχθο τους, μάστοροι που δούλεψαν τις βέργες, τα ζώα και τη γη, με μεράκι και ακολούθησαν το ριζικό τους με καρτερία και επιμονή. Άνθρωποι που δεν περίμεναν βοήθεια και ήταν έτοιμοι να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο που θα τους παρουσίαζε η ζωή μόνο με την δύναμη της ψυχής τους, την πίστη τους, τους δικούς τους.

Τα παραπάνω ηχητικά αποσπάσματα τα έχω ακούσει άπειρες φορές. Αποτελούν για όλους μας μαρτυρίες του μόχθου των κατοίκων μιας άλλης εποχής. Γιατί ο Γιακουμής ο Ζαλώνης –ένας άνθρωπος γεμάτος όρεξη για δουλειά– είναι ένας από όλους αυτούς τους βωλακίτες που κράτησαν ζωντανό τούτον εδώ τον τόπο.

Και απλά, σήμερα, έχει έρθει η σειρά μας...
 

Για την μεταφορά: mix_09.2015