Όταν ήμασταν μικροί δεν έτρεχε το νερό στα σπίτια του χωριού. Έπρεπε να κατέβει κανείς στην πηγή (πηγάδι όπως το έλεγαν) και να φέρει νερό στο σπίτι. Έτσι οι μεγαλύτεροι μας έβαζαν να πηγαίνουμε νερό σε όλα τα σπίτια της Βωλάξ (δεν ήταν τόσο πολλά τότε).

Mας έλεγαν οι γονείς μας να βοηθάμε τους γέροντες και να συμμετέχουμε και μεις, οι μικροί, στις δουλειές του χωριού, για να ξεκουράσουμε κάπως τις γιαγιάδες, αφού οι παππούδες έλειπαν από νωρίς στα χωράφια. Παίρναμε λοιπόν στάμνες,  μπιτόνια,  καρίκια,  μπουκάλια, οτιδήποτε για να μοιράσουμε νερό στα σπίτια...

Είχαμε κουραστεί εκείνη την ημέρα και βιαζόμασταν να παίξουμε. Tο πηγάδι είναι πιο χαμηλά από όλα τα σπίτια και πρέπει να ανέβεις και να κατέβεις πολλά σκαλιά, δεκάδες φορές. Eμείς βιαζόμασταν να τελειώνουμε το μοίρασμα του νερού και να παίξουμε.

Ο Γιώργος ως μεγαλύτερος, κάθισε να μετρήσει τι είχαμε μεταφέρει: τα έβγαλε 65 λίτρα.

Λένε πως
κάθε φορά που είμαστε θλιμμένοι
και κλαίμε είτε από πόνο, είτε από νεύρα

Κάθε φορά που είμαστε ευτυχισμένοι
και κλαίμε από χαρά...

χάνουμε περίπου 28 δάκρυα.

Σε όλη μας τη ζωή υπολογίζεται ότι χάνουμε 850.000 δάκρυα.
Αυτό αντιστοιχεί σε 65 λίτρα.

Όσο νερό κουβαλήσαμε εκείνη την ημέρα!