Θέλει τόλμη για να κυλιστείς στις πευκοβελόνες. Ξέρεις, δεν είναι τόσο εύκολο να σκιτσάρεις τις αναμνήσεις που δημιουργούνται μπροστά στα μάτια σου. Δεν είναι εύκολο να σταματήσεις τον χρόνο και να γράψεις αυτό που ζεις. Nα κλείσεις κινητά και κομπιούτερ, να κατεβάσεις ρολά, να σφραγίσεις πόρτες, να σβήσεις φώτα, να τους διώξεις όλους για να βγάλεις τις ευαισθησίες σου...

Δεν είναι εύκολο να έχεις για γραφίδα ένα σκληρό μπλε στυλό και για καμβά ένα άβολο λευκό τετράδιο με γραμμές... Δεν είναι εύκολο να βγάλεις την ευαισθησία σου στις κενές σελίδες, τις στιγμές που οι υπόλοιποι παίζουν και διασκεδάζουν...  

Δεν συμβαίνει συχνά να έχεις στο βλέμμα σου την ευτυχία· να κάνεις τις ζωγραφιές ποιήματα. Θέλει δύναμη να εμπνέεις τους άλλους, ειδικά αν είσαι ένα κορίτσι 15 ετών.

Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε η Mαργαρίτα· θα θέλαμε όμως!

Θα θέλαμε στα 15 μας να είχαμε τόσες ευαισθησίες, αυτές τις ευαισθησίες· να μας θαυμάζουν, να μας αγαπάνε, να μας καταλαβαίνουν... Nα μην μας ξεχάσουν ποτέ!

Περιδίνηση και διάθλαση στο φως, στα χρώματα, στο φως, στα χρώματα.
Εκτίναξη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σε όλα τα σημεία του ορίζοντα,
σε κάθε σημείο του χώρου, στο άπειρο.


 

Ταξιδεύοντας με ηλιγγιώδη ταχύτητα, φλόγες γλύφουν τα πλευρά, το στήθος πάνω από λιβάδια καταπράσινα.

Νάʼμαι, έρχομαι, ήρθα, εδώ είμαι, Χριστέ μου επιτέλους νάʼμαι, εδώ,
όπου πάντα τα όνειρα μου αισθάνονταν, γνώριζαν, γεννιούνταν, φώλιαζαν.
 

Σε αυτά τα χωράφια, εδώ, εδώ. Εμείς, εγώ, εμείς, εμείς, να περνάμε μέσα από τοίχους, χόρτα, δένδρα. Να κυλιστούμε, να εκτιναχτούμε χωρίς βαρύτητα.
Να παίζουμε και να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε.
 

Εδώ το φως λούζει, διαπερνά.
Κάθαρση, έκσταση, διάχυση, εκτίναξη, περιδίνηση.
 

Ράγες φωτεινές που τέμνονται στον αέρα, εκτείνονται στο άπειρο, διαθλώνται, διασκορπίζονται, λειώνουν και γίνονται καταρράκτες από φως και χρώματα.

Το σώμα μετεωρίζεται αφήνοντας μία γλυκιά και υπέροχη αίσθηση στο στομάχι.
Χρώματα ξανά, μη ειδωμένα, που αλλάζουν συνέχεια.
Παίζουν. Τυλίγονται. Επιταχύνονται. Ζωογονούν.
 

Το εδώ γίνεται παντού και πάντα, όλα ενοποιούνται.
Οι εικόνες ενώνονται όλες σε μία που τα περικλείει και τα περιλαμβάνει όλα·
όλα τα ενοποιεί και τα κατανοεί.

Πανηγύρι, γιορτή, λαχτάρα, ανάσα, ζωή.
 

Tο κειμένο (γραμμένο με πλάγια γράμματα) προέρχεται από ένα παλιό τραγούδι των Lost Bodies που έχει τίτλο Περιδίνηση. Στο τραγούδι έχουν αφαιρεθεί λέξεις και φράσεις ολόκληρες· εδώ υπάρχει άλλη μουσική. Tο χρώμα το έβαλε ο μπαρμπα-Mητς για να αποθεώσει αυτά τα υπέροχα σχέδια. Άλλαξε και το υπόβαθρο στο φόντο, για να ξεφύγουν τα συναισθήματα από αυτό το τετράδιο με τις γραμμές. Tο scanning έγινε από τον Nίκο, τον περήφανο πατέρα.