«H βροχή είναι πολλών ειδών: είναι η ψιλή που πέφτει, πλαγιαστά κι ανάλογα με τον αέρα, όλο βελονίτσες βελονίτσες· αυτή που σχεδόν δε φαίνεται αλλά τα καταφέρνει, με την υπομονή της, να μουσκεύει λίγο λίγο τα ρούχα και να τα ποτίζει ως μέσα τον άνθρωπο που περπατάει στο δρόμο, με τρόπο ύπουλο και μεθοδικό, κι η άλλη, η χοντρή βροχή, που φαίνεται: με τις βαριές σταγόνες, τις στρογγυλές, που κάνουν θόρυβο στα τσίγκια –αυτή που θέλουν τα μικρά παιδιά γιατί τα νανουρίζει, αλλά κι η γη το φχαριστιέται.

»Είναι πάλι εκείνο το νερό που πέφτει με το τουλούμι, για ώρες: βροχή δηλαδή, στα γεμάτα και κατακλυσμός που λένε. Να πλημμυρίζει ο τόπος νερά και να κατεβαίνουν ποταμάκια σωστά στους δρόμους. Να γίνονται, δηλαδή, οι δρόμοι χείμαρροι και να παρασέρνουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Χώματα να παρασέρνουν, φλούδες και ξύλα· χαρτόκουτα και ζωύφια: κάτι μικρά κι ανήμπορα πλασματάκια που χτυπάνε, για λίγο, απελπισμένα τα φτερά κι ύστερα αφήνονται να κατηφορίζουν –ανάσκελα και ψόφια– σε άλλες γειτονιές...»

Η βροχή ήρθε στο χωριό. Τα τζάμια έχουν θαμπώσει. Έχεις ανάψει, να ζεσταθούμε μια στάλα; Δεν μπορώ τώρα: έχει αρχίσει το φούσκωμα στο μπρίκι!