Έχω μια ικανότητα να ξεχνάω τις ασήμαντες στιγμές και να θυμάμαι τις «γεμάτες». Έχω, όμως, και ένα μικρό πρόβλημα: να νοσταλγώ όταν φτάνω σε αδιέξοδο. Και τώρα, που κάθομαι μόνος, νοσταλγώ μια «γεμάτη» στιγμή: Στις 17 Αυγούστου υπήρχε στην Βωλάξ η καθιερωμένη καλοκαιρινή παράσταση Καραγκιόζη για τα μικρά παιδιά. Την ίδια νύχτα στην Κώμη, υπήρχε προβολή της ταινίας Biloba, που γυρίσματα αυτής έγιναν και στο χωριό μας. Είπαμε να αφήσουμε πίσω τον Καραγκιόζη και να κατευθυνθούμε στο καφενεδάκι του Πλάτανου, στην Κώμη, για να ζήσουμε τη χαρά του θερινού σινεμά. 

Σε ποιον να πρωτοδώσουμε συγχαρητήρια... Η φιλοξενία των παιδιών (σπιτικές λεμονάδες από τους πλούσιους κήπους της περιοχής, χάρτινα σακουλάκια γεμάτα ποπ-κορν, χαμόγελα και κατανόηση παντού) ήταν παράδειγμα προς μίμηση για μας. Ένα ολόκληρο χωριό, ζωντανό και φιλικό, παρακολουθεί με προσήλωση και ενδιαφέρον την ταινία. Τα χαρούμενα πρόσωπά μας παίρνουν το χρώμα απ' το φως της ταινίας. Τα είδωλά μας καίγονται από τα λούμενς. Όλοι μας ξαναβρίσκουμε την χαρά της κοινής απόλαυσης, και 'γω –μαζί με την υπόλοιπη παρέα από το Βωλάξ– φεύγω με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Με την αίσθηση ότι χρωστάω κάτι. Κάτι που προσπαθαθώ να το ξεπληρώσω με τις 278 λέξεις αυτού του κειμένου.

Συνήθως οι ευχαριστίες είναι ανώνυμες και γενικές –και σίγουρα εδώ έγινε δουλειά από πολλούς! Έπιασα στον αέρα το όνομα Γιάννης –και αφού έκανα μια αυθαίρετη ταυτοποίηση– λέω μπράβο σε όλους με ένα παραπάνω συν στον Γιάννη! Αύριο βράδυ, στ' όνειρό μου, θα σκάσω μύτη να σας πιάσω όλους απ' το χέρι και να σας πω «μπρά». Το «βο» θα το φυλάξω για να το πω από κοντά το επόμενο καλοκαίρι, την συγκεκριμένη ώρα που όλο το νησί θα παίζει biloba...