Το χωριό έχει σήμερα 35-40 κατοίκους. Tα παλιά τα χρόνια όμως οι κάτοικοι ήταν (πολύ-πολύ) λιγότεροι. Μια φορά, στα πρώτα χρόνια ύπαρξης του Συλλόγου, νοικιάστηκε ένα πούλμαν που θα μετέφερε όλους τους χωρικούς σε μια ημερήσια εκδρομή, να γνωρίσουν τις ομορφιές του νησιού. Ήταν μια προσφορά του Συλλόγου προς τους κατοίκους αφού, κάποιοι από αυτούς, για πρώτη φορά στη ζωή τους θα έβγαιναν από τα στενά όρια του χωριού!

Έτσι και έγινε. Eγώ ήμουν ένα από τα ελάχιστα παιδιά που δεν θέλαμε να αφήσουμε το χωριό «πόλη φάντασμα». Έτσι έμεινα πίσω με την αίσθηση ότι η Bωλάξ μου... ανήκει!

Όλη η παρέα φώναζε όσο πιο δυνατά μπορούσε για να σιγουρευτεί πως κανείς δεν έχει μείνει πίσω. Θεωρητικά, αν έμενε κάποιος στο χωριό, θα έβγαινε να δει γιατί κάποιοια πιτσιρίκια φώναζαν

Δεν υπήρχε κανείς, εμείς και τα βράχια! Kάποια στιγμή, αργά το απόγευμα γυρίσαν πίσω γονείς και συγχωριανοί. Πρέπει να ήταν η μοναδική μέρα που το χωριό δεν ξεπέρασε τους τρεις κατοίκους –όλα παιδιά!