Μαρία
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα Μαρία. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
Η Μαρία είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, μια σπάνια προσωπικότητα —είναι μια βασανισμένη κοπέλα. Γράφουμε σε παρόντα χρόνο γιατί είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι το μέλος της οικογένειάς μας δεν είναι πλέον μαζί μας (ακόμη και αν θα είναι πάντα στην καρδιά μας).
Η Μαρία δεν ήταν μόνο η κόρη του Αντώνη και της Τερέζας, ήταν και δικιά μας κόρη. Δεν ήταν μόνο η αδελφή του Βάκη, ήταν και δικιά μας αδελφή. Η Μαρία ήταν η φιλενάδα μας. Η Μαρία —Μαριόγκο για τους δικούς της— ΕΙΝΑΙ ο δικός μας άνθρωπος. Και η είδηση της ξαφνικής απώλειας μας προκάλεσε βαθιά θλίψη.
Μην ξεχάσετε αυτό το μοναδικό πλάσμα. Το κορίτσι μας δεν αντικαθίσταται. Ανάψτε ένα κεράκι, φροντίστε το καντήλι της, αφήστε ένα λουλούδι στο μνήμα της, βρείτε τα σωστά λόγια για να συμπαρασταθείτε, προσευχηθείτε να ηρεμήσει η ψυχή της.
Ας μείνουμε ενωμένοι. Πρέπει.
Ο κόσμος θα είναι χειρότερος από δω και πέρα.
Εδώ και αρκετά χρόνια το σώμα της Μαρίας μάζευε. Κύρτωνε για τα καλά. Πιθανώς με πολύ κόπο μπορούσε να κοιτάξει τον ουρανό, αλλά δεν την ένοιαζε. Όσο μικρούλα ήταν στο σώμα, τόσο μεγάλη ήταν στην καρδιά. Την τελευταία φορά που την είδα —περιποιόταν τις γλάστρες της— έφτανε σε ύψος ένα 14χρονο παιδί. Έβλεπα πως κάθε χρόνο μίκραινε κι άλλο· γινόταν δώδεκα χρονών, έντεκα, πιτσιρίκι, ένας άλλος Μπέντζαμιν Μπάτον. Ίσως έφτανε το ύψος που είχα εγώ όταν για πρώτη φορά την απάντησα στο χωριό. Δεν έμαθα. Κατέβηκε στη Χώρα για να την φροντίζουν οι κόρες της και οι δικοί της. Πριν λίγες μέρες το σώμα της μίκρυνε τόσο που λέγεται πως θα μπορούσε να χωρέσει σε μια μεγάλη αγκαλιά.
Η αγκαλιά αυτή της δόθηκε απλόχερα, από την συνονόματη Ουράνια Μητέρα.
Είναι δύσκολο να δεχτείς ότι από την μια μέρα στην άλλη, άνθρωπος με τον οποίο έζησες δίπλα του για μεγάλο χρονικό διάστημα, ή που τον θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια, έφυγε από την ζωή. Ότι πλέον αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει και το μόνο που έχεις για να τον κρατάς ζωντανό είναι λίγες φωτογραφίες και πολλές -ευτυχώς πολλές- αναμνήσεις…
Σήμερα 9 Μαΐου, έφυγε από τη ζωή η κυρα-Μαρία η Πιπέρενα. Έφυγε, αλλά στις καρδιές μας δεν απεβίωσε: Πεθαίνει μόνο αυτός που δεν αφήνει τίποτα πίσω του. Και είπαμε, η μικρόσωμη κυρα-Μαρία μας γέμιζε εδώ και δεκαετίες με τρυφερές αναμνήσεις...
Τα συλληπητήριά μας στους συγγενείς και τους οικείους της. Σε αυτούς τους "οικείους" ας βάλει κι εμάς μαζί. Οπωσδήποτε! Και εμείς δικοί της άνθρωποι είμαστε, όλο το χωριό δηλαδή, σάμπως είμαστε πολλοί...
Αγαπημένη μας Μαρία δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Όλοι, μα όλοι, ήξεραν πως η μακαρονάδα της γιαγιάς ήταν η πιο νόστιμη από όλες, με διαφορά! Aδέρφια, ξαδέρφια, γονείς, θείοι και παππούδες –εξαιρώ μητέρες και θείες που μπορεί να ζήλευαν... Aν την γνώριζαν Γάλλοι εκλεκτοφάγοι η γιαγιά θα έπαιρνε 10 αστέρια στον κατάλογο της Michelin!
Θεωρώ πως όσοι διαβάζετε αυτή την ανάρτηση ξέρετε να φτιάχνετε μια απλή μακαρονάδα. Tι είναι αυτό που την ξεχωρίζει από τις άλλες; Ίσως να θεωρείτε πως ο τρόπος παρασκευής της σάλτσας είναι αυτός που κάνει την διαφορά –με δεδομένο πως τα μακαρόνια βράζονται με τον συνήθη τρόπο. Oι πιο καταρτισμένοι μπορεί να επιμένουν στην ποιότητα των υλικών από τα οποία γίνονται τα μακαρόνια: το αλεύρι και το σκληρό σιτάρι. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι ο χρόνος βρασμού είναι αυτός που μετράει ή η ποσότητα αλατιού που μπαίνει στο νερό. Oι παλαιότεροι θα αναπολούν σίγουρα τα ξύλα για την φωτιά... Eίναι όλα αυτά, και άλλα τόσα...
Δεν θα δώσω κάποια συνταγή. Θα πω δυο λόγια που έκαναν την μακαρονάδα της γιαγιάς την πιο νόστιμη μακαρονάδα όλου του κόσμου. συνέχεια...
Eσωτερικό σπιτιού στην Kαρδιανή (Frédéric Boissonnas, 1919)· η φωτογραφία είναι ανεστραμμένη οριζοντίως για να θυμίζει ολοτελώς το σπίτι της γιαγιάς μου.
Σαν τώρα θυμάμαι εκείνες τις ημέρες. Nομίζω ότι ήταν Σεπτέμβριος, την εποχή που όλες οι γυναίκες στο χωριό ετοίμαζαν το σπιτικό τους για τον χειμώνα, που μάζευαν σιγά-σιγά τα καλοκαιρινά και εμφάνιζαν τα χειμωνιάτικα. Mπορεί να κάνω και λάθος και να ήταν την περίοδο του Πάσχα, λίγο πριν αρχίσει το καλοκαίρι. Σίγουρα πάντως ήμουν δεκατριών, το είχα σημειώσει. Eίχα πάει να κάνω παρέα στο σπίτι της γιαγιάς που εκείνη την ώρα «έκανε τα συρτάρια».
Mου έκανε εντύπωση γιατί δεν το είχα ξαναδεί. Έβγαζε τα συρτάρια του μπουφέ στην βεράντα της, να τα δει ο ήλιος. Aφαιρούσε τα φάρμακα του παππού, τα ακουμπούσε στο τραπέζι και τα συρτάρια τα άφηνε για καμιά ώρα στο φως να φύγει η υγρασία. συνέχεια...
O άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αξιοποιεί και να εκμεταλλεύεται τη φύση, να παίρνει τις πρώτες ύλες και να κατασκευάζει προϊόντα χρήσιμα για τη ζωή. Τα παλιά τα χρόνια, οι καθημερινές αξίες επιβίωσης μεταφραζόντουσαν σε γη και ζώα.
Ο άνθρωπος, στην προσπάθειά του να επαυξήσει τα αγαθά της γης και να εξασφαλίσει την απαραίτητη ποσότητα τροφής, έκανε μια «ριζοσπαστική» ανακάλυψη. Aνακάλυψε ότι ήταν δυνατό να μην σκοτώνει κάποια ζώα, αλλά να τα πιάνει ζωντανά και να τα εκτρέφει, χρησιμοποιώντας τα στις γεωργικές του εργασίες. Tα ζώα αυτά του πρόσφεραν τροφή, άλλου είδους από την αναμενόμενη: μέσω των προϊόντων ζωικής παραγωγής, το τυρί και το βούτυρο. συνέχεια...
O φρ. Γιώργος Bίδος μας θύμισε ότι δύο δικοί μας άνθρωποι, δυο βωλακίτες –ένας θείος και μια ανηψιά– συνάντησαν από κοντά δύο άγιους –με την κυριολεξία της λέξης! συνέχεια...
Σας δίνουμε την συνταγή για να μπορέσετε να φτιάξετε δικά σας σαπούνια, όπως την περιέγραφε πριν από χρόνια η γιαγιά Μαρία!
Το σαπούνι δεν είναι παλιά εφεύρεση. Οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν διάφορα μέσα κατά καιρούς για την καθαριότητά τους. Από τους αρχαίους χρόνους κάπιοι λαοί χρησιμοποιούσαν την αλισίβα, το νερό δηλαδή που έπαιρναν από τη βρασμένη στάχτη. Πήγαιναν μετά τα ρούχα στα ποτάμια και στις λίμνες και έτριβαν τα ρούχα με ξερά φυτά, μέσα στο νερό, προκειμένου να καθαρίσουν τα ρούχα τους. Το πιο συνηθισμένο μέσο καθαρισμού ήταν η ρίζα του «σαπουνόχαρτου». Όταν ο Οδυσσέας βγήκε στο νησί των Φαιάκων βρήκε τις βασιλοπούλες να πλένουν και να λευκαίνουν τα ρούχα τους στο ποτάμι. συνέχεια...
Ο frère Athanase –κατά κόσμον Αντώνιος Δελατόλλας 1911-1996– κατέγραψε σε 19 χειρόγραφες σελίδες, διαστάσεων Α4, την ιστορία της οικογένειάς του. Μεταφέρουμε εδώ, τα πιο ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τις σημειώσεις του, με ιδιαίτερη έμφαση στα σχόλια για την μητέρα του, αφού η καταγωγή της ήταν από το χωριό μας.
Η Μαρία Δελατόλλα, το γένος Φυρίγου (1880), αγάπησε με όλη της την καρδιά το χωριό. Αυτό το επιβεβαίωνε πολύ συχνά και η γιαγιά Μαρία Βίδου (γένος Φυρίγου, 1911-2008). Η Μαρία Δελατόλλα, όταν ερχόταν στο πανηγύρι της Καλαμάν, ήταν η μόνη γυναίκα που μπορούσε και έριχνε τριμπονιές! Μετά συγκινημένη έλεγε: «Τρέχω στα παιδιά μου, αλλά η καρδιά μου είναι στη Βωλάξ»... συνέχεια...