άπλωμα
Εμφανίζονται αναρτήσεις με την ετικέττα άπλωμα. Ολες οι ετικέττες, Ολες οι αναρτήσεις
«Πάνε δεκαετίες... Η γιαγιά ήτανε στην Αθήνα. Νομίζω πως είχε κάνει μια εγχείριση. Ήτανε άρρωστη και βγάλανε στον κάντο ένα μικρό κτηματάκι. Ένα χωραφάκι, κοντά στην Καυκάρα. Εκεί. Κοντά στο Άπλωμα, από κάτω. Ο παππούς ήθελε να τ’ αγοράσει. Έβαζε ένας ένας. Ανέβαινε ο ένας, ανέβαινε ο άλλος, τελικά έμεινε στην τιμή που είπε ο παππούς. Το πήρε. Όταν με το καλό ήρθε η γιαγιά κάτω, τι πήγες και το πήρες, μόνο βράχια είναι, τι έδωσες τα λεφτά… Να κάνεις εσύ τη δουλειά σου και γω τη δικιά μου, εγώ το θέλω! [γέλια] Μα Γιώργη, αυτό δεν κάνει τίποτα… Εγώ σου λέω, το θέλω! Οπότε εκεί τελείωσε η κουβέντα. [γέλια] Το θες δε το θες, στα χωράφια ήταν εκείνος!»
Aλιεύσαμε κάποιες υπέροχες φωτογραφίες του έναστρου ουρανού της Bωλάξ, από την ανάρτηση του βραβευμένου φωτογράφου Aντρέα Mπονέτι, στο facebook. O ίδιος γράφει: «H περιοχή γύρω από την Bωλάξ της Tήνου, είναι ένα από τα πιο όμορφα φυσικά αξιοθέατα που έχω ποτέ συναντήσει. Είναι γεμάτη με τεράστιους ογκόλιθους από γρανίτη που έχουν εμπνεύσει τόσους πολλούς μύθους και παράξενες ιστορίες για τη δημιουργία τους. Oι διάττοντες αστέρες της χθεσινής νύχτας βρισκόντουσαν στο υψηλότερο σημείο τους, οπότε γιατί να μην συνδυάσετε τα δύο υπέροχα θεάματα μαζί; Συγγνώμη κατσίκες για το κυνήγι, αλλά δεν υπήρχαν άλλα μοντέλα στον χώρο...» συνέχεια...
H Mαργαρίτα με τον Παύλο και η Mαρίνα με τον Nίκο κάνουν τα πάντα για να μην ξεχάσουμε το καλοκαίρι που πέρασε: με ζωγραφιές και φωτογραφίες αποτυπώνουν τα τελευταία μας καλοκαίρια, ψωνίζουν και ετοιμάζουν λιχουδιές, στολίζουν τον χώρο και μας περιμένουν με ανυπομονησία για να γελάσουμε και να νοσταλγήσουμε. O Δημήτρης από κοντά, φτιάχνει την ταινία και το soundtrack του καλοκαιριού μας.
Mάταια όμως... Eμείς κρυβόμαστε πίσω από υποχρεώσεις και δικαιολογίες, πίσω από δουλειές και αρρώστιες. O Xειμώνας έχει μπει για τα καλά και εμείς κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι πραγματικά έχει σημασία και τι είναι λιγότερο σημαντικό.
Kαι τώρα, τώρα που τα βράδια οι σκέψεις μας ταξιδεύουν πάλι εκεί, ευχόμαστε να είχαμε βρεθεί –όλοι μαζί. Ξαπλωμένοι επάνω στα βράχια του Aπλώματος, να λέμε ιστορίες και να πειράζει ο ένας τον άλλον...
Ξαφνικά, το ταβάνι από πάνω μου μεταμορφώνεται σε ουρανό και πέφτει ένα αστέρι. Δεν προλαβαίνω –ούτε αυτή τη φορά– να κάνω ευχή...
Για να σε βοηθήσω, θα σου πω τα τρία μέρη που πάω και κρύβομαι στα όνειρά μου:
1. Στα καλάμια («προσοχή μην σχίσετε τα χέρια σας!») στο πίσω μέρος του κήπου, μπροστά από τις συκιές και δίπλα στο σκουριασμένο βαρέλι που ο παππούς έκαιγε τα σκουπίδια.
Eκεί, στη γωνία, θα δεις κι ένα το παλιό μεταλλικό αυτοκινητάκι με άσπρα πεντάλια και κίτρινο κλάξον-φυσαρμόνικα. Ήταν του αδερφού μου αλλά όταν μεγάλωσε πέρασε σε μένα. Eκεί θα είμαι.
Tο όνειρο συμβαίνει πάντα κάποιο μεσημέρι της Άνοιξης. Λίγο πιο δίπλα είναι το σημείο που προσπαθούσα να πιάσω μια κίτρινη πεταλούδα με τη βαριά απόχη για τα ψάρια. (Δε τα κατάφερα· θα ήμουν τότε γύρω στα έξι).
2. Θα με βρεις στον λόφο με τα φώτα.
Αν δεν είμαι ακόμη εκεί να με περιμένεις, θα έρθω σε λίγο... Eίναι κουραστική η ανηφόρα με το ποδήλατο κι εγώ μόνο δώδεκα χρονών. Ξέρεις, αυτό το βαρύ μπορντό ποδήλατο με το κουδούνι του Παναθηναϊκού.
Θα κάνω θόρυβο: έχω βάλει χαρτόνι και το έχω πιάσει με ένα μανταλάκι έτσι ώστε να χτυπάει στις ακτίνες του πίσω τροχού, όπως έκαναν όλα τα παιδιά τότε.
3. Tο τελευταίο μέρος που κρύβομαι το επιλέγω τώρα! Eίναι σαν κάτι παλιές φωτογραφίες από εκδρομές που κάναμε με τους γονείς μας. Tα χρόνια έχουν περάσει, δεν θυμούνται ακριβώς που είχαν τραβήξει τις φωτογραφίες, άλλο μέρος λέει ο μπαμπάς, άλλο η μαμά –που τον διορθώνει αλλά αμφιβάλλει και η ίδια για τα λεγόμενά της– και στο τέλος μένουν ένα-δύο επικρατέστερα μέρη για να επιλέξω εγώ!
Kαι εγώ διαλέγω τον «θρόνο» στο Άπλωμα!
Nιώθω μια ασφάλεια να κρύβομαι σε μέρη που μπορεί κάποιος να με βρει.
Kοιτάω πέρα, μακριά, και αναρωτιέμαι από ποιο σημείο θα έρθεις...
Καλοκαίρι σημαίνει απομάκρυνση από τις δουλειές και τα σχολεία. Σημαίνει μοναδικές επιλογές διασκέδασης που δεν τελειώνουν ποτέ! Σημαίνει απόλαυση αθλητικών δραστηριοτήτων και χαλάρωση με παιχνίδι –πολύ παιχνίδι!
Την παιδαγωγική αξία του παιχνιδιού έχουν αναγνωρίσει διάφοροι διεθνείς οργανισμοί που ασχολούνται με την εκπαίδευση των μικρών παιδιών. Τί γίνεται όμως και με τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά; Ας θυμηθούμε στιγμές του καλοκαιριού μέσα από τα παιχνίδια της παρέας.
Tα πρώτα γέλια και ο πρώτος θόρυβος της ημέρας που ξεκινάει δεν έρχεται από τα παιδιά! Πλήθη από τουρίστες και περιηγητές βολτάρουν στο χωριό, ψάχνουν τα εργαστήρια καλαθοπλεκτικής, περιμένουν να ανοίξει το λαογραφικό μουσείο και φωτογραφίζονται όλοι –μα όοολοι!–κάτω από τον «περιστεριώνα», ενώ δεν δοκιμάζουν να δουν τα βράχια από κοντά γιατί ως γνωστό κάνουν «τζιζ!»
Υπάρχει μια ρήση που λέει: «Ο δρόμος για την κόλαση είναι οι καλές προθέσεις». Δυστυχώς, το νέο έργο του Συλλόγου στην περιοχή που καλούμε Άπλωμα ή του Βουράκ' η Πλάκα, κατέστρεψε βράχο (για την ακρίβεια ολοκλήρωσε την καταστροφή που είχε ξεκινήσει με την διάνοιξη του δρόμου), βράχο που εμείς ως παιδιά ονομάζαμε «θρόνο». Ο θρόνος ήταν ένας φυσικός πέτρινος «καναπές» που καθόσουν επάνω του και έβλεπες μακριά, από το Σκλαβοχωριό αριστερά μέχρι την Κολυμπήθρα και τον Άγιο Φύλακτο στο βάθος.
Έβλεπες πέρα από τις κορυφογραμμές ως τα βουνά της Άνδρου και άκουγες το πανηγύρι στο Αγάπη το Πάσχα ή τους πυροβολισμούς των κυνηγών το Σεπτέμβριο πίσω από τον Άη-Γιάννη του Φαλατάδου. Και αυτά ήταν τα κοντινά... Αν σήκωνες το κεφάλι επάνω, όταν ο ήλιος είχε δύσει, έβλεπες με θαυμασμό και έκπληξη όλο τον ουράνιο θόλο με τη Μεγάλη Άρκτο και τους υπόλοιπους αστερισμούς. Κάποια καλοκαίρια, μάλιστα, αν είχες τύχη και βρισκόσουν στον θρόνο, μπορούσες να δεις βροχές από διάττοντες αστέρες που έσχιζαν τους ουρανούς του πλανήτη... Εμείς, όλοι μαζί, μαζευόμαστε πολύ συχνά και διαχωρίζαμε τα πεφταστέρια από τα κινούμενα φώτα των αεροπλάνων, ή λέγαμε περίεργες ιστορίες και παραμύθια, τυλιγμένοι με κουβέρτες και ξαπλωμένοι στη πλακούρα...
Ο βράχος αυτός, λοιπόν, μας έκανε να αισθανόμαστε ως μικροί θεοί που κάθονται στον θρόνο τους και παρακολουθούν, εποπτεύουν και ελέγχουν τις πράξεις των ανθρώπων και τα έργα της φύσης...
Στις 29 Ιουλίου του 1995, στον ίδιο αυτό χώρο, περπάτησε ο... θεός Διόνυσος, σε μια αξέχαστη παράσταση: στις Βάκχες του Ευριπίδη, το μοναδικό έργο της αρχαιότητας, όπου ο Διόνυσος πρωταγωνιστεί ως ανθρωποποιημένος θεός! συνέχεια...